Podstawowy model komunikowania się

W podstawowym modelu komunikowania się wyróżnia się: Nadawcę, który jest inicjatorem komunikowania się i ma do przekazania intencję (zamiar, myśli, uczucia). Kodowanie. Nadawca przekłada informację na ciąg symboli, słów i gestów, bowiem nie można inaczej przekazać informacji do drugiej osoby. Komunikat jest fizyczną formą, w której zakodowana jest informacja (np. mowa, tekst, gesty). Informacja przekazana jest w postaci zachowań werbalnych lub niewerbalnych. Kanał jest środkiem przekazu (np. papier dla listów, telefon, bezpośrednia rozmowa). Często kanał i komunikat są nierozłączne. Odbiorca to osoba, której zmysły odbierają i analizują komunikat nadawcy. Dekodowanie to proces, w którym Odbiorca interpretuje komunikat, jakie intencje Odbiorca przypisuje Nadawcy zależy od tego jak rozumie przekazaną mu informację Skuteczna komunikacja zachodzi tylko wtedy, gdy odbiorca rozumie informację w sposób zamierzony przez nadawcę. Zakłócenia to czynniki, które przeszkadzają w skutecznej komunikacji i mogą być związane z osobą Nadawcy, Odbiorcy lub z otoczeniem. Większość zakłóceń powstaje na etapie kodowania i dekodowania. Informacja zwrotna od Odbiorcy do Nadawcy dopełnia komunikowanie się. W informacji zwrotnej Odbiorca wyraża swoje zrozumienie i reakcję na przekaz Nadawcy. Informacja zwrotna pozwala przezwyciężyć zakłócenia, które mogły zniekształcić treść komunikatu. Za efektywność komunikowania się odpowiedzialne są wszystkie strony procesu. Badania wykazują, że ok. 50% czasu przeznaczonego na komunikowanie się zajmuje słuchanie. Praktycznie zaraz po zakończeniu rozmowy, pamiętamy jedynie około połowę tego co usłyszeliśmy, a po ośmiu godzinach pamiętamy tylko jedną czwartą. Jeżeli chodzi o skuteczność komunikacji to badania wykazały, że ludzie zapamiętują 20% tego, co usłyszeli, 30 % tego, co zobaczyli, 50% tego, co jednocześnie widzieli i słyszeli, 70% tego, co sami mówią i aż 90% tego co sami robią. Umiejętność dobrego słuchania polega na:  skupieniu się na rozmówcy i podążaniu za tokiem jego wywodu  wyrażaniu zainteresowania przez zwrócenie się w stronę mówiącego (postawa ciała)  utrzymywaniu kontaktu wzrokowego  udzielaniu na bieżąco informacji zwrotnej poprzez świadome sygnały komunikacji niewerbalnej np. ruchy potakujące głową , mimikę twarzy  Zadawaniu pytań w celu rozproszenia naszych wątpliwości, uzyskania dodatkowych wyjaśnień Dobremu porozumieniu się służy technika parafrazy, dzięki której uzyskujemy potwierdzenie, że dobrze rozumiemy komunikat rozmówcy. Polega ona na wyrażaniu za pomocą innych słów tego co powiedział partner. Nadawca ma możliwość sprostowania i dodatkowego wyjaśnienia. Prawidłowe odebranie treści dowolnego komunikatu wymaga znajomości użytego kodu, a to zależy od kompetencji językowej odbiorcy. Ponadto znaczenie wielu pojęć silnie zależy od kontekstu. Najbezpieczniejszą strategią jest używanie zawsze jak najprecyzyjniejszych określeń np. zamiast „Zrób to w wolnej chwili” lepiej powiedzieć „Zrób to w tym tygodniu, nie zaniedbując swojego głównego zajęcia”. Znaczenie takich pojęć jak: „dużo”, mało”, „prędko”, „trudne”, „wzrosło”, większość”, „należycie”, „niezwłocznie” silnie zależy od kontekstu. A oto pojęcia, których sens w małym stopniu zależy od kontekstu: „5%”, „3 lata”, „milion dolarów”, „od godz. 14:30”, „trzy razy dziennie”.