Powieść „Ojciec Goriot” Jest przykładem realizmu krytycznego, ale także bywa nazywana powieścią obyczajową lub społeczno – obyczajową. Wszystkie te terminy są uzasadnione sposobem ujęcia rzeczywistości. Już na początku utworu daje się zauważyć detaliczność opisów miejsc i osób. Wszystkie elementy świata przedstawionego tworzą spójną całość, wzajemnie się dopełniają i do siebie pasują. Wystrój salonu arystokratycznego i przebywający w nim ludzie tworzą konsekwentnie budowany obraz warstwy społecznej będącej u szczytów hierarchii. Podobnie rzecz się ma z prezentacją innych grup. Sposób prowadzenia narracji ujawnia wielkie kompetencje wszechwiedzącego narratora, który doskonale zna miasto, relacje społeczne, biografię i psychikę bohaterów. Informuje o tym czytelnika w odpowiednich momentach wypowiadając się w trzeciej osobie – stoi więc poza grupą postaci biorących udział w akcji. Dzięki temu dystansowi wobec zdarzeń i osób może sobie pozwolić na komentarze i opinie, w których niekiedy ujawnia swój stosunek emocjonalny do opisywanych miejsc i ludzi. Taki sposób mówienia dotyczy również przytoczonych sądów postaci ujawnionych w dialogach czy opowiadaniu. Napięcia zachodzące pomiędzy bohaterami, ich stany uczuciowe stanowią siłę sprawczą kolejnych zdarzeń i rozmów. Poprzez komentarze włożone w usta postaci zakres narracji – opowieści o świcie przedstawionym w utworze – zostaje poszerzony. Taka funkcję przyjmuje na pewien czas np. pani de Beauseant wyjaśniająca reguły gry obowiązujące w Paryżu czy Vautrin trzeźwo oceniający demoralizację współczesnego mu świata. Zarówno sposób opowiadania, jak i konstrukcja wątków oraz epizodów pozwalają czytelnikowi zapoznać się z realiami życia w Paryżu w czasie trwania akcji powieści – informują o nich. Wielką pasją autora była obserwacja. Dzięki tej wyjątkowej uważności Balzaka fikcja literacka jego powieści odwołuje się wprost do obserwacji życia w różnych jego przejawach, zaś narracja ujawnia również stosunek autora do opisywanej rzeczywistości. Akcja utworu toczy się w Paryżu od grudnia 1819 roku do lutego 1820, przedstawiona linearnie, z zachowaniem kolejności faktów. Makroczas obejmuje jednak losy tytułowej postaci ukazane jeszcze przed rewolucją 1789 roku. Kolejne etapy dochodzenia do majątku zostały przedstawione w retrospektywnej relacji narratora pozostającej w zgodzie z charakterem przemian społecznych zachodzących wtedy we Francji. Zarówno historia, jak i topografia miasta oraz socjologiczne i psychologiczne uwarunkowania losów postaci mają swoje źródło w prawdzie o tamtej epoce. Miejscem akcji jest na zmianę pensjonat pani Vauquer i arystokratyczny salon. W tej stałej konfrontacji przeciwstawnych środowisk wyraża się krytycyzm społeczny autora. Jaskrawo widać obszary nędzy i przepychu, zaś uzasadnienie zła po obu stronach otrzymuje socjologiczną motywację – środowisko określa człowieka. Kompozycja powieści jest zamknięta – utwór kończy się śmiercią tytułowego bohatera. Jest w niej jednak element zapowiedzi dalszych losów Eugeniusza (wyzwanie rzucone Paryżowi po pogrzebie Goriota). „Ojciec Goriot” jest więc odrębną całością, ale też pozostaje częścią wielkiego cyklu epickiego. Język postaci występujących w utworze również oddaje realizm sposobu mówienia ludzi reprezentujących ukazane tu grupy środowiskowe. Wymienione wyżej cechy „Ojca Goriot” w pełni uzasadniają określenie jakie do niej przylgnęło: klasyczna powieść realistyczna.
