Narrator w "Chłopach"

Narrator. Jest to ktoś, kto doskonale zna życie w Lipcach, zżył się z chłopami, bolą go ich niepowodzenia, cieszą sukcesy. Nie jest to jednak chłop z Lipiec bo patrzy na życie wsi z boku jak inteligent. Śmieszy go sposób leczenia Dominikowej, obrzędy weselne są dla niego egzotyczne; używa też pojęć nie znanych dla chłopa. Przemawia jak chłopski gawędziarz, korzystając z gwary. Stylizacja gwarowa jest widoczna w dialogach. Język gwarowy w "Chłopach" nie odpowiada żadnej autentycznej gwarze. Podstawą stylizacji jest jednak gwara łowickich Księżaków. Zrezygnował Reymont z podstawowej cechy tej gwary czyli mazurzenia ponieważ chodziło mu o podkreślenie powagi i godności chłopa, a mazurzenie mogłoby go ośmieszyć. Istotna w powieści jest rola przyrody. Nie jest przedmiotem zachwytów, lecz stanowi tło życia i najbliższe otoczenia, wyznacza też terminy i rodzaj prac. Wyraźnie wpływa też na stan psychiczny bohaterów. Surowość przyrody wyrabia w nich siłę, odporność, ale też dyktuje prawo przekazania gatunku.