Skamandryci - dokładna charakterystyka

2.Grupa poetycka ''Skamander''-różnorodność propozycji lirycznych. ''Skamander to najbardziej znana w Polsce grupa, wokół której skupiali się najbardziej utalentowani poeci tego okresu. Grupa ta uformowała się w latach 1916-1919 wokół pisma studentów UW''Pro arte et studio''.W1920r. ukazał się pierwszy numer czasopisma ''Skamander''. Od 1924r. organem skamandrytów będą ''Wiadomości Literackie''.Wiersze swoje propagowali również w warszawskiej kawiarni ''Pod Pikadorem''. Postawa satyryczna poetów ''Skamandra'' nie była jednolita, charakterystyczny jest też dla tej grupy brak konktretnego programu. W słowie wstępnym do pierwszego numeru ''S.'' poeci pisali,''Program 80 zawsze spojrzeniem wstecz, są dzieleniem nieobliczalnego życia przez znane''.Zgodnie jednak podkreślali chęć silnego związku poezji z życiem współczesnym, z dniem codziennym. Starali się adresować swą wyppowiedź poetycką do jak najszerszego kręgu odbiorców, toteż oprócz wierszy chętnie pisali szopki poliutyczne, teksty piosenek do kabaretów, felietony i wiersze satyryczne. Wprowadzili do poezji konkretność obrazowania, opiewali optymistyczną radość życia, preferowali tematykę dnia codziennego, zwracając się do prostego człowieka wprowadzali do poezji język potoczny, stawali w opozycji do awangardowych grup poetyckich. Najwybitniejsi przedstawiciele ''Skamandra'',tzw.''wielka piątka'' to: Julian Tuwim, Jan Lechoń, Jarosław Iwaszkiewicz, Antoni Sonimski i Kazimierz Wierzyński.Z grupą tą sympatyzowały też M. Pawlikowska-Jasnorzewska i K. Iłłakowiczówna oraz Jan Brzechwa i Jerzy Libert.Skamanndryci złączyli się na zasadzie towarzyskiej, przyjacielskiej. Połączenie grupy pod względem programowym było niemożliwe. Każdy z jej przedstawicieli był zbyt wielką indywidualnością, każdy miał inne poglądy na sztukę i sposoby wyrażania myśli. Mimo wielu różnic łączyła ich wspólnota generacyjna, niechęć wobec modernizmu i romantyzmu. Chcieli aby poeta był jednym ze społeczeństwa. Poezja natomiast, według nich, powinna zbliżyć się do codzienności, szarego życia, przemówić językiem potocznym, skupić się na zwykłych, konkretnych ludzkich sprawach. Byli oni zwolennikami poezji tradycyjnej, harmonijnej, płynnej, nawiązywali do antyku i oświecenia. Wielką troską otaczali polszczyznę, troszczyli się o jej codzienną czystość. TUWIM pochodził z inteligenckiej rodziny żydowskiej; w czesie II wojny światowej szykanowany udał się na emigrację Nowy Jork, Rio de Janerio; debiut 1918 ''Czyhanie na Boga''; później ''Sokrates tańczący'', ''Rzecz Czarnoleska'', ''Biblia cygańska'', ''Treść gorejąca'', ''Bal w operze''; 1946- powrót z emigracji; autor przepięknych wierszy dla dzieci: ''Słoń Trąbalski'', ''Lokomotywa'' itp.;autor wielu szopek noworocznych; to niezwykła, wybitna, nietuzinkowa postać XX-lecia międzyw. Poezje młodzieńcze:''Do Krytyków'', ''Zycie'', ''Wiosna''- urwory pisane w sposób niekonwencjonalny, energiczny; występuje w nich gwałtowna zmiana tematu; poezja poruszająca tematy codzienne t.j. jazda tramwajem, pulsowanie życia w żyłach człowieka, przyjście wiosny, utwory szalone, ''szybkie'', dynamiczne, pełne ekspresji, programowej radości. ''Do Krytyków'' - utwór opisuje jazdę tramwajem