Twórczość Słonimskiego i Lechonia

Słonimski: zalicza się go do nurtu parnasistowskiego, wiążącego się z romantyzmem; polegał o na zwracaniu szczególnej uwagi na doskonałość formy literackiej z jednoczesnym poszukiwaniem nowych, oryginalnych i oczywiście doskonałych rozwiązań wersyfikacyjnych (ogółu zasad rządzących wierszem) i rytmizacyjnych (np. wyszukane rymy); tematykę czerpali z antyku i Biblii (jako najbardziej klasycznych i pięknych); dążyli także do wypowiedzi pozbawionej emocji, czasem wręcz naukowego opisu; potem Słonimski zainteresował się ekspresjonizmem (przekazywaniem wrażeń, ulotnych i wartych zachowania tworzących się w umyśle twórcy, a nie istoty rzeczy) jednocześnie łącząc to z przeciwieństwem, jakim jest parnasizm; nawiązuje często do romantyzmu ("Smutno mi, Boże") i późniejszych jego kontynuacji; w latach 30-tych następuje zwrócenie uwagi na kryzys sztuki i cywilizacji europejskiej oraz pojawia się katastrofizm ("Kołysanka"); w swojej twórczości odżegnuje się od patriotyzmu w stylu Konrada ("Czarna Wiosna") Lechoń: podobnie jak Słonimski szalenie dba o formę wypowiedzi i nawiązuje do klasycznych już wątków romantycznych; mimo wszystko jednak, również stara się oderwać od nurtu patriotycznego ("Hesrostrates") i to dość nachalnie (nawołuje do zburzenia Łazienek); Jednak w wielu kolejnych wierszach nie może się oderwać od tradycyjnej formy i tematyki - nawiązuje do baroku, młodopolskiej nastrojowości i dekadencji, no i do tajemniczości romantycznej; ostatecznie jednak od 1924 roku objawiła się jego niemoc twórcza i nie wydał żadnego nowego tomiku, wynikało to między innymi wielkiej dbałości o formę, co niestety bardzo ogranicza twórcę;