Okresy twórczości Juliana Tuwima

Julian Tuwim Najbardziej reprezentatywny poeta grupy „Skamander". Stworzył nowy kanon poetyckiego piękna, opartego na dynamice, ekspresji, sile wyrazu. Odświeżył język liryki i tematykę. Stworzył nowy typ bohatera. Niezrównany mistrz języka polskiego o wielkich pasjach społecznych, przenikliwości widzenia otaczającego świata. Postawa poetycka Tuwima ulegała ewolucji. W jego twórczości można wyróżnić 3 okresy: • twórczość młodzieńcza 1918 - 1926 • formowanie poglądów 1926 - 1939 • okres wojny i powojenny 1939 - 1953 (1918 - 1926) Młodzieńcze utwory Tuwima przenika kipiąca od nadmiaru wrażeń, uczuć, pasja życia, bije z nich uniesienie i zachwyt nad urodą świata, upojenie wolnością, wiosną, urokiem miłości, przyrodą. Poezja żywiołowa, bujna, afirmująca życie, optymizm. Zachwyt nad codziennością. Tuwim stosuje zwroty potoczne, słownictwo jest kolokwialne, brutalizacja języka. W pierwszym etapie twórczości powstają wiersze: „Życie", „Do krytyków", „Wiosna", „Poezja", „Rewizja", „Przyjaciele". • „Do krytyków" - tematem poezji nie muszą być głębokie filozoficzne ani narodowe treści ale entuzjazm, banalne, codzienne zdarzenia. Twórcą poezji niech będzie zwykły człowiek a nie wybitna jednostka. Jest to manifest młodości i ukryta polemika z innym systemem wartości. • „Życie" - nastrój pogodny, radosny, zachwyt życiem wynikający z poczucia siły, jedności z przyrodą, entuzjazm, optymizm (witalizm - Bergson) (1926 - 1939) Krystalizują się poglądy poety na kształt twórczości, wątki satyryczne, polityczne. Pojawia się refleksja na temat śmierci, protest przeciwko konwencjonalnemu mieszczaństwu. Tuwim nawiązuje do Horacego, Kochanowskiego, romantyków. Tworzy dla dzieci. Posługuje się ironią, parodią a poezja tego okresu ,a charakter metafizyczny. Nurt współczucia i solidarności z prostym człowiekiem z czasem nasilił się, rośnie gniew przeciw krzywdzicielom, imperialistom. Pojawiają się akcenty goryczy, rozczarowania, obrazy nędzy ludzkiej. Przed wybuchem wojny poeta zagłębia się w zagadnienia języka, słowotwórstwa („Słowisień"). Na kształt poetyckich wizji Tuwima zaważyła koncepcja naturalistyczna. W tym okresie twórczości poeta poszukuje ładu, harmonii, jest przekonany o znaczeniu kultury ocalającej sens ludzkiego życia. W tradycji odnajduje artysta nieprzemijające wartości duchowe. Odczuwa osamotnienie i wyobcowanie w świecie wzrastającej grozy systemów totalitarnych, wobec widma wojny, rasizmu, zaakcentowana zostaje postawa indywidualistyczna. Analizuje ponurą rzeczywistość polski międzywojennej. Wiersze: „Bal w operze", „Sitowie", „Rzecz czarnoleska", „Zapach szczęścia", „Mieszkańcy", „Do prostego człowieka", „Prośba o piosenkę" • „Bal w operze" - groteskowy obraz elity rządowej na tle codziennej pracy kraju • „Do prostego człowieka" - pacyfizm, sprzeciw wobec tendencjom militarystycznym, wobec wojny (wzbudził wiele sprzeciwów) • „Mieszkańcy" - motywem centralnym jest obraz przeciętnych ludzi miasta, mieszczańskiej kokieterii, której życie jest płytkie, pozbawione sensu, puste. Ogromny ładunek pogardy, niesmaku, instrumentacja głosowa, wulgaryzmy, mocne epitety (1945 - 1953) Na emigracji powstał poemat dygresyjny „Kwiaty polskie". Dzieło łączące w sobie sceny rodzajowe, wspomnieniowe, liryczne wyznania patriotyzmu, polemiki polityczne, opisy przyrody. Całość zbudowana jest na zasadzie swobodnych dygresji tematycznych. Wyraz tęsknoty za krajem. Poeta sięgnął do romantyzmu.