Powstanie EFTA

EFTA powstało 4 stycznia 1960 roku na mocy podpisanej Konwencji Sztokholmskiej, przez członków-założycieli Austrię, Danię, Norwegię, Portugalię, Szwecję, Szwajcarię i Wielką Brytanię. Jest to ugrupowanie składające się z państw o podobnym potencjale, ograniczone do handlu artykułami przemysłowymi i niektórymi przetworzonymi artykułami rolniczymi, nie prowadzące wspólnej polityki handlowej i rolnej, nie regulujące wymiany usług oraz przepływów kapitału i osób. Mało zbiurokratyzowane, otwarte na przyjmowanie nowych członków. Jako cel przyjęto: - popieranie, poprzez rozszerzanie wzajemnej wymiany handlowej, harmonijnego rozwoju stosunków gospodarczych między państwami, sprzyjanie w ten sposób rozwojowi gospodarczemu, poprawieniu warunków życia i pracy, wzrostowi wydajności i stabilizacji finansowej w państwach - zapewnienie uczciwych warunków konkurencji w handlu między państwami - przyczynienie się, poprzez znoszenie barier w handlu, do europejskiej integracji gospodarczej oraz harmonijnego rozwoju i rozszerzenia handlu światowego. W kolejnych latach dołączyła Islandia i Lichtenstein, odeszły natomiast Dania, Wielka Brytania, Portugalia, Austria, Finlandia i Szwecja. Powodem utworzenia EFTA było zabezpieczenie się przed dyskryminacyjnymi skutkami unii celnej i wspólnej polityki handlowej EWG. Państwa, mimo liberalizacji wzajemnych stosunków handlowych, nie ograniczały swej suwerenności w kształtowaniu polityki gospodarczej, zachowały swoją autonomię w polityce celnej i handlowej w stosunkach z krajami trzecimi. Strefa wolnego handlu stała się docelową formą umożliwiającą realizację celów państw EFTA.