"Ojciec Goriot" - powieść realizmu
Powieść „Ojciec Goriot” Jest przykładem realizmu krytycznego, ale także bywa nazywana powieścią obyczajową lub społeczno – obyczajową. Wszystkie te terminy są uzasadnione sposobem ujęcia rzeczywistości. Już na początku utworu daje się zauważyć detaliczność opisów miejsc i osób. Wszystkie elementy świata przedstawionego tworzą spójną całość, wzajemnie się dopełniają i do siebie pasują. Wystrój salonu arystokratycznego i przebywający w nim ludzie tworzą konsekwentnie budowany obraz warstwy społecznej będącej u szczytów hierarchii. Podobnie rzecz się ma z prezentacją innych grup. Sposób prowadzenia narracji ujawnia wielkie kompetencje wszechwiedzącego narratora, który doskonale zna miasto, relacje społeczne, biografię i psychikę bohaterów. Informuje o tym czytelnika w odpowiednich momentach wypowiadając się w trzeciej osobie – stoi więc poza grupą postaci biorących udział w akcji. Dzięki temu dystansowi wobec zdarzeń i osób może sobie pozwolić na komentarze i opinie, w których niekiedy ujawnia swój stosunek emocjonalny do opisywanych miejsc i ludzi. Taki sposób mówienia dotyczy również przytoczonych sądów postaci ujawnionych w dialogach czy opowiadaniu. Napięcia zachodzące pomiędzy bohaterami, ich stany uczuciowe stanowią siłę sprawczą kolejnych zdarzeń i rozmów. Poprzez komentarze włożone w usta postaci zakres narracji – opowieści o świcie przedstawionym w utworze – zostaje poszerzony. Taka funkcję przyjmuje na pewien czas np. pani de Beauseant wyjaśniająca reguły gry obowiązujące w Paryżu czy Vautrin trzeźwo oceniający demoralizację współczesnego mu świata. Zarówno sposób opowiadania, jak i konstrukcja wątków oraz epizodów pozwalają czytelnikowi zapoznać się z realiami życia w Paryżu w czasie trwania akcji powieści – informują o nich. Wielką pasją autora była obserwacja. Dzięki tej wyjątkowej uważności Balzaka fikcja literacka jego powieści odwołuje się wprost do obserwacji życia w różnych jego przejawach, zaś narracja ujawnia również stosunek autora do opisywanej rzeczywistości. Akcja utworu toczy się w Paryżu od grudnia 1819 roku do lutego 1820, przedstawiona linearnie, z zachowaniem kolejności faktów. Makroczas obejmuje jednak losy tytułowej postaci ukazane jeszcze przed rewolucją 1789 roku. Kolejne etapy dochodzenia do majątku zostały przedstawione w retrospektywnej relacji narratora pozostającej w zgodzie z charakterem przemian społecznych zachodzących wtedy we Francji. Zarówno historia, jak i topografia miasta oraz socjologiczne i psychologiczne uwarunkowania losów postaci mają swoje źródło w prawdzie o tamtej epoce. Miejscem akcji jest na zmianę pensjonat pani Vauquer i arystokratyczny salon. W tej stałej konfrontacji przeciwstawnych środowisk wyraża się krytycyzm społeczny autora. Jaskrawo widać obszary nędzy i przepychu, zaś uzasadnienie zła po obu stronach otrzymuje socjologiczną motywację – środowisko określa człowieka. Kompozycja powieści jest zamknięta – utwór kończy się śmiercią tytułowego bohatera. Jest w niej jednak element zapowiedzi dalszych losów Eugeniusza (wyzwanie rzucone Paryżowi po pogrzebie Goriota). „Ojciec Goriot” jest więc odrębną całością, ale też pozostaje częścią wielkiego cyklu epickiego. Język postaci występujących w utworze również oddaje realizm sposobu mówienia ludzi reprezentujących ukazane tu grupy środowiskowe. Wymienione wyżej cechy „Ojca Goriot” w pełni uzasadniają określenie jakie do niej przylgnęło: klasyczna powieść realistyczna.
