Burza Wśród utworów składających się na cykl Sonety krymskie można wyróżnić trzy opisujące morze: Cisza morska, Żegluga oraz Burza. Ostatni tekst tego tryptyku przedstawia sytuację na statku podczas sztormu. Nieokiełznany żywioł miota okrętem i znajdującymi się na nim podróżnymi jak zabawką. Kontrast sił przyrody i istoty ludzkiej przyglądającej się rozszalałemu morzu oraz reakcji towarzyszy podróży prowadzi do refleksji osobistej dotyczącej stanu ducha osamotnionego pielgrzyma-tułacza. Pierwsza strofa ukazuje los okrętu podczas burzy. Dynamika tego obrazu bliższa jest technice filmowej niż malarskiej. Kolejne krótkie zdania lub elipsy to szybkie spojrzenia w różne miejsca statku a równocześnie błyskawiczne sygnały o jego postępującym zniszczeniu: Zdarto żagle, ster prysnął, ryk wód, szum zawiei, Głosy trwożnej gromady, pomp złowieszcze jęki, Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki, Słońce krwawo zachodzi, z nim reszta nadziei. Ostatni wers tej zwrotki ujawnia stan podróżnych: potęga żywiołu postawiła ich w obliczu śmiertelnego zagrożenia, krwawy zachód słońca nie zwiastuje pomyślnego zakończenia tej morskiej przygody. Przyroda dumnie triumfuje. Jej siłę można mierzyć wysokością gwałtownych fal (góry, / Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu) i reakcją podróżnych przedstawioną w pierwszej tercynie: Ci leżą na pół martwi, ów załamał dłonie, Ten w objęcia przyjaciół żegnając się pada, Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać. Genijusz śmierci – jak wyraża moc żywiołu podmiot liryczny – poraził niemal wszystkich obecnych na statku. Ich stan również obrazują krótkie, konkretne zdania, jakby rzuty oka w różne miejsca pokładu. Ostatnia strofka pokazuje podróżnego, który spokojnie i ze smutkiem przygląda się tym wyjątkowym scenom. Osamotniony, siedzący na uboczu, nie ma się z kim żegnać ani czego żałować, nie może zdobyć się nawet na słowa modlitwy. Zachowuje się jak zrezygnowany bankrut, któremu nie zależy na zachowaniu życia. Jeden podróżny siedział w milczeniu na stronie I pomyślił: szczęśliwy, kto siły postrada, Albo modlić się umie, lub ma z kim się żegnać. Ta gorzka refleksja samotnego tułacza świadczy o tym, jak trudne chwile przeżywa (nie dlatego, że trwa sztorm i grozi mu śmierć, ale dlatego, że jest samotny i wyobcowany spośród grona podróżnych). Stan jego ducha tym bardziej zwraca uwagę, że nie rozprasza go nawet szczególna sytuacja, w jakiej się znalazł – myśli o opuszczeniu przez bliskich (lub o tym, że on musiał ich opuścić) przytłaczają go hardziej niż czyhająca z odmętów śmierć. Opis burzy na morzu pełen jest określeń zmysłowych: można oczyma wyobraźni odtworzyć kolejne obrazy składające się na gwałtowne zmiany sytuacji na statku, można również „usłyszeć” groźne dźwięki burzy i pełne bojaźni odgłosy zachowania się podróżnych (ryk wód, szum zawiei, głosy trwożnej gromady, pomp złowieszcze jęki, wicher z tryumfem zawył, słowa modlitw). Skrótowy, niemal telegraficzny sposób przedstawienia burzy i sytuacji na statku ujawnia gwałtowność żywiołu i szybką zmianę stanu rzeczy na pokładzie. Kolejny obraz – patetyczny i korzystający z „wielkich” słów – to znak zachwytu potęgą żywiołu: wysokie na kilka pięter góry wody wśród triumfalnego wycia wichru utożsamione z geniuszem śmierci przedstawionym w porównaniu do szturmującego słabe mury żołnierza. W. Kubacki zwraca uwagę na klasyczny styl ukazanego tu patosu, dodając, że klasycyzm jest jednym ze składników romantycznej wzniosłości, nie zaś przypadkową naleciałością z poprzedniej epoki.15 Utwór podobny, jeśli chodzi o budowę, do omawianego wyżej (Stepy akermańskie), z odmiennym układem rymów w tercynach: cde, cde.
