Wizerunek kobiety w okresie baroku

Temat: Wizerunek kobiety w malarstwie i poezji barokowej. Wizerunek kobiety w okresie baroku jest jednolity, chociaż czasem można zauważyć w nim odchylenia od reguły. Zarówno malarze jak i poeci przedstawiają kobietę jako postać , która dostarcza rozrywki mężczyznom jest pozbawiona cnót duchowych, które dominowały w okresie renesansu. Barok jest epoką kontrastów , dlatego na obrazach malarzy XVI i XVII-wiecznych bardzo wyraźnie widać różnice pomiędzy barwami ciała a tłem otoczenia, na których się ono znajduje. Poza tym różnice są również dostrzegane w samej tematyce obrazów. Mimo iż przeważają obrazy, na których kobiety eksponują swoje prawie nagie ciała , można także spotkać zupełnie odmienny wizerunek kobiety. Fabrizio Santafede na obrazie zatytułowanym “The Betrothal of St.Catherine” przedstawia dwie kobiety oraz starszego mężczyznę i dziecko. Jedna z postaci kobiecych jest ukazana zupełnie inaczej niż Kleopatra na obrazie autorstwa Massimo Stanzione . Jej ubranie jest proste a cera ciemna, jej włosy są koloru kasztanowego, sylwetką ani postawą w niczym nie przypomina Kleopatry. Osobą utrwaloną na płótnie jest św. Katarzyna, czyli postać kobiety , która nie był powszechnie znana i dominująca. Wizerunek władczyni starożytnej pędzla Stanzione przedstawia ówczeczny kanon kobiecego piękna. Według niego powinna być bardzo skąpo ubrana lub okryta niewielkim kawałkiem tkaniny. Tło, na którym się znajdowała powinno być ciemne w ten sposób znakomicie kontrastuje z jej jasną, prawie bladą skórą , na której doskonale widać bardzo czerwone usta oraz ciemne włosy zlewające się z tłem. Dla podkreślenia zmysłowości Kleopatra trzyma w dłoni żmiję wpijającą się w jej nagą pierś, przyglądając się uważniej można dostrzec łapę zwierzęcą znajdującą się pod łożem, na którym siedzi kobieta, te elementy mają podkreślić jej zwierzęcość. Kobieta baroku jest puszysta, dlatego także Kleopatra jest ukazana w taki sposób, aby zachwycić widza swoją pulchnością. Pokazywanie swego ciała nie było niczym gorszącym ani nieprzyzwoitym . Znakomicie ukazuje to obraz Guido Cagnacci “Susanna and the Elders”, na którym naga kobieta siedzi na stole w towarzystwie dwóch mężczyzn zachwycających się jej pięknym, nagim ciałem. Jak już wcześniej wspomniałam, jedną z cech barokowej kobiety była zwierzęcość , która jest znakomicie podkreślona na obrazie Luca Giordano “The Battle of the Lapiths and Centaurs”. Wśród wielu mężczyzn walczących z centaurami można dostrzec kobiety , które równie brutalnie starają się zwalczyć pół mężczyzn-półkonie. Oczywiście malarz korzystając z tak sprzyjającej sytuacji na obrazie, może w bardziej zmysłowy sposób przedstawić piękno kobiecego ciała. Wizerunek kobiety zarówno w malarstwie jak i w poezji przedstawiany jest prawie tak samo. Kobiety kochają zabawy , są niestałe w uczuciach, ich całym życiem były przyjęcia i całonocne uczty w towarzystwie mężczyzn, których według Wacława Potockiego jest o wiele mniej niż kobiet . Na to trudne pytanie stara się odpowiedzieć w króciutkim utworze p.t. “Czemu więcej białej, niż męskiej płci”. Zastanawia się nad sensem takiej zależności . “Bo złego, niż dobrego więcej”. Jest to cytat z ostatniego wersu tego utworu wyjaśniający tę nierównomierność. Poza tym kobieta uważana jest za osobę negatywną, postrzeganą się ją jako bezduszną lalkę , nie posiadającą serca ani uczuć. Wada ta stała się tematem wiersza Wacława Potockiego pod tytułem “Żałoba po mężu , ale z uwagą”. W tym utworze opisana jest nieczułość i nieugiętość kobiety , której zmarł mąż. Przykładem takego jest poniższy fragment: “a łza jej z oka nie wyciecze.