Sens życia

Żyć to znaczy żyć z innymi, dzielić się z nimi wszystkimi. Nie możemy nikomu sprawić bólu, zawodu. Naszym obowiązkiem jako człowieka jest uznać przyjąć i kochać drugą osobę taka jaką ona jest. Życie bez tego drugiego jest utopią. Jesteśmy złączeni tysiącem powiązań. Żadna osobowość nie może się rozwijać bez możliwości wzajemnych kontaktów. Potrzebujemy drugiego człowieka by móc wyświadczać dobro i przez to stawać się coraz bardziej człowiekiem. We wnętrzu wielu ludzi drzemią prawdziwe skarby trzeba je tylko umieć odkrywać. Za dużo mówi się o nich, o ich rentach, warunkach mieszkaniowych o innych małych i dużych cierpieniach , natomiast za mało rozmawia się z nimi. W każdym człowieku istnieje głęboka samotność, każdy jest kimś niepowtarzalnym ale i samotnym. Żaden z ludzi nie czuje ani nie myśli tak samo, jak drugi. Nawet w najbardziej zażyłych kontaktach gdzieś w głębi ludzkiej istoty pozostaje zawsze bolesny dystans. Jedynym pomostem łączącym te dwie istoty może być tylko głęboka miłość. Życie ludzkie jest czymś szczególnym zagadkowym, niepojętym. Bywają dni słoneczne wszystko wiedzie się wtedy jak najlepiej i nawet nie wiemy dlaczego. Życie ukazuje się ze swojej strony najlepsze. Zło tego świata tkwi w ludzkim sercu ono pobudza wolę do nienawiści, zabijania i niszczenia. Zło daje siłę do użycia broni, do wystrzelenia śmiercionośnych rakiet. Dobro na tym świecie podobne jest do maleńkiego ziarna w ludzkim sercu. Wzrasta w ciszy bez gwałtu. Na świecie jest dużo dobrego. Ziarno to niestety w świecie zimnym i okrutnym tak jak dzisiejszy, nie może wzrastać, rozkwitać i przynosić owocu. Nasz świat znalazł się w śmiertelnym zatrutym kręgu, ponieważ zło wywołuje zło, gwałt rodzi gwałt. Niesprawiedliwość następuje po niesprawiedliwości. Szuka się tego, który pierwszy uderzył, nie po to by mu wybaczyć, lecz by mu w dwójnasób oddać. Wszystko obraca się w świecie zatrutym nienawiścią. Życie jest talentem powierzonym nam, aby go przekształcać pomnażać i czynić dobrem dla innych. Żaden człowiek nie jest „górą lodową” dryfującą po oceanie” historii, każdy z nas jest członkiem rodziny, wewnątrz której ma określone miejsce i zadanie do spełnienia. Egoizm czyni człowieka głuchym i niemym, miłość natomiast rozszerza horyzont widzenia i otwiera serce, uzdalnia człowieka do niepowtarzalnego i niezastąpionego dzieła, które wraz z tysiącem gestów wielu może ulec zaślepieniu. Miernikiem wartości czynów jest dla danego człowieka właśnie to co dla niego jest najważniejsze, czyli to przyjmuje on za największą wartość. Nic dziwnego, że istnieje wiele różnych etyk. Są tacy, którzy za najważniejszą wartość pojmują państwo, ale są i tacy, którzy kierują się tylko tym, co przyczynia się do skuteczności ich działania, nie oglądając się na wartości etyczne. Przed każdym z nas stoi pytanie o to co jest dla nas najważniejsze. Już w starożytności zauważono, że człowiekowi nie wystarcza jedynie władza, pieniądz, przyjemne przeżycia, by stać się bardziej szczęśliwym. Człowiekowi potrzebne jest serce z głębi którego wypływa sama prawda miłości. Są chwile i okoliczności w których trzeba dokonywać zdecydowanych wyborów związanych z przyszłym życiem. Często z trudem udaje się odróżnić dobro od zła, dokonać właściwego wyboru.