Streszczenie wierszy Daniela Naborowskiego



Marność Już sam tytuł, a także tematyka wiersza stanowią nawiązanie do biblijnej Księgi Koheleta. Kohelet, czyli kaznodzieja przemawiający do zebranych na zgromadzeniach, nauczał o sensie istnienia człowieka, o stosunku ludzi do Boga i do rzeczy materialnych. Przewodnią myślą, a zarazem przesłaniem całej księgi było powiedzenie: "marność nad marnościami i wszystko marność". To właśnie stwierdzenie daje odpowiedź na pytanie dotyczące szczęścia w życiu ludzkim - marnością jest wszystko co ziemskie, materialne, doczesne. Wszystko w życiu przemija, każda przyjemność ma swój szybki koniec, żadne ziemskie dobra nie są w stanie dać człowiekowi szczęścia, zaspokoić jego wyższych potrzeb. Stałą wartością jest tylko Bóg i to, co duchowe. Kohelet wskazuje więc na cel życia: należy odrzucić doczesne pokusy i skoncentrować się na wierze, duchu, wartościach ponadczasowych. Daniel Naborowski, nawiązując do przesłania Koheleta, prezentuje swój własny sposób rozumienia świata. Stwierdza na wstępie utworu, że "świat hołduje marności", ludzie bezustannie dążą do zdobywania ziemskich dóbr. Podmiot liryczny wyraża opinię, że skłonność ku marnościom świata jest wręcz podstawą, a z pewnością przynajmniej nieodłącznym elementem istnienia. Istnienie z kolei nie może mieć innego oblicza, inaczej się przedstawiać, ponieważ - jak cały świat jest dziełem samego Boga. Poeta wyciąga z takiego rozumowania wnioski odległe od skrajności. Świat i istnienie należy przyjmować takimi, jakimi one są. Nie trzeba więc odrzucać wszystkiego co ziemskie i doczesne, nie należy szukać zbawienia w ascetycznym umartwianiu ciała. Podmiot liryczny proponuje natomiast umiar, szukanie złotego środka, prowadzenie uporządkowanego, spokojnego życia w zgodzie i harmonii z Bogiem: "Miłujmy a żartujmy, Żartujmy i miłujmy, Lecz pobożnie, uczciwie" Życie człowieka powinno być podporządkowane wartościom wskazanym ludziom przez Boga, który jest przecież celem życia ludzkiego. Należy więc żyć tak, jak każą przykazania, pamiętając o karze za grzechy, wtedy staną się "fraszką śmierć i trwoga". Krótkość żywota Wiersz ten prezentuje typową dla baroku tematykę znikomości człowieczej egzystencji, fascynacji przemijaniem, nicością i śmiercią. Naborowski zajmuje się rozważaniem istoty życia ludzkiego w perspektywie uniwersalnej, w wymiarze boskim, zastanawia się nad sytuacją i miejscem człowieka w świecie. Człowiek okazuje się być, według podmiotu lirycznego, jedynie przechodniem w świecie, który trwa wiecznie. W każdym z wersów pobrzmiewa nuta świadomości przemijania życia, szybkiego upływu czasu, którego biegu nie można zatrzymać ani zawrócić. Ludzkie życie jawi się tu jako coś niesłychanie drobnego, jak "dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt ". Nic nie trwa wiecznie, nic się nie powtarza, wszystko przemija. Dla wielu ludzi życie kończy się już w kołysce, wielu już od dnia narodzin było "skazanych" na śmierć. Z tych powodów "byt nasz ledwie może nazwan być czwartą częścią mgnienia". Do Anny Utwór należy do grupy erotyków. Głównym środkiem stylistycznym zastosowanym w tym wierszu jest anafora (struktura, w której zespół wersów zaczyna się od tego samego wyrazu lub grupy wyrazów). Tutaj użyty został zwrot "z czasem", który poprzedza szereg kolejno wymienianych zjawisk przemijających w ciągu ludzkiego życia: lata, państwa, dowcip, rozum, uroda, kłótnie i "krwawe boje". Całe to nagromadzenie rzeczy nietrwałych jest częścią konceptu opartego na zasadzie kontrastu - powszechnej przemijalności z gorącym uczuciem podmiotu lirycznego do Anny, które - na przekór wszystkiemu - nigdy nie ustanie. Cnota grunt wszystkiemu Pierwszy wers jest nawiązaniem do Trenu XI Jana Kochanowskiego (zawarte tam słowa umierającego Brutusa: "Fraszka cnota!" i nieco dalej, "Fraszka, kto się przypatrzy, fraszka z każdej strony") i zawiera polemikę z tą postawą. Poprzez wykorzystanie anafory "nic to, że..." podmiot liryczny podkreśla, iż posiadanie dóbr ziemskich nie daje człowiekowi pełnego szczęścia. Niczym jest więc "pałac kosztem wystawiony", stół zastawiony półmiskami, złoto, srebro, "gładka ona i domu zacnego", wsie, gromady sług, niezrównany dowcip, ponieważ "to wszystko mija". Jedyną wartością trwałą i godną uwagi człowieka jest cnota, "ta wiecznie trwa i wiecznie słynie". Nadaje ona sens ludzkiemu życiu i pomaga właściwie posługiwać się ziemskimi dobrami. Reguluje też postępowanie człowieka, pozwala utrzymać wewnętrzną równowagę i pogodzić sprzeczności wynikające z różnic pomiędzy dążeniem duszy ku życiu wiecznemu a dążeniem ciała ku zaspokojeniu jego żądz. Poza tym cnota jest zaletą i wielką wartością sama w sobie, gdyż stanowi oparcie dla ludzkiej egzystencji i sama jest w stanie zapewnić człowiekowi ją praktykującemu szczęście. Ponadto w obliczu śmierci wszelkie inne dobra są bezwartościowe i bezużyteczne

