"W ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę" Camus

Jakże wspaniałą istotą jest człowiek, rozumie ,czuje, myśli. Niejednokrotnie jednak wielu z nas tak naprawdę zapomina o tym wielkim darze od Boga. Widzimy tylko to, co złe jest w zachowaniu u bliźnich, nie zwracając tak naprawdę uwagi na rzeczy, które zasługują na podziw. Wielu także pisarzy doby współczesnej w swoich utworach wskazywało i podkreślało złe postępowanie ludzi. Stąd też utworem godnym naszej uwagi jest książka H. Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem” . Jest to wstrząsający dokument okresu wojny, świadczący o zwykłym wymiarze ludzkiego heroizmu. Jest to przede wszystkim świadectwo ale o godną śmierć. Naszej uwagi, naszego podziwu, godny jest sam fakt powstania w warszawskim getcie. Żydowscy powstańcy wiedzieli, że nie mają żadnych szans na zwycięstwo, ale pragnęli jedynie pokazać światu, że można umierać z godnością. (… „Waażne było przecież, że się strzela! To trzeba było pokazać na Niemcach(…) temu światu…). Ludzie zawsze uważali, że strzelanie jest największym bohaterstwem. Chodziło przecież o to, żeby nie dać się zarznąć kiedy po nas przyjdą” Żydowscy powstańcy stanowili zaprzeczenie wizerunku żyda, bezbronnego człowieka bez oporu idącego na śmierć, pozwalającego hitlerowcom na znęcanie się nad nim. Wobec powyższych wydarzeń możemy z pełną świadomością stwierdzić iż takie zachowanie o wiele bardziej zasługuje na podziw niż na pogardę. Innym przykładem naznaczenia ludzkiego heroizmu są „Medaliony” Z. Nałkowskiej. Autorka ukazuje nam ludzką odwagą, która w najwyższym stopniu godna jest naszej uwagi. Bo jak nie podziwiać ludzi wyskakujących przez okna ze swymi dziećmi, by nie dać się żywcem spalić w ogniu. Jak też nie podziwiać ludzi, którzy korzystali z ostatniej szansy uratowania swojego życia, uciekając z transportu. Ci, którzy się na to zdecydowali musieli mieć bardzo dużo odwagi, gdyż ryzyko było wielkie. Natomiast ci którzy chcieli kupić trochę chleba sami wyrywali sobie złote zęby. W „medalionach” można znaleźć jeszcze wiele zachowań godnych podziwu. Snując jednak rozważania nad podobnymi zachowaniami nie możemy zapomnieć o „Dżumie” A. Camusa. To właśnie on stwierdził, że „W ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw, niż na pogardę”. Dżumę można zinterpretować w różnoraki sposób jako chorobę, ale przede wszystkim jako zło tkwiące w człowieku. To tylko od nas samych zależy jak ustosunkujemy się do tego kataklizmu, czy wybierzemy drogę godną podziwu, czy pogardy. Na pewno drogę godną podziwu wybrał doktor Rieux, chciał za wszelką cenę pomóc ludziom, mieć przy tym świadomość poczucia obowiązku. Wykonywał swój zawód z pełnym zaangażowaniem, wielokrotnie narażając się na śmierć. Jego postawa była aktywna i bohaterska, uosabiała szlachetność i uczciwość. Jak sam stwierdził mamy dżumę więc musimy z nią walczyć. Był wierny swoim ideałom wierny samemu sobie, zgodny z własnym sumieniem. Stąd też godny podziwu zresztą tak jak i inni bohaterowie „Dżumy” Rambert, Taurou, czy ksiądz Parenoux. Na podstawie powyższych przykładów, Śmiało możemy stwierdzić, że słowa A. Camusa są zgodne z prawdą. Jedyną zaś drogą do zrozumienia człowieka jest poznanie całej prawdy o nim nawet tej, która go kompromituje. W tym też przypadku stwierdzam, że słowa W. Szymborskiej „Tyle wiemy o sobie na ile nas sprawdzono” , można połączyć ze słowami A. Camusa. W ten sposób będą stanowić główne motto człowieczeństwa.