Nurty literackie baroku

Nurty literackie baroku to: - marinizm - nazwa ta pochodzi od nazwiska włoskiego pisarza Gianbattista Marino; marianizm to inaczej kwiecisty barok; odrzucał renesansową harmonię między treścią a formą i kładł nacisk na formę; lubował się w olśniewających konceptach, wymyślnych epitetach i metaforach; stosowano następujące środki artystyczne: inwersję czyli szyk przestawny; paradoks - twierdzenie lub rozumowanie sprzeczne z przyjętym ujęte w błyskotliwą wypowiedź; alegoria - obrazowe przedstawienie pojęć oderwanych; anafora - rodzaj powtórzenia polegający na rozpoczynaniu kolejnych zdań i wersów od tych samych wyrazów; gradacja - (stopniowanie) figura będąca odmianą wyliczenia, polegająca na nagromadzeniu określeń, pojęć lub obrazów i uszeregowaniu ich wg. stopnia nasilenia lub osłabienia jakiejś cechy; hiperbola - przesadnia; metafora polegająca na wyolbrzymieniu i przesadnym uwypukleniu pewnych cech; antyteza - przeciwstawienie; zestawienie pojęć i sądów społecznych lub kontrastowych; koncept - wyszukane, niezwykłe i zaskakujące pomysły kompozycyjne, obrazowe lub słowne; oksymoron - związek frazeologiczny obejmujący dwa przeciwstawne znaczeniowo wyrazy; parafraza - omówienie; zastępowanie zwykłych określeń i nazw równoważnikami znaczniowymi; pointa - nieoczekiwane i zaskakujące zakończenie; - sarmatyzm -