i radość jaką sprawia autorowi pęd; najważniejsza jest dla T. szczerość poezji; żartuje on z krytyków, którzy zapewne w jego utworze będą dopatrywali się ukrytych, głębszych treści. ''Zycie'' - krótki wiersz o tym jak poeta odczuwa życie, zawiera pełną akceptację biologizmu człowieka. ''Wiosna'' - budzenie się uczuć, witalnych sił poety, zwrócenie uwagi czytelnika na biologizm człowieka budzący się razem z przyrodą. Utwory dojrzałe.a: dowodzące zainteresowania poety sprawami ojczyzny ''Rewizja'', ''Pogrzeb prezydenta Narutowicza'' - dzieła pisane językiem prostym, zwyczajnym, opisujące to, co w Polsce nie podobało się autorowi, co go drażniło i raniło; b: oceniające twórczość Tuwima ''Sitowie'', ''Do lasu'' - pełna są swoistego języka, wyszukanego, świadomego kunsztu, opisów męki twórczej: rozmyślania nad trwałością dzieł poety; c: dowodzące zainteresowania poety klasami niższymi i cih problemami: ''Do prostego człowieka'' - utwór skierowany do proletariatu, protest przeciwko przelewaniu krwi przez prostych ludzi w sprawach i sporach bogatych; sprzeciw poety wobec omaniania, otumaniania robotników; wiersz ukazuje, że wszelkie wojny to często czysty biznes, walka o sprawy bogaczy; napisany językiem prostym, zrozumiałym dla tych do których jest kierowany; d: ukazujące stosunek T. do pewnych warstw społecznych ''Mieszkańcy'' - wiersz przedstawiający widziane oczyma poety życie bogatego mieszczanina; utwór ukazuje czytelnikowi prozaizm, ograniczoność życia człowieka z tej klasy społecznej; ''bije'' z niego niechęć poety do tępej ''kołtunerii''. LECHOŃ (Leszek Serafinowicz) 1899-1956; współtwórca ''Skamander''; od 1940 na emigracji w USA; pierwsze zbiory Lechonia uchodziły za niezwykle reprezentatywne zjawisko w twórczości poetyckiej młodego pokolenia po I wojnie światowej. W ''Karmazynowym poemacie'' Lechoń dał garść wierszy nawiązujących do wielkiej tradycji romantycznej, wskrzeszał echa historycznej przeszłości narodu; były to wiersze pełne dramatycznej ekspresji, barwnych scen i postaci z historii oraz literatury ojczystej; stanowiły przykład znakomitej stylizacji, mistrzowskiego opannowania form poetyckich, opartych jednak w dużej mierze na wzorach minionych epok; L. jest autorem poematu pt.: ''Mochnacki''; utwór ten, u progu lat międzywojennych odpowiadał niejako zapotrzebowaniu na poezję patetyczną i bohaterską, wyrażającą uczucia nnarodu, który odzyskał niepodległość; epizod historyczny stanowiący temat utworu to koncert, jaki dał Maurycy Mochnacki, będący nie tylko krytykiem literackim, ale także pianistą, już w okresie popowstaniowym ma emigracji we Francji; Mochnacki brał w tym czasie żywy udział w emigracyjnych sporach na temat przyczyn klęski powstania i przygotował dzieło ''Powstanie narodu polskiego''; wiersz L. łącząc wizję koncertu Mochnackiego z atmosferą emigracyjnych wspomnień i debat, artystycznie nawiązywał wyraźnie do koncertu Jenkiela w ''Panu Tadeuszu''; wymowa muzyki Mochnackiego, podobie jek u Mickiewicza gra Jenkiela, zinterpretowana została przez poetę jako alegoryczny skrót historii walk narodu o niepodległość i rozrachunek z tragedią powstania; wiersz jest dowodem na to, że artysta widział współczesność wyłącznie przez pryzmat wielkiej