Wiersz sylabiczny

- Wiersz sylabiczny Nową erę w rozwoju polskiej poezji, także w dziedzinie budowy wiersza, otwiera twórczość Kochanowskiego. W utworach jego stabilizuje się po raz pierwszy w dziejach polskiej poezji regularny system wersyfikacyjny zwany sylabizmem. W odróżnieniu od wiersza średniowiecznego i wczesnorenesansowego odznacza się on: ustaleniem norm pełnej rytmicznej ekwiwalencji wersów w płaszczyźnie językowej, zerwaniem z rygorami zgodności podziałów wersowych i zdaniowych. Regularny porządek rytmiczny w sylabowcu wynika ze stabilizacji następujących elementów: jednakowej liczby sylab w wersie, stałego wewnątrzwersowego działu międzywyrazowego po jednakowej liczbie sylab, czyli tzw. średniówki w wersach dłuższych niż ośmiozgłoskowe, stały akcent na przedostatniej sylabie wersu (stała klauzula paroksytoniczna) jako tendencja: akcent paroksytoniczny przed średniówką , regularne rozłożenie rymów tzw. żeńskich, choć oprócz bardzo powszechnego sylabowca rymowanego pojawił się również wiersz nie rymowany, tzw. biały Polski sylabowiec charakteryzuje się dużą rozpiętością Wiersze o najkrótszym formacie miały po trzy zgłoski w wersie, o najdłuższym - po siedemnaście. W dziejach polskiej wersyfikacji regularnej sylabowiec, jakkolwiek od XIX w. ograniczony przez inne sposoby wierszowania pozostał systemem najbardziej uniwersalnym, ponieważ jego przyjęcie nie przesądzało o charakterze wypowiedzi i pozwalało na przedstawienie różnych postaw: epickiej, lirycznej i dramatycznej.