"Tango" Mrożek

Tango Mrożka. S.Mrożek-1930 debiutował w prasie jako dziennikarz jest satyrykiem i filozofem mieszka w Meksyku. Napisał ”Emigranci” „Policja” „Rzeźnia” „Tango”-1964. Wydarzenia w dramacie. Akcja dramatu rozgrywa się w salonie awangardowych artystów Stomila i Eleonory obok nich występują babcia Eugenia jej brat Eugeniusz i syn Stomila i Eleonory Artur. Na scenie pojawia się również Edek młody prymitywny człowiek z poza rodziny i Ala narzeczona i kuzynka Artura. Stomil i Eleonora są fanatycznymi wyznawcami postępu. Porzucili wszelkie konwenanse czują się ludźmi absolutnie wolnymi. Stomil pracuje nad eksperymentami w dziedzinie teatru. Życie w rodzinie toczy się leniwie bohaterowie zapełniają nudę grając w karty. Artur student filozofii i medycyny buntuje się przeciwko stylowi życia rodziny. Postanawia wprowadzić ład i porządek stara się zmusić wszystkich do szanowania odrzuconych norm. Pomaga mu w tym wuj Eugeniusz. W dokonaniu rewolucji w domu rodzinnym ma mu pomóc ślub z Alą-ślub tradycyjny z zaręczynami panną młodą w welonie z przysięgą przy ołtarzu. Rzeczywiście udaje mu się wprowadzić ład w życie rodziny. W salonie zapanował porządek rodzina ubrała się tak jak powinni ubrać się uczestnicy wesela. W pewnym momencie Artur zrozumiał że jego rewolucja jest bezsensowna jest bowiem narzuceniem form a nie treści potrzebne są mu ideały a ideały są potrzebne również jego rodzinie. Nie może ich odnaleźć bo wszystkie włącznie z Bogiem zostały odrzucone przez współczesny świat. Sięga więc po władze wuj Eugeniusz przy pomocy pistoletu terroryzuje wszystkich. W tym czasie umiera babcia Eugenia śmierć jej nie czyni na nikim wrażeniu. Ala przyznaje się że zdradził Artura z Edkiem. Artur jest zrozpaczony tym popada we wściekłość grożąc że zamorduje wuja Eugeniusz. Edek zabija Artura i ogłasza że w domu wprowadza swoje porządki. Zdziera ze zmarłego Artura żakiet i ubiera się w niego. Wuj Eugeniusz w poddańczym geście zdejmuje mu buty i idzie je wyczyścić. Edek włącza adapter i zaprasza Eugeniusza do tańca. Dramat kończy się tangiem. Ośmieszenie awangardystów. „Tango” jest utworem wieloznacznym mówiącym o niepokojach moralnych filozoficznych człowieka z połowy XX wieku. Jednym z problemów jest ukazanie skutków awangardyzmu. Rodzina Stomila i Eleonory przypomina rodzinę Młodziaków z „Ferdydurke”. Eleonora i Stomil odrzucili wszystkie konwenanse i formy jako krępujące ich wolność jako ograniczające ich rozwój artystyczny. Eleonora przypomina Stomilowi i matce jak to bywała bohaterką skandali. Jak to oddała się Stomilowi w pierwszym rzędzie na oczach rodziców i całej widowni w antrakcie między aktami niemieckiej opery. Stomil daje jej do zrozumienia że niejednokrotnie był uczestnikiem takich scen z innymi kobietami w innych miejscach. Te stwierdzenia nie budzą niczyjego oburzenia są dowodem prostolinijności nowoczesności bohaterów którzy nie są zakłamani moralnie którzy zachowują się zgodnie z naturalnymi odruchami. Awangardyzm prowadzi jednak do degradacji moralnej do życiowej bierności. Stomil i Eleonora zbierają plony swojej nowoczesności ich salon jest odrażający jest w nim wózek z dziecięcych lat Artura katafalk który stoi od10 lat od śmierci dziadka. Na stole leżą naczynia każde z innego kompletu