Pochodzenie tragedii antycznej

Tragedia antyczna - rodowód : Drugi okres w literaturze greckiej to okres ATTYCKI (klasyczny), obejmujący 5 i 4 w.p.n.e. W tym wieku zauważamy rozkwit kultury ateńskiej. Jest to czas rozwoju tragedii ateńskiej (tragedia - dosłownie "pieśń kozłów"). Ku czci Dionizosa odprawiano tzw. wielkie Dionizja i Dionizja Małe (wiejskie). Z tych dwóch odmian kultu Dionizosa powstał teatr starogrecki w dwóch swoich odmianach: tragedii i komedii. Z pieśni ku czci Dionizosa (boga wina) - DYTYRAMBU powstała TRAGEDIA, której budowa opierała się na dialogu prowadzonym przez koryfeusza (przewodnika) z chórem. Partia chóru to główny składnik tragedii. Pierwszego aktora wprowadził TESPIS (6 w.p.n.e.), drugiego AJSCHYLOS, trzeciego zaś SOFOKLES. Centrum kultury starogreckiej stają się w 5 w.p.n.e. Ateny. Następuje tam rozkwit dramatu, który tworzą: AISCHYLOS (525 - 456 p.n.e.), SOFOKLES (496 - 406 p.n.e.) i EURYPIDES (480 - 406 p.n.e.). W dramacie starogreckim górowało słowo poetyckie recytowane i śpiewane na tle muzyki instrumentalnej i tańca. Występy odbywały się jedynie podczas świąt Dionizosa, przez pełne trzy dni. W tym czasie trzech poetów wystawiało po trzy tragedie i po jednym dramacie satyrowym. Przedstawienie rozpoczynało się zapowiedzią - PROLOGOS, lecz właściwy początek dawał chór, wkraczając na orchestrę - PARODOS. Akcja dzieliła się na pojedyncze epizody - EPEISODIA. Między epeisodiami występował chór, wygłaszając pod nieobecność aktorów na scenie komentarze do akcji - STASIMON. Punktem szczytowym akcji był KOMMOS , często zaznaczany przez dialog bohatera z chórem . Także chór kończył przedstawienie - EXODOS. Dramat antyczny oparty był na zasadzie trzech jedności: miejsca, czasu ( czas ograniczony - góra 24 godz.), akcji (jednowątkowa). Siedzibą teatru było najczęściej naturalne zbocze wzgórza. Przedstawienie rozpoczynało się o wschodzie słońca a kończyło o zachodzie. Teatr był równocześnie konkursem poetyckim, przeglądem tańców, popisem muzycznym i wokalnym itd. Tragedia grecka jest uniwersalna, jest żywym zaprzeczeniem liryki. Pierwotnie zbliżona była do kantaty. Rola jednostki była mała. Tematem tragedii był więc lęk i rozpacz wieloosobowego chóru. Tragedia sama w sobie nie stanowiła odrębnej całości, lecz jedynie część tetralogii.