"Renesans dramatyczny" - wyjaśnienie pojęcia

Renesans dramatyczny obejmuje rodzące się niepokoje natury egzystencjalnej oraz niepokoje na tle sporów w kwestii spraw państwowych. Jan Kochanowski : Przeżycia jednostki wobec bezsilności, która towarzyszy człowiekowi. W cyklu trenów i we fraszce "O żywocie ludzkim" poeta zastanawia się nad sensem życia na ziemi. Martwi się, bo wie, że i tak każdego czeka "śmierć" lub "niefortuna". W wątpliwości zostaje poddana harmonia życia jaka miała panować w Renesansie. Bóg może patrzeć na ludzi jak na 'zapustne widowisko'. Ludzie nie potrafią oddzielić tego co dobre i ponadczasowe od tego co nieistotne. W trenach od "I" do "X" widać postępujące załamanie psychiczne poety po stracie dziecka. Zaczyna wątpić w sprawy ludzkie i pozaziemskie. Mikołaj Sęp Szarzyński (prekursor Baroku): [Jego dzieła zostały wydane dopiero pośmiertnie przez brata. Zbiorek "Rytmy abo wiersze polskie"] Problemy zawarte w motywach biblijnych ( Sonety: IV "O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem", V "O nietrwałej miłości rzeczy świata tego"). Człowiek całe życie musi walczyć ze sobą samym, a raczej ze złem, które w nim jest. Chce dążyć do świętości, ale naturalizm i instynkty biologiczne to utrudniają. Nie można osiągnąć spokoju w życiu doczesnym, trzeba cały czas walczyć. Pomimo beznadziejności sytuacji musimy zdążać do Boga i dbać o siebie. (człowiek: "wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie"; "Bojowanie, byt mój podniebny"). Rzeczy doczesne "cukrują myśli", czyli zwodzą człowieka i kuszą. Nikt nie potrafi wyzbyć się tych żądz. Zła nie można opanować, można jedynie próbować. "Epitafium Rzymowi" - nie warto zdobywać wszystkiego tego, co jest na ziemi do zdobycia, bo przecież to tylko wartości chwilowe, nie ma nic stałego. Takim działaniem zdążamy ku własnej zagładzie (jak Rzym, którego potęga obróciła się w pył). Człowiek jest jednocześnie kreatorem i niszczycielem. Stała jest tylko natura i wartości pochodzące od Boga.