Streszczenie wierszy Daniela Naborowskiego

Materiały

Wiersze programowe Asnyka Przedstaw wiersze programowe A. Asnyka. Egzystowanie na skraju dwóch epok dawało Asnykowi wielką swobodę tworzenia, gdyż właściwie nie miał dużej konkurencji (poza Konopnicką); stąd też mamy tak wielką różnorodność tematyczną poezji Asnyka; Zacznijmy od tego, co najbardziej przybliża Asnyka do pozytywizmu; wiersz \"Do młodych\" możemy przyrówna...

Motyw wędrówki - przykłady utworów MOTYW WĘDRÓWKI: 1. Homer \"Odyseja\" - wytrwałość. 2. Dante \"Boska komedia\" - walka człowieka z niedoskonałością natury, wędrówka ku odrodzeniu moralnemu (przez miłość). 3. Johan Wolfgang Geothe \"Faust\" - wędrówka go zbawiła. 4. Maria Konopnicka \"Wolny najmita\". 5. Stefan Żeromski \"Przedwiośnie\". 6. Tadeusz Konwicki \"M...

Postawa stoicka a epikurejska W języku potocznym istnieje zwrot ?stoicki spokój? tak określamy postawę równowagi zachowywaną nawet wobec przeciwności losu. To określenie wywodzi się z systemu filozofii stoickiej. Filozofia stoicka została zapoczątkowana w III w. p.n.e. w Atenach przez Zenona z Kition. Stoicy byli materialistami i racjonalistami: uznawali tylko jeden byt mate...

Arkadia dzieciństwa Bruno Schulz’a w "Sklepach cynamonowych" TEMAT: Arkadia dzieciństwa Bruno Schulz’a w „Sklepach cynamonowych”. Bruno Schulz (1892÷1942) pisarz, grafik, rysownik ur. w Drohobyczu w rodzinie żydowskiej, studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej i malarstwo w Wiedniu. W latach 1924÷41 był nauczycielem rysunku w gimnazjum i innych szkołach Drohobycza. Zastrzelony...

Rozwój bohatera romantycznego w twórczości Mickiewicza Ewolucję koncepcji bohatera romantycznego w twórczości Adama Mickiewicza łatwo zauważyć odwołując się do ogólnego schematu tej postawy. Bohater romantyczny był symbolem młodego człowieka pierwszej polowy XIX wieku. Możemy wyróżnić następujące cechy, które były dla niego charakterystyczne: - jego młodość określona była przez: samotność, poc...

Krótka charakterystyka Starosty Gadulskiego i Podkomorzego Świadomość bohaterów. Podkomorzy: światły, wykształcony, patriota, zwolennik reform, rozumie sytuację kraju, zagrożonego upadkiem, krytyczny wobec przeszłości, pogoni za naśladowaniem obcych wzorów życia (francuszczyzna); Starosta: niewykształcony, nie czytający książek (\"Ja co nigdy nie czytam lub przynajmniej mało,...\"), ograniczony, konserw...

Renesansowność fraszek Fraszka - (wł. Frascio) - gałązka, figlik, facecja - krótki, żartobliwy utwór, wywodzący się od starożytnego epigramatu. J. Kochanowski podejmuje szeroki krąg tematyczny: życie dworskie (\"Do gór i lasów\"), kobiety i miłość (\"Do dziewki\", \"Raki\", \"Do Hanny\"), przyroda (\"Na lipę\"), przywary ludzkie (\"O kapelanie\", \"Na nabożną\"), wyda...

Rola natury w utworach Mickiewicza Natura - rola natury w utworach A. Mickiewicza Przyroda to temat, przewijający się przez wszystkie epoki. Od najdawniejszych czasów pisarze opiewali urodę pejzażu, piękno morza, gór i zachodów słońca. Istnieją wiersze poświęcone w całości opisowi natury, ale przyroda występuje też obok innych motywów w utworze. Towarzyszy przeżyciom podmiotu...