narodowej tradycji; innym ważnym dziełem L. jest ''Herostrates''; autor ukazuje się w nim czytelnikowi jako ''burzyciel'' tradycji narodowej; nawołuje on do zniszczenia dawnej formy poezji, wyśmiewa się z Polski - ''papugi narodów''; kraj ojczysty porównuje do kaleki, sprzedajnej dziewczyny; prowokująco wskazuje w ten sposób, iż zobycie wolności to jeszcze nie wszystko; należy również dobrze nią pokierować; poeta nie chce być wieszczem, kapłanem narodu; pragnie uwolnić poezję od ''gorsetu spraw narodowych'' tradycji która ją obciąża; nie odmawia sobie do końca prawa do przewodnictwa duchowego; jego słowa mają bowiem apelować do sumienia narodu. WIERZYŃSKI 1894-1969; współtwórca ''Skamandra'';debiutancke utwory zawarł w tomach ''Wiosna i wino'', ''Wróble na dachu''; charakteryzują one wierzyńskiego jako poetę entuzjastycznego; są pełne witalizmu, radości życia, młodzieńczego szaleństwa, pragnienia szczęścia, miłości; w wierszach młodzieńczych występuje mnogość opisów przarody, ruchu, szalonego pędu; wydeje się jednocześnie, że nie ma niczego co mogłoby zasmucić poetę; o jego stosunku do tego co tworzy traktują słowa: ''Niech żyją bzdurstwa, bujdy,banialuki!/ Dosyć rozsądku! Wiwat trans wariata!''; poezja młodzieńcza nie jest zatem przez W. traktowana poważnie, stanowi dla niego rodzaj rozrywki umysłowej; w 1928 r. napisał artysta ''Laur olimpijski'';tomik ten stanowi wyczyn sportowy; szczególną estymą została obdarzona lekkaatletyka (biegi, skoki itd.); autor opisuje w nim zachwyt jaki budzą w nim: walka człowieka z własną słabością i innymi przeciwnikami; poeta za tomik ten został odznaczony medalem na olimpiadzie w 1928 r. ; w międzywojennej twórczości Wierzyżskiego znajdują się także wiersze patriotyczne zebrane w tomy ''Wolność tragiczna'' (1936) i ''Kurhany'' (1938); twórca podjął w nich trudny problem rozrachunku z rzeczywistością Polski międzywojennej; przedstawił również bolesdną konfrontację tej rzeczywistości z ideałami niepodległościowymi własnego pokolenia; bohaterem jego wierszy był również Józef Piłsudski - uosobienie wolności patriotycznej, niepodległościowej; po wyjeździe z Polski (1939) Wierzyński napisał na emigracji książkę pt.: ''Czarny polonez''; była one zaskoczeniem dla emigracji i środowisk literackich w kraju; twórca wykazał się w niej bowiem wielką znajomością realiów społecznych i politycznych PRL-u; w sposób bardzo dokładny opisany został upadek moralny elit intelektualnych związanych z komunistami (nad czym poeta bardzo ubolewał), turystyczno - handlowe wyjazdy Polaków za granice kraju (które w/g wielu socjologów dały początek klasie średniej) itp. ; ze względu na swoją niechęć do elit rządzących, mimo uznania dla całego narodu poeta do kraju już nie powrócił; W. uważa się dzisiaj za najwybitniejszego poetę ''Skamandra'', wybitniejszego nawet od Tuwima, ale bezimiennego, nie do końca odkrytego i niedocenionego; ''Jestem jak szampan'' - utwór wesoły, radosny; autor porównuje w nim różne swoje nastroje do różnych gatunków alkoholi; radość życia czyni go pijanym ze szczęścia; w szampański nastrój wprowadza poetę uwolnienie jego twórczości od ''gorsetu'' spraw trudnych, obciążających; ''100 metrów'' - poetycka wizja wysiłku, walki biegacza, chęci