Okrucieństwo dziedzica w "Zapomnieniu"

Okrucieństwo dziedzica Pan Alfred jest człowiekiem bezwzględnym, okrutnym, wyniosłym. Pomiędzy nim a Obalą jest przepaść nie do pokonania. Dziedzic traktuje chłopa jako gorszego od siebie, nie próbuje zrozu¬mieć motywacji jego działania, interesuje go tylko utrata własności i chęć ukarania złodzieja. Wyprawa na kaczki staje się mniej istotna, gdy jest okazja, żeby „zapolować” na kogoś, kto – jak sugeruje Lalewicz – regularnie kradnie deski z tartaku. Spotkanie z Obalą ujawnia najgorsze cechy charakteru pana Alfreda. Dziedzic poniża chłopa, drwi sobie z niego, ironizuje i bije, podczas gdy tamten nawet nie próbuje się bronić. Wyjaśnienia Obali nie tylko nie wywołują współczucia ani litości, ale wzbudzają po¬dejrzenie, że kłamie, by uniknąć kary. Dziedzica nie wzrusza nawet widok martwego dziecka. Ciągle myśli wyłącznie o tym, żeby dać Obali nauczkę, tym bardziej, że Lalewicz wspomina o niszczeniu jego zboża. To, że kradzieże wynikają z głodu i nędzy, nie ma dla pana Alfreda znaczenia. Kiedy słyszy, że chłop nie ma gotówki, wyznacza mu karę właśnie w tej formie. Żąda również jednego rubla na kościół, by w ten sposób zyskać sobie (cudzym kosztem) względy u księdza. Bezwzględność i okrucieństwo dziedzica wobec tak wielkiego nieszczęścia chłopa to skutki uwłaszczenia, które nie umożliwiło godnych warunków życia prawnie wolnym, ale w praktyce nadal uzależnionym od panów. Dziedzic wykorzystuje swoją przewagę nad człowiekiem, który nie ma pieniędzy i środków do życia, ani nie zna swoich praw. Wykazuje przy tym nadzwyczajny cynizm i brak wrażliwości – deski na trumnę, którą zakopie się w ziemi, to według niego przejaw marnotrawstwa. Jest egoistą, niemoralnym i nieczułym na głód i ból drugiego człowieka, zdolnym do wyśmiewania, fizycznego i psychicznego znęcania się nad bezsilnym nędzarzem.