Materiały
Charakter "Ody do młodości" Adama Mickiewicza
43. Wyjaśnij, na czym polegał przełomowy charakter \"Ody do młodości\" Adama Mickiewicza.
\"Oda do młodości\" jest pierwszym utworem o charakterze romantycznym w naszej literaturze. Autorem jej jest Adam Mickiewicz - jeden z czterech wielkich romantyków polskich. Pochodził on ze średniozamożnej szlachty. Urodził się najprawdopodobniej w Za...
Kontrakt forward - cechy
Struktura kontraktu forward Kontrakt forward charakteryzują następujące cechy:
Kwota i waluta kontrektu lub kredytu czy depozytu
Data transakcji – data zawarcia kontraktu
Termin ustalenia stopy rozliczenia – 2 dni robocze przed dniem rozpoczęcia kontraktu. Jest to jednocześnie dzień ustalenia stopy LIBOR...
Cechy dramatu i chwyty literackie w "Żeglarz"
“ŻEGLARZ” J. SZANIAWSKIEGO
Cechy dramatu
wartka, spójna akcja
bohaterzy mają charakter realistyczny
logika zdarzeń, prawdopodobieństwo
Chwyty literackie
obecność liryzmu, ironii
wprowadzenie szeregu aluzji i niedopowiedzeń
tematyka utworów dotyka spraw o charakterze uniwersalnym
konfrontac...
Literatura powojenna w lietraturze współczesnej
Literatura powojenna
Powojenna literatura polska, podobnie jak światowa, jest bardzo różnorodna. Ale jej cechą swoistą jest także rozbicie (na krajową i emigracyjną, na oficjalną i nieoficjalną). Różnorodność to wartość pozytywna i ze wszech miar pożądana: jest wynikiem inicjatyw, konkurencji i bogactwa pomysłów twórczych. W dążeniu ku różnor...
Porównanie grup literackich XX-lecia
19. „Grupy literackie okresu XX — lecia międzywojennego (próba porównania).”
Nowe oblicze poezji oraz jej radosną atmosferę łatwo zrozumieć, gdy uświadomimy sobie, że jest to poezja kraju, który po ponad 100 latach niewoli odzyskał niepodległość. Realia historyczne po 1918 r. zadecydowały o odmienności nowej poezji. Drugim c...
Grób Agamemnona - o sprawach narodu
Utwór ten wyraźnie dzieli się na dwie części. Tylko w pierwszej z nich występuje temat tytułowy. Pobyt przy grobie Agamemnona nasuwa autorowi skojarzenia z \"Iliadą\" Homera, która jest według Słowackiego utworem traktującym o przemijaniu wielkości w historii. Poczucie własnej małości prowadzi poetę do ukorzenia się przed historią. W drugiej czę...
Obieg pieniądza
Ruch pieniądza wynika z przekazywania pieniędzy z rąk do rąk przy regulowaniu różnego rodzaju zobowiązań. Proces ten nazywa się krążeniem pieniądza. Ilość razy, jaką każdy znak pieniężny jest przekazywany z rąk do rąk w danym czasie nazywa się szybkością obiegu pieniądza. Jednym z podstawowych czynników wpływających na ilość pieniądza w obiegu j...
Co to jest horacjanizm ?
Język polski - Antyk:
Zjawisko Horacjonizmu.
Horacjonizm charakteryzuje się refleksyjnością, propagowaniem postawy dystansu i stoickiego spokoju wobec zmienności fortuny, prostotą i powściągliwością stylu, tendencją do korzystania z motywów mitologicznych.
Horacjonizm przejawiał się w twórczości Petrarki, francuskich poetów ...