resztki jedzenia. Wszyscy zachowują się bardzo swobodnie babcia kreuje się na nastolatkę używa języka ulicy. Ubrana jest w kolorową sukienkę dżokejkę a na nogach ma trampki. Wuj Eugeniusz chodzi w żakiecie od fraka w krótkich wojskowych spodenkach koloru khaki szkockich skarpetkach i czarnych lakierkach. Stomil natomiast nie rozbiera się z piżamy w której brakuje guzików. Członkowie rodziny reprezentują w ten sposób swoją niezależność są ponad wszelkie mody ponad ludzkie opinie ubierają się dla siebie i dla własnej wygody. Awangardyzm Stomila i Eleonory został posunięty do granic absurdu. Usunęli wszystkie reguły i byli już niezdolni do jakiegokolwiek postępu. Zabrakło im przeszkód z którymi mogli by walczyć. Stali się bierni apatyczni odrażający. Mrożek ukazuje inne niebezpieczeństwa awangardyzmu które reprezentował Stomil. Jest on przeintelektualizowany posługuje się żargonem naukowym. Jest niezdolny do ludzkich reakcji do przeżywania zazdrości namiętności. Na zarzut Artura że jest tchórzliwym rogaczem odpowiada:”rogi rogi to są banalne porównania a nie solidne narzędzia analizy intelektualnej”. Awangardyzm niesie niebezpieczeństwo fascynacji prymitywizmem i tężyzną fizyczną. Stomil Eleonora zachwycają się Edkiem który jest wulgarny prymitywny odrażający. Na przykładzie zależności między Edkiem a Stomilem Mrożek ostrzega że następstwem intelektualnej awangardy jest epoka prymitywnej siły to Edek zwycięża subtelnego Artura i tańcząc tango decyduje jako prowadzący decyduje o sposobie tańczenia. Następny problem w „Tangu” to walka pokory. Ukazany jest w dramacie w sposób absurdalny. Artur dokonuje rewolucji w imię tego z czym walczyły wszystkie pokolenia młodych. Pragnie powrotu starego solidnego porządku czytelnych reguł postępowania czystości w stosunkach erotycznych postawienia kobiety na piedestał. W rozmowie z Alą mówi o świecie mężczyzn i świecie kobiet dzieci i artystów. Staje w obronie tego drugiego świata w którym dzieci czuć się będą swobodne i kochane kobiety będą na powrót łamać serca mężczyznom i będą przedmiotem westchnień a artyści będą służyć ideałom. Zwycięstwo Artura okazuje się niemożliwe świat z którym przyszło mu walczyć zniszczył wszelkie idee. Nie można ich już zaleźć. Artur odkrył że przed światem zniszczonym awangardyzmem stoi droga pełna trudu i wyrzeczeń. Na początku niej będzie prymitywizm a później powolne uszlachetnianie go i poszukiwanie form i ideałów. Trzecim problemem w utworze jest problem władzy. Artur nie mogąc znaleźć idei ucieka się do władzy nie ma jednak środków ani możliwości jej sprawowania jest zbyt prawy i autentyczny. Informacja o zdradzie Ali poraża go. Odkrywa sam przed sobą że ją naprawdę kocha że ślub nie miał być formą prowokacji buntem przeciwko rodzicom. Zostaje ofiarą Edka. Prawdziwym zwycięstwem jest cham który narzuca wszystkim swoją wolę. „Tango” jest aluzją do czasów współczesnych jest krytyką postaw polskiej inteligencji która udając fascynację awangardą zaakceptowała prymitywizm rządów komunistycznych. Jest również aluzją historyczną literacko nawiązuje do Dziadów II i Wesela. Końcowe wnioski Mrożka są zbieżne z wnioskami Mickiewicza i Wyspiańskiego. Polska inteligencja nie jest klasą twórczą jest ciągle zniewolona w marazmie oddaje władzę chamom.