"Mitologia" i jej legendy rzymskie

Legendy rzymskie Wędrówki Eneasza. Był to ocalony bohater spod Troi, syn Wenery, znienawidzony przez Boginię Junonę. Właśnie on został wybrany na założyciela Rzymu. Uszedł z Troi, widząc potworne zniszczenie, pożar, śmierć. W drodze zginęła od greckich mieczy jego żona, zaś Eneasz z ojcem Anchizesem i małym synkiem Askaniuszem oraz gromadą napotkanych Trojan wypłynął na szybko zbudowanych okrętach w morze w poszukiwaniu obiecanej prze bogów ojczyzny. Wiele miejsc wydawało im się końcowym etapem wędrówki – zakładali tam miasta, ale z różnych powodów musieli wyruszać dalej. Losy Eneasza odwzorowują kolejne etapy włóczęgi morskiej Odyseusza. Jego plany stale komplikowała Junona. Na dłużej zatrzymała go kartagińska królewna Dydona, spragniona opowieści o bohaterach wojny trojańskiej. Eneasz odwiedził też królestwo cieni, gdzie spotkał duszę zmarłego swojego ojca i tych, co się dopiero narodzą. Stamtąd podróżujący wypłynęli u ujścia Tybru do morza i tam Julus (dawniej Askaniusz) nazwał twarde ciasto stołami – Eneasz skojarzył to określenie z przepowiednią harpii i wiedział, że jest to owa kraina, która mu przeznaczono. Pan tej ziemi Latynus otrzymał we śnie od ojca (bożka Fauna) polecenie, by oddał rękę swej córki Lawinii cudzoziemcowi. Zanim nastąpił ślub, Eneasz musiał walczyć z Rutulami, którzy za sprawą Junony wystąpili przeciwko Latynom. Pomocy udzielił mu Grek, król Euander. Walczący byli przedstawiani podobnie jak bohaterowie spod Troi (Eneasz – Achilles itp.). po powrocie z wyprawy Eneasz ożenił się z Lawinią i zbudował da niej miasto Lawinium. Podczas kolejnej potyczki z Rutulami przepadł bez wieści, a jego władzę przejął syn Julus. Powstanie Rzymu. Jest to legenda nawiązująca do poprzedniej. Z dynastii Eneasza pochodzą bowiem kolejni władcy miasta Alba Longa, założonego przez Julusa (Askaniusza) aż do Protasa. Młodszy Amulius zazdrościł władzy starszemu Numitorowi i strącił go z tronu, zaś jego córkę uczynił westalką, by mu nie zagrażała. Lecz ona, wbrew wszelkim przypuszczeniom, za sprawą bogów urodziła bliźnięta, Romulusa i Remusa. Amalius jednak skazał westalkę na śmierć głodową, za chłopców na utopienie w Tybrze. Wylew rzeki uratował niemowlęta – osiadły wraz z koszykiem na wzgórzu palatyńskim. Karmiła je codziennie mlekiem wilczyca oraz owocami leśnymi dzięcioł – ptak boga Marsa, ojca dzieci. Ostatecznie zaopiekował się chłopcami pasterz Faustulus. Kiedy dorośli, wzięli udział w bójce pasterzy, stając po stronie służby Amuliusa. Wtedy porwano Remusa i zaprowadzono przed Numitora, który poznał wnuka. Następnie, razem ze sprowadzonym Romulusem i zbrojnymi mężami strącili z tronu Amuliusa i ponownie osadzili na nim Numitora. Bliźniacy postanowili założyć miasto w miejscu, gdzie zostali ocaleni jako niemowlęta. Spór, kto ma dać nazwę osadzie, rozstrzygnęli bogowie, zaś znakiem było dwanaście sępów nad głową Romulusa (nad Remusem – sześć). Wybraniec oborał przestrzeń i tak zakreślił granice przyszłej Romy. Kiedy Remus przeskoczył ową linię, jego brat jako król Romy zabił go za naruszenie swojego terytorium. Ponieważ grono zamieszkujące Romę było nieliczne, król wyznaczył gaj zwany asylum (por. Azyl) i uznał za miejsce, gdzie każdy uzyskuje prawo nietykalności, nawet największy zbrodniarz. Do Rzymu przybyli więc opryszkowie z różnych stron. Postanowiono sprowadzić kobiety. Romulus wyprawił do sąsiadów przystojnych młodzieńców w konkury, jednak natychmiast ich przepędzano, bowiem Roma miała opinie miasta złodziei i zbrodniarzy. Romulus wziął w karby swoich poddanych i o ich złej sławie powoli zapominano. Ogłosił igrzyska i biesiady, zapraszając okolicznych mieszkańców. Kiedy już wszyscy dobrze się bawili, na umówiony znak Romulusa, każdy mężczyzna porwał tańczącą z nim kobietę. Pokrzywdzeni sąsiedzi niebawem wyruszyli, by odbić żony i córki, jednak one czuły się już związane z nowymi partnerami i błagały o zaprzestanie walk. Tak też się stało. Sabinowie (tych było najwięcej) połączyli się z Rzymem w jedno państwo, na czele zaś stanęli obaj królowie. Legenda głosi, że kiedy Romulus przemawiał, a był już starcem, rozszalała się burza i mgła otoczyła miejsce, gdzie przebywał. Okazało się, że król znikł. Jeden z senatorów relacjonował później swoje widzenie – oto Romulusa zabrali do nieba bogowie (mimo to na Forum Romanum otaczano kultem jego grób). Odtąd czczono go jako Kwirynusa. Jego żona Hersylia została zabrana do nieba przez gwiazdę (odtąd bogini Hora). Sześciu królów, następców Romulusa, nie uzyskało już takiej sławy, zaś po nich nastąpiły czasy republiki.