Wartości w "Pieśniach" Kochanowskiego

Świat wartości wyłaniający się z "Pieśni" Kochanowskiego Pieśń- podzielony na strofy utwór liryczny o poważnej zwykle tematyce. Nowe pojmowanie Boga w świetle hymnu "Czego chcesz od nas Panie..." świat jest konstrukcją idealnie harmonijną i piękną, a każdy jego szczegół pełni określoną i użyteczną rolę Bóg jest budowniczym świata, jego piękno tkwi w najdrobniejszych elementach stworzonego dzieła i on porusza tym zdumiewającym mechanizmem Człowiek wobec stworzonego przez Boga świata zachwycony i kontempluje jego uroki. Wielbi Stwórcę, którego istnienie przenika cały wszechświat. Jest wdzięczny za to, że może korzystać z tak hojnych darów, oddaje więc hołd i liczy na opiekę Boga. W przeciwieństwie do średniowiecznych tekstów, Kochanowski nie przypomina o śmierci, o życiu pozagrobowym, lecz głosi radość życia. Pragnie, żeby człowiek dążył do poznania tego, co go otacza, żeby piękny świat uczynił go szczęśliwym. Humanistyczna pełnia życia i postawa stoicka w pieśniach Kochanowskiego "Miło szaleć kiedy czas po temu..." - Horacjańskie carpe diem. Kochanowski ceni poczucie humoru w wesołym towarzystwie, przy stole biesiadnym. Zachęca do szukania szczęścia na ziemi, a nie w życiu pozagrobowym "Chcemy sobie być radzi..." - Radość życia musi być oparta o stateczność i mądrość. Poeta pochwala wesołą kompanię, humor, ale zaleca pogodę ducha, zachowanie godności w znoszeniu problemów, trudności, przeciwności losu "Nie porzucaj nadzieje..." - Poeta opiewa urodę świata, radość życia, chwali aktywną, twórczą postawę człowieka. Zna ona zmienności losu i kaprysy fortuny, w każdej sytuacji jednak zaleca zachowanie dystansu i pogody ducha "Niezwykłym i nie lada piórem opatrzony..." - Należy żyć godnie, przestrzegać wartości moralnych i zarazem dbać o to, by życie było ciekawe, by niosło ze sobą radość i szczęście. Poeta chwali dążenie do poznania świata i do tworzenia piękna. Kochanowski docenia wartość swojej twórczości. Jest szczęśliwy, że został obdarzony talentem poetyckim i może dać ludziom radość. Na wzór Horacego poeta wierzy w moc i trwałość swojej poezji, odczuwa dumę, że jest artystą.