Ryzyko zagranicznych operacji bankowych

Ryzyko zagranicznych operacji bankowych i metody jego ograniczania Dynamicznemu wzrostowi międzynarodowych obrotów gospodarczych towarzyszy rosnąca rola banków w operacjach zagranicznych. Zagraniczne obroty płatnicze wynikają z transakcji eksportowo-importowych, sprzedaży usług, a także innych świadczeń. Wiążą się z nimi także operacje kredytowe. W transakcjach zagranicznych i związanych z nimi operacjach płatniczych i kredytowych występuje ryzyko. Stopień ryzyka jest wyższy niż w operacjach krajowych wobec różnych kierunków wymiany handlowej, a także pojawienia się nowych państw i organizacji handlowych. Większe ryzyko wynika z braku znajomości nowych kontrahentów, ich ustawodawstwa gospodarczego, zwyczajów i tradycji handlowej. Czynnikiem zwiększającym ryzyko było wprowadzenie przez państwa gospodarczo rozwinięte płynnych kursów walutowych. Obok ryzyka handlowego pojawiło się bowiem ryzyko kursowe. Różnorodność operacji płatniczych między krajami o różnych walutach, przy odmiennych warunkach regulowania należności i zobowiązań oraz prawnego zabezpieczenia interesów kontrahentów sprawia, że w rozliczeniach zagranicznych banki pełnią rolę pośrednika między kontrahentami różnych krajów. Zabezpieczają ich przed ryzykiem kursowym i związanym z niedotrzymaniem warunków umowy przez zagranicznego kontrahenta. Banki nie ograniczają się do pośredniczenia w płatnościach zagranicznych, ale są aktywne w kształtowaniu sposobów zapłaty. Wspomagają równocześnie klientów, kredytując transakcje handlu zagranicznego, dyskontują weksle, udzielają gwarancji bankowych itp. Banki współuczestniczą w ryzyku wymiany zagranicznej w formie gwarancji bankowych, na przykład udzielanych na wniosek krajowego importera wskazanemu przez niego zagranicznemu eksporterowi. Niekiedy bank krajowy nie udziela gwarancji bezpośrednio, lecz zwraca się w ramach współpracy międzybankowej o udzielenie takiej gwarancji do banku działającego w siedzibie eksportera. Tak więc ryzyko kursowe ponoszą zarówno importerzy, eksporterzy oraz banki. Są one narażone na ryzyko zwłaszcza w warunkach występowania kursów płynnych, kształtujących się na międzynarodowych rynkach pod wpływem popytu i podaży. Wynika ono ze zmiany kursu walut, w których banki lokują depozyty i udzielają kredytów. W okresie od przyjęcia depozytu lub udzielenia kredytu do dnia zwrotu depozytu lub spłacenia kredytu może bowiem nastąpić zmiana kursu. W banku powstanie strata (ujemna różnica kursowa), gdy w okresie na jaki udzielił on kredytu dewizowego spadnie kurs tej waluty. W przypadku wzrostu kursu bank w opisanej sytuacji zyska (dodatnia różnica kursowa), a straci kredytobiorca. Ponieważ banki w tym samym czasie utrzymują depozyty i kredytują klientów w różnych walutach, różnice kursowe częściowo się kompensują, co zmniejsza ryzyko kursowe banku. Ponadto w celu zmniejszenia tego ryzyka stosuje się różne formy i metody zabezpieczenia przed nadmiernym ryzykiem. Prezes NBP ustalił dla polskich banków uprawnionych do wykonywania operacji dewizowych, normy dopuszczalnego ryzyka. Każdy bank zawierający transakcje dewizowe zajmuje każdego dnia określoną pozycję walutową. Pozycja walutowa wynika ze stosunku wierzytelności do zobowiązań w danej walucie lub we wszystkich walutach obcych. Gdy wierzytelności i zobowiązania są równoważą występuje zamknięta pozycja walutowa, a przy braku takiej równowagi – otwarta pozycja walutowa. Otwarta pozycja walutowa może mieć charakter: • Krótkiej pozycji walutowej, gdy zobowiązania w danej walucie przeważają nad wierzytelnościami, • Długiej pozycji walutowej, gdy wierzytelności przeważają nad zobowiązaniami. Nadmierna różnica w jednej lub drugiej pozycji rodzi ryzyko powstania strat przy niekorzystnych zmianach kursów. Różnicę pomiędzy sumami wszystkich pozycji długich i pozycji krótkich nazwano walutową pozycją globalną (d-k), zaś łączną wartość bezwzględną wszystkich pozycji krótkich i długich nazwano walutową pozycją maksymalną (d+k). Do tak zdefiniowanych pozycji walutowych prezes NBP ustalił normy dopuszczalnego ryzyka walutowego w relacji do funduszy własnych banków i tak: • Pozycja krótka lub długa względem pojedynczej waluty obcej – 15% funduszy władnych, • Pozycja globalny krótka lub długa – 30% funduszy własnych, • Pozycja maksymalna – 40% funduszy własnych. Powyższe normy obowiązują na koniec każdego dnia. Prezes NBP może wprowadzić indywidualne, bardziej rygorystyczne normy dla poszczególnych banków, gdy ryzyko ponoszone przez dany bank stwarza istotne zagrożenie dla interesów posiadaczy walutowych wkładów oszczędnościowych i lokat w danym banku. Banki opracowują regulaminy wewnętrzne, określające zasady i procedury nadzorowania ryzyka walutowego i na bieżąco ustalają wewnętrzne limity na walutowe pozycje otwarte. Są one zazwyczaj ostrzejsze przy pozycji długiej dla walut, co do których można oczekiwać spadku ich wartości, a wobec pozycji krótkiej – dla walut, co do których można oczekiwać wzrostu ich wartości.