Realizm i klasycyzm w "Kartoflisko" i "Wysokie drzewa" Leopolda Staffa

Temat: Realizm i klasycyzm w międzywojennej poezji Leopolda Staffa. "Kartoflisko" Pod wpływem haseł powrotu do codzienności głoszonych zwłaszcza przez poetów Skamandra Staff napisał szereg wierszy dotyczących zjawisk codziennych. Jesień w wierszu "Kartoflisko" nie różni się od tej opisanej w "Deszczu jesiennym", a mimo to wrażenie jest zgoła odmienne. Tekst jest bowiem realistyczny, a nie symboliczny. Siąpi kapuśniak, krążą czarne wrony, są mgły, szaruga, rozmiękła ziemia. Kobiety wynajęte do pracy przy wykopkach muszą pokonać nieprzychylność natury. Są przemoknięte do nitki, mimo to pilnie dziobią motyką zaparte okrakiem. Realizm pracy wydobywa prostota środków stylistycznych. Epitety oddają ponury nastrój, np. żałobny zespół, czarne parasole, zeschłe badyle, cierpliwy mozół, schylone najmitki. Pojawia się proste porównanie: ziemniaki wyjmowane są jak jaja spod kwoki. Przenośnia pojawia się tylko w odniesieniu do wron skojarzonych z parasolami oraz ziemniaków, które wrzucane do wiader „brzmią jak bębny na odmarsz jesieni". "Wysokie drzewa" Propozycja tekstu klamrowa. Pierwszy wers to postawienie tezy, ostatni jej potwierdzenie. Dowodzi poeta, że trudno o coś piękniejszego niż drzewa nad wodą w ciszy zachodu słońca. Wrażenia wzrokowe rozpisane są na efekty rzeźbiarskie i malarskie. Monumentalne, pomnikowe wrażenie sprawiają wysokie drzewa, na dodatek odbite w spokojnej wodzie. Są w „brązie zachodu kute wieczornym promieniem". Efekty malarskie dotyczą wody, która tworzy pawie barwy pod wpływem promieni zachodzącego słońca. Wrażenia zapachowe oddane poprzez synestezję. Zapach wody jest "zielony w cieniu, złoty w słońcu". Wrażenia słuchowe to głęboka cisza z powodu braku wiatru, senność w przyrodzie, a w gorącu sierpniowym koniki polne, które "tysiącem srebrnych noży szybko strzygą ciszę". Nagromadzenie głosek szumiących (onomatopeja) trafnie oddaje wykonanie świerszczy. Stopniowo zapada zmierzch, zacierają się kontury drzew, ale zbawienny wpływ przyrody pozostaje "widmami rośnie wyzwolona dusza". Pisząc o przyrodzie poeta przywołuje długą polską tradycję: Mickiewicz, Słowacki, Tetmajer, Kasprowicz. Staff pozostał zdecydowanym klasykiem, tak w postawie wobec życia, jak i w sposobie pisania. Używał środków prostych, łatwych do odczytania. Mówił, że wiersz ma być tak jasny, jak "spojrzenie w oczy" i prosty, jak "podanie ręki" z wiersza poety.