Rozwój ideowy Skamandrów

Rozwój ideowy poetów grupy Skamander Do członków owej grupy należeli: Jan Lechoń, Julian Tuwim, Jarosław Iwaszkiewicz, Antoni Słonimski i Kazimierz Wierzyński. Program Skamandra polegał na faktycznym braku konkretnego programu i zezwalał na demonstrowanie całkowitej dowolności artystycznej. Szczególną cechą tej grupy stała się krytyka wzorców romantycznych i młodopolskich. Skamandryci wykreowali model “poety-uczestnika", czyli “człowieka z tłumu". Ich bohater żył zazwyczaj w wielkim mieście, znał realia robotniczych przedmieść, posługiwał się potocznym, nie stroniącym od gwary ulicznej czy wulgaryzmów językiem. Poeci początkowo głosili pochwałę urody życia, witalności, z czasem jednak, w miarę zaostrzania się sytuacji polityczno-społecznej w Polsce, zmierzali do związania poezji z życiem kraju. Głosili hasła demokratyczne i pacyfistyczne. Paradoksalnie odchodzili od głoszonej wcześniej idei literatury niezaangażowanej powracając do powszechnej w romantyzmie poezji patriotycznej. Poeci z kręgu Skamandra byli dobrze wykształceni i doceniali niezaprzeczalną rolę tradycji literackich. Świadomie czerpali z dziedzictwa i zachowywali tradycyjne formy wyrazu i konwencje nastroju. Pisali oglądy. O znaczeniu grupy stanowiły talenty poszczególnych jej członków, a ewolucja ich twórczości wpłynęła na zmianę oblicza ugrupowania. W efekcie Skamandra ocenić należy jako najbardziej wpływową grupę poetycką dwudziestolecia międzywojennego.