"Wszystkie książki mówią, każda niesie jakąś wiadomość, którą chce przekazać w najdalsze pokolenia" opis mysli Parandowskiego

,,Wszystkie książki mówią – każda niesie jakąś wiadomość, którą chce podać w najdalsze pokolenia’’. Skomentuj myśl Jana Parandowskiego odwołując się do 2 – 3 wybranych utworów. Czy prawdą jest twierdzenie, że ,,każda książka niesie jakąś wiadomość, którą chce podać w najdalsze pokolenia’’? Nie jest to trudne pytanie i z całą pewnością mogę powiedzieć, że książki mają w sobie wiedzę, której nie może przekazać nikt inny jak one same. Posiadają wiele wartości nadrzędnych, czasem i podrzędnych, lecz każda z nich stara się nam przekazać jak najwięcej zgromadzonej w sobie nauki, prawd kulturowych i społecznych. Mają w sobie wzorce postaw ludzkich, osobliwości i zachowania się różnych ludzi w jeszcze bardziej różnorodnych sytuacjach. Jestem przekonana, iż uda mi się dowieść o słuszności moich racji, postaram się o to w dalszych rozważaniach. Rozpocznę od jednego z dwóch wybranych utworów. Mianowicie od ,,Pana Tadeusza’’ Adama Mickiewicza, który z całą pewnością sprawia nam wiele trudności w analizie. Nie ulega też wątpliwości, że jest to utwór ukazujący szeroki obraz społeczeństwa, a losy bohaterów ukazane są na tle ważnych wydarzeń historycznych, dzięki czemu dzieło zyskało miano epopei narodowej. Argumentem przemawiającym za tym ,może być fakt, że ,, Pan Tadeusz’’ ukazuje nam życie społeczeństwa polskiego XIX wieku, którego my nie znamy. Autor szczegółowo opisuje zwyczaje, domostwa, uczucia i wartości moralne szlachty. Soplicowski dworek staje się ostoja polskości. We dworze pielęgnuje się bowiem staropolskie tradycje, uczy grzeczności i szacunku dla innych. Mieszkańcy dworu są gościnni i przyjaźni, największą dla nich wartością jest dobro ojczyzny. To oni kultywują polskie tradycje, niecierpliwie wyczekują na wieści o walkach Legionów Polskich, o zwycięztwach Napoleona. Na uwagę zasługują barwne i ciekawe postacie bohaterów, a co więcej są bardzo ludzkie i prawdziwe, gdyż nie pozbawione są wad. Największą indywidualnością wśród nich jest bez wątpienia Jacek Soplica, który w swym życiu popełnił wiele win, dopuszczając się nawet do zbrodni. Potrafił jednak przezwyciężyć swoje słabości. Z kłótnika przeobraził się w cichego księdza, który na znak pokory przyjmuje imię Robak. Żałuje tego, co niegdyś zrobił, a swoje grzechy chce zamazać czynem. Jego dzieje udowadniają nam, że dzięki silnej woli i pracy nad sobą, człowiek może kształtować swój charakter i osobowość. Same dzieje poszczególnych bohaterów są doskonale powiązane z wydarzeniami historycznymi. Jednym z walorów utworu są znakomite opisy przyrody, będące wyrażeniem miłości poety do ojczyzny. Stanowią one nie tylko tło akcji, ale są komentarzem do przeżyć bohaterów. Przyroda jest traktowana przez autora jako żywa istota. Dzieło mówi o rzeczach niezmiennych, nieprzemijających jakimi są: miłość do ojczyzny, niezachwiane dążenie do niepodległości, wiara i nadzieja w wyzwolenie kraju. Ponadto w utworze Antoniego de Saint Exuperēgo pt. ,,Mały Książę’’ mamy do czynienia jedną z najbardziej zagadkowych i interesujących postaci literackich. Nawet nie wiadomo, czy jest człowiekiem – to przecież przybysz z innej planety. Mimo to można traktować bohatera jako idealnego człowieka, uosobienie tego, co w nas najpiękniejsze, najwartościowsze. Jest to opowieść o dojrzewaniu głównego bohatera do miłości i przyjaźni. Róża i lis to symboliczne postacie, które uczestniczą w duchowej przemianie Księcia. Okazuje się, że Róża lubi, by okazywano jej uczucie, jest próżna, skłonna do małych kłamstw. Książę czuje się oszukany, cierpi i pragnie odejść od ukochanej. Nie potrafi pokochać róży z jej słabościami i wadami. Uciekając od niej uważał, że jest samolubna i zarozumiała, lecz to była nieprawda. Spotkał tysiące kwiatów, lecz żaden z nich nie był podobny do jego własnego. Zbyt dużą wagę przywiązywał wówczas do jej słabostek, nie zwracając uwagi na łączące ich uczucie. Chłopiec uczy się od lisa, czym jest prawdziwa przyjaźń i że zaprzyjaźnić się to znaczy stworzyć więzy. Książę dowiaduje się, że tak naprawdę dobrze widzi się tylko sercem i najważniejsze jest niewidoczne dla oczu. To nie pozory decydują o naszej umiejętności obdarzania kogoś uczuciem przyjaźni i miłości, ale to, czy dojrzeliśmy do nich. Mały Książę nauczył się, że ceni się tylko to co się ,,oswoi’’. Iż u źródeł poznania drugiego człowieka stoi nasza umiejętność dostrzeżenia w nim nie tyle wartości pozytywnych, ale również akceptacja jego słabości i wad. Podróże Księcia uczą go, iż wartościami nadrzędnymi w życiu są przyjaźń, miłość, odpowiedzialność za innych, wierność dla tego w co się wierzy, dobroć i szacunek dla drugiego człowieka i poszanowanie jego wolności. Reasumując, podtrzymuje swoje racje na temat stwierdzenia Jana Parandowskiego, iż każda książka niesie jakąś prawdę. Na ich podstawie ludzie mogą kształcić swoje poglądy, racje i modele zachowania się w sytuacjach życiowych różnych kultur i wierzeń. Jestem pewna, że książki przekazują przyszłym pokoleniom wartości niezbędne dla każdego człowieka.