Teoria lokalizacji Alfreda Webera

TEORIA LOKALIZACJI PRZEMYSŁU ALFREDA WEBERA Celem teorii Webera było poszukiwanie miejsca lokalizacji zakładu w takim punkcie, w którym możemy zapewnić mniejsze całkowite koszty transportu w przeliczeniu na jednostkę produkcji. Te najniższe całkowite koszty transportu Weber określał (teoretycznie) za pomocą tzw. TROJKĄTA LOKALIZACJI WEBERA. Optymalna lokalizacja zakładu przemysłowego to punkt najniższych kosztów transportu, wyliczonych na podstawie wagi potrzebnych surowców S`, S” lub wagi gotowego produktu w punkcie R, oraz ich odległości od miejsca produkcji P. O tym czy zakład posiada orientację rynkową czy surowcową decyduje o tym tzw. INDEKS MATERIAŁOWY WEBERA. To czy zakład wykazuje tendencję do lokalizacji surowcowej bądź rynkowej i zależy od typu używanego surowca i od stosunku wagowego surowca, od wagi wyrobu gotowego, czyli od indeksu materiałowego. Kiedy wskaźnik jest większy od jednego indeksu, mamy orientację surowcową zakładu: np. na 1 tonę cementu trzeba 1.5 tony kamienia wapiennego; np. na 1 tonę surówki żelaza zużywa się około 2 ton rudy; Gdy indeks materiałowy jest mniejszy od 1 mamy orientację rynkową: np. na 1 tonę pieczywa potrzeba od 0.6 do 0.8 tony mąki Surowce, które w całości wchodzą do produkcji. Produkt, który traci na wadze w procesie produkcji. Weber mówi o takiej lokalizacji gdy produkty tracą na wadze w całości w procesie produkcji np. energia elektryczna. Koszty transportu w okresie weberowskim dochodziły do 40%.