W języku potocznym istnieje zwrot ?stoicki spokój? tak określamy postawę równowagi zachowywaną nawet wobec przeciwności losu. To określenie wywodzi się z systemu filozofii stoickiej. Filozofia stoicka została zapoczątkowana w III w. p.n.e. w Atenach przez Zenona z Kition. Stoicy byli materialistami i racjonalistami: uznawali tylko jeden byt materię, i poznanie rozumowe. Najbardziej jednak rozwinęli myśl etyczną, przejmując od Sokratesa przekonanie o łączności szczęścia, cnoty i rozumu. Najwyższym dobrem jest cnota, ona zapewnia szczęście. Aby je osiągnąć, trzeba uniezależnić się od okoliczności zewnętrznych, zapanować nad sobą, wyrzec się dóbr przemijających. Żyć cnotliwie znaczy żyć zgodnie z naturą. Natura jest rozumna, harmonijna, boska. Naturę człowieka stanowią nie namiętności (te są źródłem zła), lecz rozum. Życie cnotliwe jest zatem zgodne z naturą, z życiem wolnym. Ideałem stoików był mędrzec człowiek rozumny, szczęśliwy, wolny, bogaty, bo mający rzeczy najcenniejsze. Mędrzec ceni tylko cnotę, potępia zło i jest obojętny wobec dóbr nietrwałych: bogactwa, siły, urody, zaszczytów. Dzięki temu jest niezależny i wolny. Filozofię stoicką cechowała surowa powaga, trzeźwość, rygoryzm. Była to jednak filozofia optymistyczna: głosiła wiarę w człowieka, w możliwość osiągnięcia cnoty, a więc szczęścia. Pojęcie wolności wewnętrznej człowieka jest kluczowym pojęciem etyki stoików. Seneka i Marek Aureliusz należą do młodszej szkoły stoickiej. Odbiegli oni od pierwotnego materializmu, ograniczyli filozofię stoicką do etyki i mądrości życiowej. Wywarli duży wpływ na rozwój myśli chrześcijańskiej. Ich pisma trafiały do szerokich rzesz odbiorców, filozofia stawała się w ich ujęciu podporą w życiu. Filozofia epikurejska głosiła, że najwyższym dobrem jest szczęście, którego źródłem są zwłaszcza przyjemności natury duchowej; przyjemność (dobro najwyższe) prowadzi do szczęścia (najwyższego celu), a jego warunkiem wystarczającym jest brak cierpień (ataraksja); człowiek sam jest odpowiedzialny za swoje szczęście, a żyjemy po to, by ciągle dążyć do szczęścia; ponadto epikureizm zakładał istnienie tylko materialnego świata i dóbr doczesnych Epikur (341270 r. p.n.e.) filozof grecki; przedstawiciel starożytnego materializmu, kontynuator atomistyki Demokryta
Postawa stoicka a epikurejska
W języku potocznym istnieje zwrot ?stoicki spokój? tak określamy postawę równowagi zachowywaną nawet wobec przeciwności losu. To określenie wywodzi się z systemu filozofii stoickiej. Filozofia stoicka została zapoczątkowana w III w. p.n.e. w Atenach przez Zenona z Kition. Stoicy byli materialistami i racjonalistami: uznawali tylko jeden byt materię, i poznanie rozumowe. Najbardziej jednak rozwinęli myśl etyczną, przejmując od Sokratesa przekonanie o łączności szczęścia, cnoty i rozumu. Najwyższym dobrem jest cnota, ona zapewnia szczęście. Aby je osiągnąć, trzeba uniezależnić się od okoliczności zewnętrznych, zapanować nad sobą, wyrzec się dóbr przemijających. Żyć cnotliwie znaczy żyć zgodnie z naturą. Natura jest rozumna, harmonijna, boska. Naturę człowieka stanowią nie namiętności (te są źródłem zła), lecz rozum. Życie cnotliwe jest zatem zgodne z naturą, z życiem wolnym. Ideałem stoików był mędrzec człowiek rozumny, szczęśliwy, wolny, bogaty, bo mający rzeczy najcenniejsze. Mędrzec ceni tylko cnotę, potępia zło i jest obojętny wobec dóbr nietrwałych: bogactwa, siły, urody, zaszczytów. Dzięki temu jest niezależny i wolny. Filozofię stoicką cechowała surowa powaga, trzeźwość, rygoryzm. Była to jednak filozofia optymistyczna: głosiła wiarę w człowieka, w możliwość osiągnięcia cnoty, a więc szczęścia. Pojęcie wolności wewnętrznej człowieka jest kluczowym pojęciem etyki stoików. Seneka i Marek Aureliusz należą do młodszej szkoły stoickiej. Odbiegli oni od pierwotnego materializmu, ograniczyli