Trupizm - wyjaśnienie pojęcia

Turpizm w literaturze współczesnej Turpizm - była to orientacja poetycka, która rozwinęła się po 1956 roku. Poeci - turpiści programowo włączyli się w obręb poezji brzydotę, kalectwo, choroby i śmierć. Twierdzili, że są to równie uprawnione tematy poezji jak inne, gdyż uzupełniają prawdę o człowieku. Szczególnie wykorzystywany był temat zniszczenia, śmierci, rozkładu. Dotąd motywy takie nie miały oficjalnego miejsca w poezji. Wprawdzie można powiedzieć, że turpiści odwoływali się do tradycji Boudelaire`a, poetów baroku i średniowiecza. Lecz dwudziestowieczni kontynuatorzy kultu brzydoty stworzyli rzetelny program antyestetyczny. Skąd się wzięła nazwa turpizm? Nazwał tak nową orientacje Julian Przyboś. Poeta nastawiony wrogo i krytycznie do „poezji brzydoty" napisał „Odę to turpistów", w której jednoznacznie określił swoje negujące stanowisko. Atak został odparty wierszem Grochowiaka „Ikar", w którym poeta eksponuje ból, zmęczenie, wysiłek kobiety nad balią skontrastowany z idealistycznym lotem Ikara. Co jest prawdą? - pyta poeta „Czy ziarnista brzydota" czy cudowne skrzydła „rozpięte na płomykach"? Jak umalować i ubrać w piękno brzydotę, zmęczoną twarz? Dlaczego likwidować rzeczy ciężkie, lecz prawdziwe - stół potrzebny łokciom, krzesło przy chorym, wreszcie, ironizuje Grochowiak, „wykląć Breugla" bo na jego obrazie w centrum plany tkwi wół - a Ikar z boku, maleńki jak mucha. Wiersz jest obroną prawdy i brzydoty, wyśmiewa zarzuty Przybosia, odwołuje się zarazem do jednego z najpopularniejszych mitów. Tak więc atak został odparty a nazwa turpizm przyjęła się ogólnie jako nazwa orientacji. Naczelnym reprezentantem nurtu był właśnie Stanisław Grochowiak, lecz podobne tendencje w twórczości wykazywali także: Białoszewski i Różewicz. Prezentowali odbiorcy własną wizję świata, często skonstruowaną z odrażających konkretów, rzeczowo i szczegółowo przedstawionych, twierdząc, że w ten sposób bliżsi są prawdy.