wygrania biegu i ''poczucia się jak puch'' dzięki radości ze zwycięstwa MARIA PAWLIKOWSKA - JASNORZEWSKA 1894-1945;córka W. Kossaka i Magdaleny Samozwaniec;od najmłodszych lat zdradzała wielki talent malarski; po raz pierwszy za mąż wyszła w wieku 16 lat; stworzyła nowy styl poezji; była to poezja kobieca, tkliwa, niezwykle kunsztowna. Tematem jej wierszy jest miłość (często zmysłowa), przyrody, psychika kobieca, a także świat w którym żyła (świat starych fotografii, sukni, jedwabi, drogich samochodów, akcesorii wielkiej damy); w tworzeniu wielkich wierszy poetce pomagała wyobraźnia plastyczna; to dzięki niej mogła układać słowa w kolory; ulubioną formą wierszy Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej jest (najczęściej czterowersowa) miniatura; w kilkunastu słowach zamknięta jest efektowna pointa; w utworach jej widać silny wpływ poezji modernistycznej: wyszukanej, eksploatującej przeżycia psychiczne autorki; jednym z wierszy M.P. J. jest ''Miłość'' w kilku słowach opisuje w nim autorka jak czuje się bez ukochanego; utwór został niesamowicie skondensowany treściowo (kilka słów przenosi wiele treści); zawiera efektowną pointę ''lecz widać można żyć bez powietrza'' określającą ile znaczy dla autorki bliski człowiek; inny utwór to ''Gwiazdy spadające''; przedstawia on malarski obraz uczuć jakie budzą się w poetce podczas oglądania spadających gwiazd; porównuje ona w finezyjny, doskonały sposób Ziemię do nieba; przedstawia miłość jako wielką siłę; liryka Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej jest bardzo zmysłowa, delikatna, ciepła a przewodnim tematem jest miłość; utwory cechuje artyzm i wyszukane słownictwo; kierowane są do ściśle określonej grupy ludzi LEOPOLD STAFF to poeta który tworzyć rozpoczął już w okresie Młodej Polski; debiut- ''Sny o potędze''- wiersze z niego zawierały silne znamiona poetyki młodopolskiej z jej nadmiernym estetyzmem i programową nastrojowością; utwory te świadczyły jednak o wyraźnych różnicach dzilących młodego autora od plejady ówczesnych i zapowiadały narodziny wielkiego, orginalnego poety; twórca nie poddał się nastrojom rozpaczy, zwątpienia w sens życia, nie ''utonął'' w pesymiźmie i nie poświęcił swej poezji bez reszty odzwierciedlaniu przeżyć, tęsknot i zabłąkań ''jaźni'' artysty; zdobył się na wołanie o siłę, o moc ducha do walki ze złem świata, o piękne przeżycia ludzkie; kunszt twórcy ujawnia się w tym, że potrafił tworzyć zgodnie z programem ''Deszcz jesienny' jak i przeciwko niemu ''Kowal''; w okresie XX- lecia międzyw. Staff pozostał poetą orginalnym, niezależnym;nie przystąpił do żadnej z grup poetyckich; uległ jednak nurtom epoki; swoją twórczość kierował do szarego człowieka; tematyka codzienności stała się stałym motywem jego utworów; przykładem może być I tomik napisany w tej epoce ''Scieżki polne'' (1919), którego głównym tematem są codzienne prace wiejskie: kopanie ziemników, żniwa itp.; najchętniej przedstawia w nim S. piękne pejzarze Polskie; jego ulubiona pora roku to związana ze zbiorami jesień; kolejny tom poezji S. to ''Ucho igielne''; Zawarte są w nim dojrzałe utwory poety; zawierają one głęboką refleksję nad życiem, jego wartością; wiele z nich ma charakter pokornej modlitwy; Bóg