filozofię stoicką do etyki i mądrości życiowej. Wywarli duży wpływ na rozwój myśli chrześcijańskiej. Ich pisma trafiały do szerokich rzesz odbiorców, filozofia stawała się w ich ujęciu podporą w życiu. Filozofia epikurejska głosiła, że najwyższym dobrem jest szczęście, którego źródłem są zwłaszcza przyjemności natury duchowej; przyjemność (dobro najwyższe) prowadzi do szczęścia (najwyższego celu), a jego warunkiem wystarczającym jest brak cierpień (ataraksja); człowiek sam jest odpowiedzialny za swoje szczęście, a żyjemy po to, by ciągle dążyć do szczęścia; ponadto epikureizm zakładał istnienie tylko materialnego świata i dóbr doczesnych Epikur (341270 r. p.n.e.) filozof grecki; przedstawiciel starożytnego materializmu, kontynuator atomistyki Demokryta
Materiały
Żeromski i jego bohaterowie wobec rewolucji
Żeromski był wielkim i zagorzałym przeciwnikiem rewolucji, co okazuje w swojej twórczości;
Klasycznym przykładem tego jest \"Przedwiośnie\", gdzie pokazana jest sama rewolucja, która w sposób okrutny obchodzi się ze swoimi zwolennikami i przeciwnikami, zbiera krwawe żniwo, prowadzi do ogólnego pogorszenia i tak złej sytuacji gospodarczej i ży...
Podstawowe grupy majątku i źródeł ich finansowania: aktywa i pasywa
Aktywa
Aktywa zmniejszające kapitały własne
I Należne wpłaty na poczet kapitału
Majątek trwały
I Rzeczowe i zrównane z nimi składniki
II Wartości niematerialne i prawne
III Finansowe składniki majątku
Majątek obrotowy
I Zapasy
II Należności i roszczenia
III Środki pieniężne
IV Krótkoterminowe papiery wartościowe
V Rozliczenia międzyo...
Barok u Naborowskiego
Barokowe kontrasty u Daniela Naborowskiego
D.Naborowskiego można śmiało nazwać poetą, który łączy barokową formę wiersza (z całym wymaganym w tej epoce wyrafinowaniem, kunsztem i zaskoczeniem) z istotną poważną tematyką. Jest ona typowa dla baroku, koncentruje się ona na zagadnieniach:
człowiek - kim jest, czym jest ludzkie ciało a czy...
Streszczenie "Wielkiego Testamentu" Francois Villon
Pod koniec życia, między kolejnymi wyrokami skazującymi na pobyt w więzieniu, Villon pisze swoje najwybitniejsze dzieło, Wielki Testament. Utwór powstał najprawdopodobniej na dwa lata przed domniemaną śmiercią poety i można go chyba określić jako liryczne rozliczenie się z własnym dotychczasowym życiem. Villon ocenia siebie samego jako poetę i j...
Cechy transportu
CECHY TRANSPORTU
koszty surowca maleją
rozproszenie dostawców
rośnie waga rynków zbytu i siły roboczej
złożoność wyboru miejsca lokalizacji przy większej elastyczności przestrzennej (charakter zadowalający)
Wraz z rozwojem techniki, zmian technologicznych, organizacji waga poszczególnych czynników lokal...
Idee Platona i Arystotelesa - socjologia
Platon (427-347 p.n.e.)
Dla Platona było istotne jaka jest relacja między jednostką a cała zbiorowością, całym społeczeństwem. Jest autorem dzieła „Państwo\". Idee platońskie:
równości prawa (wszyscy ludzie bez względu na status majątkowy mają te same prawa; tylko jednakowy stosunek wszystkich jednostek, ludzi w s...
Program reform w dziele "O poprawie Rzeczypospolitej"
Andrzej Frycz Modrzewski ur. się w 1503 r. w Wolborzu k. Piotrkowa Trybunalskiego w rodzinie wójta. Nauki pobierał w Akademii Krakowskiej, studiował w Wittemberdze (spotkał się tam z Lutrem). Przebywał na dworze Łaskich i przewoził dla nich bibliotekę Erazma z Rotterdamu. Później został sekretarzem Zygmunta Augusta. Umożliwiało to liczne wyjazdy...
Obrona Sokratesa - Platon
\"Obrona Sokratesa\" Platon
Sokrates został skazany, przez sąd ateński w 399 r. p.n.e. za ateizm i deprawowanie młodzieży. Proces ten miał charakter polityczny, gdyż filozof naraził się zamożnym i wpływowym Ateńczykom. Jego oskarżycielami byli: Meletos i Anytos.
\"Obrona Sokratesa\" została napisana przez Platona. Nie wiemy dokładnie w jakim...