Pierwsi chrześcijanie w "Quo vadis"

Pierwsi chrześcijanie Grupa chrześcijan imponuje wiernością swoim ideałom wymagającym wyrzeczeń, narzucającym pewne rygory. Jej członków jednoczy wspólnota przekonań opartych na wierze w jednego Boga. Porwani mocą Chrystusowej nauki i ofiary chcą służyć swojemu Bogu i żyć wedle nakazów, do przestrzegania których czują się zobowiązani. Rzesza wyznawców nowej religii jest obiektem fałszywych pomówień. Chrześcijanie muszą się spotykać potajemnie, by wypełniać religijne obowiązki, modlić się i słuchać Słowa Bożego. Grupę pierwszych wyznawców Chrystusa stanowi przede wszystkim uboga ludność Zatybrza i niewolnicy. Do nich dołączyli niektórzy Rzymianie wysokiego urodzenia (Aulus, Pomponia). Cechuje ich prostota, ład moralny, staranie o dobro innych, szacunek dla bliźnich i dla życia ludzkiego. W obawie o swoje bezpieczeństwo kryli się ze swoimi praktykami religijnymi, a to z kolei wywoływało atmosferę tajemniczości i poczucie zagrożenia z ich strony u Rzymian. Posądzano ich o knucie zdrady i złe zamiary. Pierwszoplanową przedstawicielką chrześcijan jest w powieści Sienkiewicza Ligia. Jest uosobieniem delikatności, skromności taktu. Jako córka króla Ligów i panna niezwykłej urody nie ulega pysze, nie stara się wykorzystywać tego, że jest obiektem powszechnego podziwu i westchnień zakochanego Winicjusza. Odrzuca jego zaloty wbrew zdrowemu rozsądkowi (pobyt w domu Winicjusza byłby dla niej – wedle zwyczajów rzymskich – nobilitujący), ale w zgodzie z własnym sumieniem i poczuciem godności. Ligia jest wywiezioną do Rzymu zakładniczką. Oderwana od rodziny i swojego plemienia trafia do domu Plaucjusza i tam, traktowana jak córka, otrzymuje staranne wychowanie. Opieka Pomponii Grecyny i atmosfera domu sprawiają, że dziewczyna chłonie naukę Chrystusa i zostaje Jego żarliwą wyznawczynią. Otacza miłością i szacunkiem swoich przybranych rodziców, cierpi, kiedy na rozkaz cezara musi się z nimi rozstać i postępuje tak, by nie stać się przyczyną ich zguby. Wdzięczna jest im za wychowanie i opiekę, a przede wszystkim – za wprowadzenie jej do grona wyznawców nowej, dającej nadzieję, religii. Ligię cechuje uroda postaci, ale w parze z nią idzie piękno wewnętrzne, duchowe: czystość, skromność, zdolność do ofiary, pokora. Jej prosta, ale silna wiara ma pierwszorzędny udział w przemianie Winicjusza. Dzięki takiej postawie dziewczyny jego miłość, powierzchowna i utożsamiana z pożądaniem, przeradza się w prawdziwe, głębokie uczucie uszlachetniające i gruntownie odmieniające dotychczasowe spojrzenie na świat. Chociaż Ligia stoi w centrum zdarzeń, sama – bierna i cicha – jest osobą skromną i pełną pokory. Jej postawa wynika z przekonania, że życie dla Chrystusa wymaga od niej takich właśnie decyzji. Zgoda na umieszczenie jej w domu Winicjusza byłaby równoznaczna z przekreśleniem zasad, według których postanowiła żyć. Wytrwałość Ligii w wierze i życie według przyjętych zasad moralnych wbrew wszelkim okolicznościom czyni z niej bohaterkę silną i heroiczną, mimo fizycznej kruchości. Sympatię czytelników Quo vadis wzbudza naiwny osiłek, Ursus opiekun Ligii pochodzący z jej plemienia. Jego wiara ciągle narażana jest na próby. Ursus rozumie, jak powinien traktować innych ludzi (Nie zabijaj!), ale jego siła częstokroć wyprzedza refleksję natury moralnej. Zdarza się, że zabija, chociaż potem tego żałuje i ma wyrzuty sumienia. Jest prostoduszny, naiwny, skłonny do płaczu (żal za grzechy po zabójstwie Krotona). Pojmuje nową religię na sposób dziecięcy, pamięta o modlitwie i pragnie męczeńskiej śmierci, chociaż nie czuje się jej godny. Ursus cechuje się wielką opiekuńczością w stosunku do swojej pani. Narażając życie, wynosi Ligię z wyuzdanej uczty u Nerona, porywa, by nie dostała się w ręce Winicjusza, zmaga się z turem na arenie, żeby ocalić ją od śmierci. Towarzyszy jej na każdym kroku, służy pomocą i stara się chronić za wszelką cenę. Zamierza podjąć pracę apostolską na rzecz swojego plemienia, które nie zna jeszcze Chrystusa. Chociaż intelektualnie Ursus pozostaje znacznie w tyle za innymi postaciami, zachwyca swoją szczerością, prawdomównością, czystością intencji, dbałością o Ligię i niezłomnością wiary. Postacią, która wciela w życie ideę chrystianizmu, jest Glaukus (Glaukos, Glauk). Chociaż pamięta krzywdy doznane od Chilona, dwukrotnie mu przebacza. Obraz miłosiernego Glauka żywej pochodni – konającego w straszliwych męczarniach odmienia zatwardziałe serce kata. Chilon, doznawszy wstrząsu, zmienia się w odważnego obrońcę mordowanych chrześcijan i przyjmuje chrzest. Tego cudu dokonuje gest przebaczenia, jakim obdarza go umierający Glauk. Wśród chrześcijan ważną funkcję pełnią dwaj Apostołowie, świadkowie działalności Boga-Człowieka na Ziemi. Nauczają o Chrystusie, mówią o powinnościach Jego wyznawców, giną w obronie wiary. Na kartach Quo vadis poznajemy przede wszystkim Piotra. Przybywa on do Rzymu, by nauczać. Gromadzi wokół siebie tłumy, które potrafi porywać i „hipnotyzować” głoszonymi przez siebie treściami. Udziela sakramentów świętych, błogosławi lud, przypomina o nauce Chrystusa. Jako Jego następca w godzinie śmierci udziela błogosławieństwa Urbi et orbi (Miastu i światu), otaczając nim całą Ziemię i zapowiadając tym samym zwycięstwo nowej religii na wszystkich kontynentach.