jawi się artyście jako ktoś przyjazny, wspierający w trudnych chwilych (nawiązanie do renesansu); wiersze pochodzące z ''Uche igielnego'' przedstawiają również rozmyślania poety nad sztuką (także jego własnną) i artyzmem; Staff to największy reprezentant klasycyzmu w poezji XX-lecia międzywojennego w Polsce a także jeden z najwybitniejszych w Europie; fop˛rmuła jego klasycystycznych wierszy nawiązuje do takich wielkich twórców renesansu jak Kochanowski; dwa kolejne zbiory wierszy Staffa z okresu międzywojennego to ''Wysokie drzewa'' i ''Barwa miodu''; czytelnik znajduje w nich świerze zdobycze formalne, odsłaniają się przed nim nnowe strony talentu poety, nnowe złoża uczuć i myśli, niespotykane dotąd elementy (jak np.: złoty, subtelny chumor Staffowski); coraz wyraźnniej w tych wierszach daje się zauważyć dążenie do oszczędności środków artystycznych, stopniowe zrywanie z nadmiernym zdobnictwem i cyzelatorstwem słów, tak jeszcze częstym w poprzednich zbiorach;utwory tego okresu stają się coraz klarowniejsze, prostsze, a przy tym ich forma, ich architektonika jest po mistrzowsku nieomylna. ''I niech wiersz co ze strun się toczy, będzie... Tak jasny, jak spojrzenie w oczy I prosty jak podannie ręki''- mój odbór poezji Staffa #Leopold Sttaff to poeta, który tworzyć rozppoczął już w okresie Młodej Polski. W XX-lecie międzywojenne wszedł zatem z pewnym doświadczeniem literackim: tomiki ''Sny o potędze'', ''Gałąź kwitnąca'', ''Uśmiechy godzin'' i inne. W epoce tej nie złączył się programowo z żadną grupą poetycką. Koncepcja piękna uległa jednak pewnemu przeobrażeniu.#Wizję swojej poezji zawarł poeta w utworze pt.: ''Ars poetica''. Program jego zawarty w tym wierszu bardzo mi się podoba. Poezja powinna być właśnie taka, jaką widział ją Staff. Pragnął on aby to, co stworzy było zrozumiałe, bliskie wszystkim, nawet najprostszym, ludziomNajważniejsze według poety jest to, aby wiersz był komunikatywny: ''Tak jasny, jak spojrzenie w oczy/ I prosty jak podanie ręki.'' Dzieła jego są pisane z potrzeby serca, zawierają subiektywne spojrzenie na różne zjawiska. Staff przedstawił ponadto poezję jako sztukę rodzącą się z umysłu i wrażliwości artysty - człowieka zwielokrotnionego. Myślę, że twórczość taka jest bardzo urzekająca, gdyż daje zwykłemu ''śmiertelnikowi'' możliwość innego, artystycznego spojrzenia na otaczający go świat. #Inny utwór S. traktujący o roli artysty i jego twórczości to ''Poeta''. Według twórcy tytułowy bohater wiersza- z którym się utożsamia- powinienn być dla czytelnika pociechą w nieszczęściu: ''Jakie by bądź nieszczęścia, rozpacze i niedole/ Ja wiecznie żyję w śmiechu, wesele mam na czole.'' i sumieniem w chwilach beztroski: ''Jakie by bądź rozkosze, uciechy i radości/ Ja zawsze żyję w płaczu, boleści i żałości''. Takie właśnie zadania stawia awoim utworom. Pragnie ''mieć zawsze w duszy to, na czym innym zbywa''. Przykładem tego , iż S. stosował zawarte w swoich wierszach wytyczne dotyczące sztuki także do siebie jest jego twórczość młodopolska.Wówczas, gdy wszyscy gloryfikowali znużenie, zwątpienie, rozpacz istnienia, onn potrafił pisać o konieczności kształtowania swego charakteru, silnej woli, przedstawiać piękno życia w wierszach takich jak ''Kowal''. Bardzo