"Ludzie bezdomni" jako powieść modernistyczna

- Stosowanie różnych form narracji (lekarz, Judym, Joasia). Narrator główny przedstawia fakty z punktu widzenia lekarza. Wprowadzenie pamiętnika (dziennik Joasi) przesuwa ramy opowiedzianej w książce fabuły, gdyż dotyczy on okresu jej życia przed spotkaniem z Judymem. Oprócz języka realistycznego i poetyckiego (rozdział "Przyjdź"), autor stosuje też język publicystyczny, kiedy bohaterowie dyskutują ze sobą na tematy społeczne (odczyt Judyma). - Otwarte zakończenie powieści, - Nieciągłość akcji (Część rozdziałów można pominąć, nie wnoszą nic, są samodzielnymi opowiadaniami.), - Fragmentaryczność kompozycji treści, wiele rozdziałów zachowuje swoją własną autonomię, - Prezentacja przeżyć i psychiki bohatera. Powieść ukazuje, co w danej chwili zajmuje psychikę bohatera - i to jest zasada porządkowania elementów świata przedstawionego - a nie na przykład następstwo zdarzeń, - Gra świateł w opisach przyrody - impresjonizm, - Bohater jest rozdarty wewnętrznie, pełen wahań, - Synkretyzm rodzajowy (liryka, epika) i gatunkowy, - Synkretyzm stylu: - symbolizm (rozdarta sosna), - naturalizm (opisy Warszawy), - dekadentyzm (postać Korzeckiego), - impresjonizm (opisy przyrody). - Zróżnicowanie stylistyczne: a) styl artystyczny b) stylizacje: - środowiskowa, - miejska, - humorystyczna. Ma to na celu ułatwić charakterystykę postaci.