"Burza" Adama Mickiewicza
Burza Wśród utworów składających się na cykl Sonety krymskie można wyróżnić trzy opisujące morze: Cisza morska, Żegluga oraz Burza. Ostatni tekst tego tryptyku przedstawia sytuację na statku podczas sztormu. Nieokiełznany żywioł miota okrętem i znajdującymi się na nim podróżnymi jak zabawką. Kontrast sił przyrody i istoty ludzkiej przyglądającej się rozszalałemu morzu oraz reakcji towarzyszy podróży prowadzi do refleksji osobistej dotyczącej stanu ducha osamotnionego pielgrzyma-tułacza. Pierwsza strofa ukazuje los okrętu podczas burzy. Dynamika tego obrazu bliższa jest technice filmowej niż malarskiej. Kolejne krótkie zdania lub elipsy to szybkie spojrzenia w różne miejsca statku a równocześnie błyskawiczne sygnały o jego postępującym zniszczeniu: Zdarto żagle, ster prysnął, ryk wód, szum zawiei, Głosy trwożnej gromady, pomp złowieszcze jęki, Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki, Słońce krwawo zachodzi, z nim reszta nadziei. Ostatni wers tej zwrotki ujawnia stan podróżnych: potęga żywiołu postawiła ich w obliczu śmiertelnego zagrożenia, krwawy zachód słońca nie zwiastuje pomyślnego zakończenia tej morskiej przygody. Przyroda dumnie triumfuje. Jej siłę można mierzyć wysokością gwałtownych fal (góry, / Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu) i reakcją podróżnych przedstawioną w pierwszej tercynie: Ci leżą na pół martwi, ów załamał dłonie, Ten w objęcia przyjaciół żegnając się pada, Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać. Genijusz śmierci – jak wyraża moc żywiołu podmiot liryczny – poraził niemal wszystkich obecnych na statku. Ich stan również obrazują krótkie, konkretne zdania, jakby rzuty oka w różne miejsca pokładu. Ostatnia strofka pokazuje podróżnego, który spokojnie i ze smutkiem przygląda się tym wyjątkowym scenom. Osamotniony, siedzący na uboczu, nie ma się z kim żegnać ani czego żałować, nie może zdobyć się nawet na słowa modlitwy. Zachowuje się jak zrezygnowany bankrut, któremu nie zależy na zachowaniu życia. Jeden podróżny siedział w milczeniu na stronie I pomyślił: szczęśliwy, kto siły postrada, Albo modlić się umie, lub ma z kim się żegnać. Ta gorzka refleksja samotnego tułacza świadczy o tym, jak trudne chwile przeżywa (nie dlatego, że trwa sztorm i grozi mu śmierć, ale dlatego, że jest samotny i wyobcowany spośród grona podróżnych). Stan jego ducha tym bardziej zwraca uwagę, że nie rozprasza go nawet szczególna sytuacja, w jakiej się znalazł – myśli o opuszczeniu przez bliskich (lub o tym, że on musiał ich opuścić) przytłaczają go hardziej niż czyhająca z odmętów śmierć. Opis burzy na morzu pełen jest określeń zmysłowych: można oczyma wyobraźni odtworzyć kolejne obrazy składające się na gwałtowne zmiany sytuacji na statku, można również „usłyszeć” groźne dźwięki burzy i pełne bojaźni odgłosy zachowania się podróżnych (ryk wód, szum zawiei, głosy trwożnej gromady, pomp złowieszcze jęki, wicher z tryumfem zawył, słowa modlitw). Skrótowy, niemal telegraficzny sposób przedstawienia burzy i sytuacji na statku ujawnia gwałtowność żywiołu i szybką zmianę stanu rzeczy na pokładzie. Kolejny obraz – patetyczny i korzystający z „wielkich” słów – to znak zachwytu potęgą żywiołu: wysokie na kilka pięter góry wody wśród triumfalnego wycia wichru utożsamione z geniuszem śmierci przedstawionym w porównaniu do szturmującego słabe mury żołnierza. W. Kubacki zwraca uwagę na klasyczny styl ukazanego tu patosu, dodając, że klasycyzm jest jednym ze składników romantycznej wzniosłości, nie zaś przypadkową naleciałością z poprzedniej epoki.15 Utwór podobny, jeśli chodzi o budowę, do omawianego wyżej (Stepy akermańskie), z odmiennym układem rymów w tercynach: cde, cde.