cenię S. za to, że potrafił zachować swój, specyficzny tylko dla siebie klimat poezji i pisać zgodnie z wyznaczonymi sobie normami. #Jednak i on uległ w pewnym stopniu epoce w której tworzył. Jego twórczość międzywojenna zawiera wiele wątków zgodnych z programem dwudziestolecia. #Widać to np. w sonecie pt.: ''Kartoflisko''. Dwie pierwsze czterowersowe zwrotki utworu wpiękny sposób oddają szary, ciężki nastrój jesiennego dnia. Opisują niebo ''co jesiennym siąpi kapuśniakiem'', stada wron ''co na sejm zlatują (..) w żałobnym zespole'' i ''w miękkiej ziemi stopami zaparte robotnice'' kopiące ziemniaki. Dwie kolejne zwrotki to refleksja nad losem pracujących najmitek, ale i zaduma nad przemijaniem kolejnych dni, miesęcy, pór roku. Zawarta jest ona w opisie rzucanych do wiadra ziemniaków, które ''głucho grzmią jak bębny na odmarsz jesieni''. #Podobną wymowę ma sonet pt.: ''Gęsiarka'' opisujący czteroletnie, wiejskie dziecko pasące stado gęsi. Autor zastanawia się w nim nad losem gęsiarki zapytując z ironią ''Czy dziecko ich pilnuje, czy one je wiodą?'' #Obydwa te sonety mimo, że opisują - zgodnie z programem XX- lecie międzyw. - rzeczy codzienne, proste i snapisane są językiem przystępnym, zawierającym wiele wyrażeń potocznych posiadają specyficzny urok. Zawdzięczają to starannemu dobieraniu słów oraz zastosowaniu przez poetę wielu środków artystycznych oddających urok chwili. Są to porównnania: ''krągłe bulwy, jak jaja spod kwoki'', przenośnie ''skrzydeł czarne parasole'', epitety: ''ziemniaczane pole'' itp. Wiersze te są dowodem niebywałych zdolnności artystycznych Staffa. Musiał on bowiem zamknąć opis zdarzenia i własne refleksje w ściślew określonej liczbie wersów i sylab. Widzimy więc tutaj wyraźny kunszt literacki i ogromną dbałość o słowo. #W tenn sposób nawiązuje twórce do poezji swoich wielkich, klasycznych poprzedników z epoki renesansu. Z ogromną powagą i pietyzmem odnosi się do postaci Kochanowskiego. Poświęca mu wiersz pt.: ''Lipy''. Podkreśla w nim to, co w twórczości Jana z czarnolasu było mu szczególnie bliskie: pogodę sztuki, pochwałę życia i piękna przyrody. Z patosem odnosi się do bohatera wiersza mówiąc: ''Od czterech wdzięcznych wieków i dla wiecznej chwały/ Złotej jak miód natchniony w tym pisanym dzbanie/ Wszystkie kwitnące słodko lipy w Polsce całej/ Pachną imieniem twoim Kochanowski Janie''. Utwór jest wyrazem apoteozy piękna, harmonii, ładu myśli i słów. Reprezentuje nurt klasyczny w XX-leciu międzyw. z lego dbałością o formę i treść (zawiera oksymoron - ''poważnna igraszka''). #Kolejne piękne moim zdaniem dzieło Staffa to utwór ''Wysokie drzewa'' otwierający zbiór artysty pod tym samym tytułem wydany w 1932 r. Opowiada on o uczuciach jakich doznaje poeta podczas oglądania zachodzącego na tle wysokich drzew słońca. Wyraża zachwyt nad przyrodą, która daje twórcy poczucie wolności i swobody. To dzięki niej ''widmami rośnie wyzwolona dusza'' artysty. Utwór odwołuje się niemalże do wszystkich wrażeń zmysłowych (synestezja). Obraz malowany słowem przez Staffa jest niesamowicie plastyczny. Szczególną rolę odgrywają w nim motywy opisujące kolory tj. ''brąz zachodu'', ''pawie barwy wody'', a także odwołujące się do zmysłów innych niż wzrok. Autor mówi