Stefan Żeromski - życie i twórczość

Stefan Żeromski – nota biograficzna Autor Ludzi bezdomnych urodził się 14 października 1864 r. w Strawczynie (Kieleckie), zmarł 20 listopada 1925 r. w Warszawie. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Wychowany w tradycjach patriotycznych niejednokrotnie podejmował ważne treści narodowe w swoich utworach epickich (powieściach, nowelach i opowiadaniach), dramatach i publicystyce. Dzieciństwo spędził we wsi Ciekoty położonej w Górach Świętokrzyskich. Wcześnie osierocony przez rodziców sam musiał podejmować pracę zarobkową (jako uczeń kieleckiego gimnazjum udzielał korepetycji). Bieda i nadmiar pracy doprowadziły do rozwoju gruźlicy, która wyniszczała organizm początkującego pisarza. Przerwał kształcenie, zaś po wyjeździe do Warszawy podjął je na nowo w Szkole Weterynaryjnej, do której przyjmowano kandydatów bez matury (po 2 latach w wyniku kłopotów finansowych przerwał studia). Ten krótki okres znacząco wpłynął na ukształtowanie się radykalnych poglądów Żeromskiego na różne kwestie polityczne i społeczne (kontakty z środowiskiem współpracowników czasopisma „Głos”). Praca guwernera na dworach szlacheckich zaowocowała obserwacjami warunków życia ludu i ziemiaństwa. W 1892 r. Żeromski ożenił się z poznaną w Nałęczowie Oktawią z Radziwiłłowiczów Rodkiewiczową i wyjechał z nią do Szwajcarii, gdzie podjął pracę bibliotekarza w Muzeum Narodowym Polskim w Rapperswilu, przerwaną z powodu nasilających się konfliktów z kustoszem Rużyckim). Poznał wtedy socjalistę Bolesława Limanowskiego, działacza rewolucyjnego i teoretyka kooperatyzmu Edwarda Abramowskiego (prototyp postaci Korzeckiego w Ludziach bezdomnych). Podczas podróży do Zurychu spotkał Gabriela Narutowicza. W 1895 r. w Krakowie opublikował dwa tomy opowiadań (Rozdzióbig nas kruki, wrony – pod pseudonimem Maurycego Zycha) i Opowiadania pod własnym nazwiskiem. Po powrocie do Warszawy pisarz pracował w Bibliotece Ordynacji Zamoyskich (1897-1903) i w celach zdrowotnych co roku odwiedzał Zakopane, zaś w 1902 r. podróżował do Włoch. Ten okres był bardzo ważny w twórczości i życiu rodzinnym Żeromskiego: w 1897 r. opublikował Syzyfowe prace, w 1899 (z datą 1900) – Ludzi bezdomnych, także w 1899 r. na świat przyszedł syn Adam. Niedługo potem – w 1894 r. – ukazały się Popioły, zaś pisarz wraz z rodziną zamieszkał w Zakopanem. W 1905 r. przybył do Nałęczowa, gdzie bez reszty oddał się działalności społecznej (odczyty, publicystyka). W jego domu powstała tajna szkoła. W 1907 r. współtworzył Bibliotekę Publiczną w Warszawie i odbył podróż do Włoch. Rok później pod naciskiem władz policyjnych wyjechał do Zakopanego i Krakowa, a potem do Paryża. W 1913 r. ożenił się z Anną Zawadzką, matką Moniki, Burzliwe lata przed I wojną światową (rewizje, aresztowania, nadzór policyjny), a także dalszy rozwój choroby zaowocowały później pełnymi dramatycznych napięć utworami Dzieje grzechu, Duma o hetmanie, Róża. Wybuch wojny zastał pisarza w Tatrach, skąd bezskutecznie starał się dostać na front. Osiadł w Zakopanem i tam angażował się w działalność polityczną i społeczną. W 1918 r. umarł w Nałęczowie jego ukochany syn Adam. Lata międzywojenne Żeromski spędził w Warszawie. Pisarz pracował nad projektem Akademii Literatury, w 1920 r. został prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich i brał udział w założeniu Towarzystwa Przyjaciół Pomorza, w 1922 r. założył polską sekcję Pen-Clubu, uczestniczył w akcji plebiscytowej na Mazurach. Pod koniec życia wielki miłośnik Tatr stał się zagorzałym zwolennikiem morza, nad które wyjeżdżał każdego lata (1921-1924). Na stałe zamieszkał w Konstancinie, a później w oficynie Zamku Królewskiego w Warszawie. W 1924 r. kandydował do Nagrody Nobla, jednak jej nie otrzymał z powodu opinii ze strony Niemców oburzonych publikacją Wiatru od morza (1922). Za utwór ten otrzymał państwową nagrodę literacką jako pierwszy jej laureat. Pod koniec życia Żeromski cieszył się już wielkim uznaniem środowisk literackich. i czytelników. Doceniano także jego poświęcenie w pracy społecznej na różnych płaszczyznach. Pogrzeb pisarza odbył się 23 listopada 1925 r. na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie. W 1928 r. w nałęczowskiej „Chacie”, gdzie powstawały niektóre utwory, otwarto Muzeum poświęcone jego pamięci oraz ufundowano pomnik projektu S. Witkiewicza wykonany przez A. Żurawskiego (inne pomniki znajdują się we Włocławku i Iławie). Znakomity prozaik debiutował utworami poetyckimi publikowanymi w czasopismach. Od 1882 r. prowadził stałe zapiski – Dzienniki, do 1891 (wydrukowane w latach 1953-54), które układają się w wielką autobiograficzną powieść. Opowiadania ukazywały się w „Głosie”, a później w formie książkowej (1895 r – w Krakowie, ze względu na bardziej liberalną cenzurę). Wśród motywów i tematów dominuje krytyka nierówności społecznej, zagadnienia narodowe – głównie powstańcze, niepokoje natury moralnej. Pisarstwo Żeromskiego (nowele, powieści, dramaty) przypada na okres dwu epok literackich: Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego. Oprócz wymienionych ważnych dzieł warto wspomnieć jeszcze kilka: powieści: Wierna rzeka, Uroda życia (1912), Przedwiośnie (1924), dramaty – Ponad śnieg bielszym się stanę, (1921), Turoń (1923), Uciekła mi przepióreczka ( 1924) oraz poemat prozą Puszcza jodłowa ( 1925). Zbiorowe wydania dzieł pisarza ukazały się w latach 1922-1930 (23 tomy) i 1928-1929 (32 tomy wydane w Krakowie). Twórczość Stefana Żeromskiego budzi zainteresowanie zarówno ze względu na doniosłość podejmowanych w niej zagadnień, jak i interesującą formę.1