Rada Północnoatlantycka - opis

Rada Północnoatlantycka (NACC) Północnoatlantycka Rada Współpracy powołana została w grudniu 1991 roku w celu dalszego rozwoju dialogu i współpracy pomiędzy NATO i państwami partnerskimi z Europy Środkowej i Wschodniej oraz państw powstałych z republik byłego ZSRR. NACC koncentruje się na konsultacjach i współpracy w wymienionych niżej dziedzinach: konsultacje polityczne, zagadnienia gospodarcze, zagadnienia informacji, zagadnienia naukowe i ochrony środowiska, zagadnienia zaplecza naukowego, koordynacja działalności w przestrzeni powietrznej, planowanie cywilne w sytuacjach nadzwyczajnych, współpraca wojskowa. Rada Północnoatlantycka ma rzeczywistą władzę polityczną i moc podejmowania decyzji. W jej skład wchodzą Stali Przedstawiciele wszystkich państw członkowskich, którzy spotykają się co najmniej raz w tygodniu. Rada obraduje również na wyższych szczeblach tj. Ministrów spraw zagranicznych lub szefów rządów, ma jednak tę samą władzę polityczną i moc podejmowania decyzji, one zaś mają ten sam status i ważność niezależnie od szczebla obrad. Działalność Rady jest upubliczniona, wydaje ona komunikaty i deklaracje, w których wyjaśnia opinii publicznej oraz rządom państw nie będącymi członkami Sojuszu swoją politykę i decyzje. Rada jest jedynym organem Sojuszu, który wywodzi swoje uprawnienia bezpośrednio z Traktatu Północnoatlantyckiego. Z mocy Traktatu Rada została upoważniona do ustanowienia organów pomocniczych. Powstały w ten sposób komitety oraz grupy planowania wspierające działalność Rady i są odpowiedzialne za działalność w takich dziedzinach, jak: planowanie obronne, planowanie nuklearne i kwestie wojskowe. Rada jest więc jedynym w swoim rodzaju forum kompleksowych konsultacji pomiędzy rządami państw członkowskich we wszystkich kwestiach dotyczących ich bezpieczeństwa, a także najważniejszym organem decyzyjnym w NATO. Wszystkie państwa członkowskie NATO mają takie samo prawo wyrażania swoich poglądów podczas obrad Rady. Decyzje są wyrazem wspólnej woli rządów państw członkowskich. Wszystkie rządy biorą udział w formułowaniu polityki Rady lub decyzji podejmowanych z jej upoważnienia na zasadzie konsensusu. Każdy rząd reprezentowany jest w Radzie przez Stałego Przedstawiciela w randze ambasadora. Ten zaś ma do pomocy, różniący się liczebnie, personel polityczny i wojskowy lub delegację przy NATO. Dwa razy w roku, a niekiedy częściej, Rada obraduje na szczeblu ministrów. Wówczas każde państwo jest reprezentowane przez ministra spraw zagranicznych. Rada na szczeblu ambasadorów obraduje najczęściej raz w tygodniu, jednakże istnieje możliwość zwołania Rady w trybie nadzwyczajnym w zależności od potrzeby. Obradom Rady przewodniczy Sekretarz Generalny NATO. Dyskutowane zagadnienia i decyzje podejmowane na posiedzeniach Rady dotyczą wszystkich aspektów działalności Sojuszu. Stali przedstawiciele działają zgodnie z instrukcjami otrzymanymi ze swych stolic, informują i wyjaśniają poglądy oraz polityczne decyzje swoich rządów członkom Rady Północnoatlantyckiej. Następnie informują swoje rządy poglądy i stanowiska innych rządów, informują o rozwoju wydarzeń i szczegółach osiągania konsensusu w razie ważnej kwestii lub różnic w poglądach poszczególnych państw. Zanim zapadną decyzje, sposób ich wypracowywania jest uzgadniany na zasadzie jednomyślności i ogólnej zgody. Nie istnieje procedura głosowania lub podejmowania decyzji większością głosów. Każde państwo reprezentowane w Radzie lub w podporządkowanych jej innych komitetach zachowuje całkowitą suwerenność i odpowiedzialność za swoje decyzje.