"To człowiek człowiekowi najbardziej jest potrzebny do szczęścia" uzasadnienie stwierdzenia

„To człowiek człowiekowi najbardziej jest potrzebny do szczęścia” Paul Holbach. Wyraź swój sąd o tym stwierdzeniu, odwołując się do wybranych utworów literackich. Szczęście jest wartością, która ma dla każdego człowieka inne znaczenie. Niektórzy potrzebują nie wiele, aby być szczęśliwymi. Inni nigdy nie są nasyceni i zawsze będą poszukiwać celu, który pozwoli im się spełnić. Wiąże się to w dużej mierze z poznaniem świata. Im mniej wiemy, im mniej widzieliśmy – tym nasze potrzeby są mniejsze, a w wyniku tego ostatni szczebel drabiny prowadzącej do radości jest niżej. Za osiągnięte szczęście odpowiada przede wszystkim nasz stosunek do niego. Może jesteśmy szczęśliwi, a po prostu nie zdajemy sobie z tego sprawy? Wszyscy dążymy do szczęścia i życzymy sobie, aby mieć go jak najwięcej w naszym życiu. Czasami nie potrafimy go docenić wykrzywiając się jak to nam jest źle. W gruncie rzeczy, każdy powinien być, albo przynajmniej próbować być szczęśliwym bez względu na narodowość, kolor skóry, status społeczny, poglądy czy wyznanie. Owszem, może wstydzić się ktoś, kto swoje szczęście buduje na nieszczęściu innych, ale to ma już związek z moralnością danego człowieka. Jeżeli ktoś jest szczęśliwy powinien być z tego dumny, a nie wstydzić się czegokolwiek, bo przecież szczęście nie wszystkim jest dane i nie wszyscy mają tę przyjemność doświadczania go. Słowa napisane przez Paula Holbacha mają największy związek z miłością, która jest szczęściem danym przez drugiego człowieka. Wiele filozofii i religii głosi, iż to właśnie człowiek człowiekowi jest najbardziej potrzebny do szczęścia. Jednak przyglądając się bohaterom różnych epok literackich można się zastanawiać, czy tak jest naprawdę. Według mnie drugi człowiek nie koniecznie jest potrzebny by osiągnąć zamierzone cele i stać się szczęśliwym. Takie postawy będę chciał przedstawić. 1. W średniowieczu ludzka mentalność była zupełnie inna niż jest obecnie i ludzie czerpali radość z przeróżnych rzeczy. Na przykład bohater tytułowy z "Legendy o Świętym Aleksym" był człowiekiem szukającym szczęścia w życiu poprzez ascezę. Wywodzący się ze znamienitego i bogatego rodu, młody rzymianin, we własną noc poślubną decyduje się odejść, aby móc uzyskać czystość ducha, a zarazem wieczne szczęście w przyszłym życiu. Wędruje po świecie, rozdawszy wszystko co miał i usiadłszy pod kościołem zostaje żebrakiem. Jednocześnie musi uciekać od sławy, jaką przysparzają mu cudowne zdarzenia związane z jego osobą. Przez całą resztę swojego życia pokutuje i przeleżawszy 16 lat, pod bramą domu swego ojca, znosząc liczne cierpienia i upokorzenia umiera zyskując sobie zbawienie u swojego Pana, jak również szczęście na tamtym świecie. 2. "Żywot człowieka poczciwego" zawiera wzorcowy przykład szlachcica-ziemianina. Utwór ukazuje wartość, uroki i pożytki płynące z poczciwego życia, a zarazem jest zachętą do prowadzenia takiego właśnie prawego, statecznego, uczciwego i zgodnego z naturą żywota, który może dać człowiekowi wiele radości i zadowolenia, a także pozwoli zachować spokój wewnętrzny. Rej stara się wskazać czytelnikom wartości, jakie powinny kształtować osobowość każdego obywatela, a więc radość i wiara w sprawiedliwość, uczciwość, skromność, pracowitość i umiłowanie ojczyzny. To są według Reja atrybuty człowieka właściwie ukształtowanego i przez to szczęśliwego. Człowiek ten raduje się z tego co ma, tego co go otacza i czym został przez stwórcę obdarzony, a nie narzeka, można powiedzieć bez przyczyny. 3. W "Nocach i dniach" Marii Dąbrowskiej, główny bohater - Bogumił jest człowiekiem zwróconym "na zewnątrz", otwartym na otaczający go świat. Cechuje go silna łączność z otoczeniem, z przyrodą i innymi ludźmi. Głównym sensem swojego życia uczynił pracę, którą traktuje jako coś, dzięki czemu jest szczęśliwy i co jest jego celem istnienia. Dla innych ludzi jest życzliwy, stara się im pomóc, ufa im, jest wyrozumiały dla ich błędów i pomyłek. Akceptuje inność i słabość drugiego człowieka. O takich ludziach jak Bogumił mówi się, że to dobry człowiek, ciepły, pogodny i szczęśliwy ze swojego bytu. Pomimo ogólnie przyjętych zasad moralnych, które głoszą, iż to właśnie drugi człowiek jest dla nas pociechą i szczęściem, wiele postaw ukazuje nam jak dużo czynników może wpłynąć na nasze życie, dając nam wszystko czego nam trzeba. Dla każdego człowieka szczęście jest czymś innym. Dla jednych będzie to miłość, dla innych pieniądze, a dla jeszcze innych poświęcenie się potrzebującym. To my ustalamy co chcemy osiągnąć i robimy to co nas cieszy. W przeciwnym wypadku życie staje się szare i nudne. Niektóre wartości wymagają udziału drugiego człowieka, ale nie jest to konieczność. W wielu przypadkach przedmioty i wartości materialne mogą zastąpić pomoc drugiej osoby, która może być najwyżej dopełnieniem.