Publicystyka oświecenia

W okresie oświecenia rozwija się publicystyka. Powstają pierwsze czasopisma: „Monitor" (1765r.), „Zabawy przyjemne i pożyteczne", „Gazeta Narodowa i Obca". Na łamach „Monitora" redagował m.in. I. Krasicki. W esejach, felietonach, report-ażach autorzy kryty-kują sarmackie zachowanie, propagują wzór oświeconego szlachcica, krytykują feudalizm, walczą o tolerancję i o świecką edukację. Zajmują się sprawami literatury i teatru. Do publicy-styki w służbie kraju zaliczyć można dzieła St. Staszica - „Uwagi nad życiem Jana Zamoy-skiego" oraz Hugona Kołłątaja - „O przyszłym sejmie Anonima listów kilka". Staszic wska-zywał na konieczność wprowadzenia edukacji świeckiej, domagał się by w sejmie o prawie decydowała większość głosów, o więzieniu by decydował sąd. Przestrzegał przed wybieraniem cudzoziemców do władzy. Kołłątaj wyrażał opinię, że sejm powinien zwrócić wolność chłopu, a pańszczyznę potraktować jako kontrakt z dziedzicem.