Materiały
Twórczość Antoniego Czechowa
Twórczość Antoniego Czechowa
Antoni Czechow tworzył pod konie XIX stulecia. Korzystał z tendencji literatury realistycznej. Pisywał nowele i krótkie utwory. Potem pisał utwory dłuższe i dramatyczne. Zaczęły przejawiać się u niego tendencje modernistyczne. Opowiadania łączyły w sobie pierwiastki tragizmu i komizmu. Tragizm to tragizm codzienno...
Miłość silniejsza niż śmierć
Miłość silniejsza niż śmierć
Miłość silniejsza niż śmierć - Topos ten bierze początek z mitu o Orfeuszu i Eurydyce. Orfeusz był synem trac¬kiego boga rzeki Ojagrosa i muzy poezji Kaliope. Był doskonałym śpiewakiem, muzykiem i poetą. Gdy jego ukochana żona umarła od ukąszenia żmii, zstąpił do Hadesu, gdzie swoją grą oczarował cały ...
Wpływ procesów motywacyjnych na procesy poznawcze
a) wpływ procesów motywacyjnych na procesy poznawcze: motywy (pragnienia) wyolbrzymiają procesy poznawcze pozostające z nimi w związku skojarzeniowym. Przejawia się to w:
- w spostrzeganiu wielkości, jasności, czy innych cech ułatwiających wyróżnienie danego przedmiotu z tła
- w procesach pamięci poprzez ułatwienie zapamiętywania i przypomina...
Porównanie literatury pierwszej i drugiej dekady XX-lecia
Literatura pierwszej i drugiej dekady 20-lecia - porównanie
Pierwsza dekada - zwana czasem jasnym dziesięcioleciem. Dominują w niej postawy optymistyczne (po odzyskaniu niepodległości), wiara w świetlaną przeszłość. Najgłośniejszą grupą tego okresu okazał się Skamander. Wśród zjawisk poetyckich pierwszego dziesięciolecia wyróżnia się twórczość ...
Wydarzenia historyczne w "Krzyżakach"
Wydarzenia historyczne
Kanwa wydarzeń historycznych w powieści Krzyżacy służy porządkowaniu losów głównych postaci oraz pozwala prześledzić i ocenić charakter stosunków między Polakami, Litwinami a Zakonem NMP. Wspomnienia Maćka z Bogdańca przywołują na myśl odległy czas, od kiedy Krzyżacy ujawnili swoje prawdziwe oblicze w ekspansywnej, z...
Narodziny świata i człowieka na podstawie "Księgi rodzaju"
Biblia - księgi (gr.) - uważana jest przez chrześcijaństwo a także judaizm w części dotyczącej Starego Testamentu za księgi święte. Pismo Święte składa się z 45 ksiąg Starego Testamentu i 27 ksiąg Nowego Testamentu. Stary Testament powstał między XIII a I w.p.n.e. , Nowy zaś w drugiej połowie I w.n.e. Biblia była pisana w kilku językach: hebrajs...
Zwierzęta żyjące w Azji
Świat zwierzęcy
Pod względem zoogeogr. obszar Azji wznacznej części (do Himalajów ibez Płw. Arabskiego) należy do krainy paleark. (Palearktyka), afauna jest zróżnicowana zależnie od stref klim.-roślinnych. Spośród 28 rodzin ssaków (nie licząc nietoperzy) żyjących wtej części Azji tylko 2 są endemiczne: należące do gryzoni ślepce iselewinki; wt...
Teoria klas K.Marksa
Elementy teorii klas K.Marksa. Komentarze współczesne.
Klasa dla siebie – klasa wyodrębniona ze względu na obiektywne kryteria ekonomiczne, ale posiadająca świadomość swego położenia klasowego i wspólnych interesów, więź psychiczną łączącą jej członków, zyskująca podmiotowość
Klasa w sobie – klasa wyodrębniona ze względu na obiekty...