Topos kariery

Topos kariery Najbardziej wyraźnym i znanym archetypem kariery był Makbet bohater książki W. Szekspira pod tym samym tytułem. Autor bardzo dokładnie opisał drogę po szczeblach kariery Makbeta, która była usłana trupami jego przyjaciół i podwładnych. Takie postawy można zaobserwować w literaturze antycznej aż po epokę oświecenia oraz w Biblii. Oczywiście kariery te różnią się w sposób diametralny w porównaniu z sukcesem Makbeta jednak wszystkie prowadzą do bogactwa, śmierci, szczęścia a także do sławy. W Biblii taką karierę osiągnął Jezus Chrystus. Oczywiście kariera ta różni się od tej którą pojmujemy dzisiaj. Otóż Chrystusowi udało się osiągnąć sukces dzięki swojej wierze w Boga, wytrzymałości i uczniom co spowodowało nawrócenie się ludzi na chrześcijanizm który liczy sobie już dzisiaj ok. 2mld. Wyznawców. Trzeba podkreślić, że „kariera” Jezusa jest bardzo specyficzna i niepowtarzalna. Kolejnym przykładem toposu, miejsca wspólnego jest Odys antyczny wojownik, bohater książek „Iliady” i „Odysei” Homera. Odyseusz wsławił się dzięki rozsądnemu prowadzeniu wojny z Troją, którą wygrał. Był on inicjatorem pomysłu budowy konia trojańskiego, który miał być podarowany Trojanom w prezencie za wygraną wojnę. Odyseusz wykorzystując naiwność mieszkańców Troi wprowadził niepostrzeżenie swoje wojsko za mury miasta co przyczyniło się do klęski Troi. Dzięki temu Odys stał się znanym i poważanym strategiem w ówczesnym świecie antycznym. Odpowiednikiem Odyseusza w średniowieczu był Roland, francuski rycerz, bratanek Karola Wielkiego. Osiągnął on karierę dzięki swemu męstwu, oddaniu ojczyźnie, królowi, religii q także sprawie w którą wierzył. Lecz Roland jak i Odys karierę swoja wycieli mieczem w przeciwieństwie do św. Franciszka, który dla Boga poświęcił życie w bogactwach na rzecz niesienia pomocy biednym i trędowatym. Pokazał światu, że bez pieniędzy można pomagać potrzebującym. Namawiał on także do pogłębiania wiary która niesie pokój i gwarantuje miejsce w raju. Los św. Franciszka podzielili św. Aleksy i Szymon. W renesansie, baroku i oświeceniu na karierę miała wyłączność szlachta, która była bogata, znana oraz poważana. Mikołaj Rej w „Żywocie człowieka poczciwego” przedstawia postać szlachcica który jest szczęśliwym posiadaczem dworku na wsi z którego on sam jest bardzo zadowolony co samym w sobie jest sukcesem, ponieważ szlachta przeważnie była zadowolona po wypiciu paru kieliszków mocnego trunku. W „Powrocie posła” Niemcewicza takim odpowiednikiem są Starosta i Starościna oraz Podkomorzy i Podkomorzyna, którzy są przedstawicielami polskiej szlachty z okresu oświecenia. Osiągnęli oni sukces na tle rodziny ponieważ mają kochającą drugą połowę oraz dzieci.