"Piosenka o końcu świata" - krótka interpretacja

„Piosenka o końcu świata” -czytelnik obserwuje pogodzenie się podmiotu lirycznego z faktem, że oto koniec świata "staje się już", mimo że w wierszu pojawiają się sielankowe niemal obrazy. oczekiwany kataklizm nie nadchodzi, oto kobiety spacerują po polu, łódka podpływa do wyspy, a nawet pijak śpi na trawniku. Staruszek mówi, że świat kończy się dla każdego innego dnia, każdego dnia ktoś umiera, a spokój i pogodę życia osiągnie ten, kto uświadomi sobie konieczność śmierci. Koniec świata to koniec istnienia planety, dzień sądu ostatecznego, apokalipsa św. Jana - dzień wielki. Miłosz pisze o apokalipsie piosenkę. Sugeruje, że apokalipsę trzeba przyjąć. Jest to największa mądrość płynąca z wiersza. Mówi on o wizji w sposób prosty i czytelny. „Koniec świata staje się już”. Życie toczy się najnormalniej w świecie „pszczoła krąży”, apokalipsa „staje się już”. Nie ma znaków z nieba, ani z ziemi. Miłosz mówi, że nie będzie katastrofy bo koniec świata dla każdego z nas następuje z chwilą śmierci. Świat dla nas kończy się i nic wielkiego się nie dzieje. Można powiedzieć, że nie dostrzegamy apokalipsy, która toczy się obok nas bez przerwy. Utwór pełen jest humanizmu i mądrości. Uczy nas pogodzenia się ze śmiercią, z umieraniem, z indywidualnym końcem świata. Kto tę umiejętność posiądzie, może być prorokiem „innego końca świata nie będzie”. W utworze występuje plastyczność opisów . Wraz z kolorem tworzy nastrój pogody i harmonii chociaż wiersz mówi o końcu świata.