bowiem w wierczu o ''zapachu wody'' i koncercie koników polnych. Szczególnnego wyrazu nadają mu również inne środki artystyczne np. przenośnie opisujące monumentalizm drzew, które są ''w brązie zachodu kute wieczornym promieniem'', a także epitety, porównania i onomatopeje. #Poeta nie był twórcą traktującym cały świat śmiertelnie poważnie. Swiadczy o tym wiersz ''Do muzy'' opisujący w dowcipny sposób opiekunkę talentu artysty. Jest ona w nim przedstawiona nie jako boginka, której należy oddawać hołd w prośbie o natchnienie, ale jako zwykła kobieta. Staff żertuje prowadząc rozważanie nad jej wyglądem, kolorem włosów itp. #Poezja Leopolda Staffa z okresu XX-lecia międzywojennego jest dla mnie poezją niesłychanie kunsztowną. Wiersze artysty podobają mi się gdyż są pisane jązykiem starannym, a zawierającym jednocześnie wiele wyrażeń potocznych. Dziąki temu są niesnamowicie komunikatywne. Bardzo łatwo je zrozumieć. Dletego też myślę, że dzieła poety są godne polecenia każdemu człowiekowi. Zawierają bowiem zarówno humor jak i głęboką refleksję mad życiem oraz sztuką, poruszają również tematy codzienne, często opisują piękno natury. 3.Awangarda krakowska-Julian Pzyboś. Poeci awangardy skupiali się wokół pisma ''Zwrotnica'', ukazującego się w Krakowie w latach 1922-23 i 26-27. Teoretykiem grupy był Tadeusz Peiper. Twierdził on, że wiek XX całkowicie zmienił oblicze świata zarówno w sensie cywilizacyjno-technicznym, jak i społecznym. Jego zdaniem człowiek powinien uczestniczyć w tym wielkim nurcie przemian. Uczestnictwo to powinno objąć wszystkie dziedziny życia, przemienić ludzką wrażliwość, uczuciowość i wyobraźnię. Także mowoczesna sztuka powinna brać udział w tworzeniu nowych form życia, nowego modelu człowieka, powinna likwidować przediał, jaki wytworzył się pomiędzy osiągnięciami cywilizacyjnymi a nieumiejętnością psychicznego dostosowania się do nich. Jego słowa-hasła to: miasto,masa,maszyna. Peiper w okresie drugiej serii ''Zwrotnicy'' tworzy nową koncepcję osobowości poetyckiej, liryzmu i języka poetyckiego. Odrzuca natchnienie, wypowiada się przeciwko wolnej grze wyobraźni, twierdząc,że poeta powinien być rzemieślnikiem, osobowością roboczą. Rytm regularny został uznany za niezbędny element nowej poezji. JULIAN PRZYBOŚ Jego poezja jest intelektualna, ponieważ autor uświadamia sobie rolę poety, negując jednocześnie udział niekontrolowanego uczucia w tworzeniu wiersza.Jest także retoryczna poprzez ciągłe podkreślanie znaczenia słowa i zdania poetyckiego. Konstruktywizm poezji Przybosia polega na dążeniu do tworzenia kostrukcji obrazowych, uwarunkowanych wolą poety, stwarzaniu świata doskonalszego niż prawdziwy. O Przybosiu mówi się też jako o poecie, którego cechuje łatwość obserwacji, dialog z odbiorcą angażujący go do wysiłku interpretacyjnego, przedstsawia nowe widzenie świata, zbudowanego z ''wielości znaczeń'' zgodnie z zasadą ''maksimum aluzji wyobrażeniowych'' i ''minimum słów''.Kreacjonizm poezji Przybosia wypływa z przekonania, że poeta stwarza na nowo świat w materiale językowym. Metodą poetycką-ukzywanie obrazu w ruchu, tworzenie go przy pomocy słowa stosuje poeta w wierszu pt.:''Z Tatr'',zadedykowanym pamięci taterniczki, która zginęła na Zamarłej Turni.