Myśli przewodnie Krasickiego

Ignacy Krasicki wyśmiewa wady świata w „Bajkach" i „Satyrach". Bajka „Kruk i lis" za-wiera alegorię próżności i głupoty (kruk) oraz przebiegłości (lis). Autor śmieje się że „Bywa często zwiedzionym, kto lubi być chwalonym". „Dewotka" pokazuje fałszywą pobożność: „dama" odmawiając modlitwę biła swoją służącą. Pewnemu gospodarzowi skradziono groch rosnący przy drodze. Na drugi rok zasiał go wśród żyta, myśląc że zbiór będzie o wiele więk-szy. Przeciwnie - zniszczono mu i zboże, i groch. Krasicki wyśmiewa przesadną ostrożność i chęć zysku. Bajka „Szczur i kot" piętnuje ludzi pysznych i pewnych siebie. W satyrze „Pijaństwo" ukazany jest typ polskiej gościnności. Przeradza się ona w pijatykę, po której następuje pochwała trzeźwości. Dyskusję przerywa jeden z uczestników i idzie się napić. Au-tor wyśmiewa w „Żonie modnej" przejmowanie przez szlachtę obyczajów francuskich. Moda prowadzi do rozrzutności i wiedzie do zrujnowania. Poemat heroikomiczny „Monachomachia" demaskuje stan duchowny (zakon reformatorów i karmelitów); ich skłonność do pijaństwa i bójek. Krasicki prowadzi krytykę poprzez oksymorony: „święte próżniaki", „wielebne głup-stwo". Twierdzi ironicznie „Szanujmy mądrych, przykładnych, chwalebnych, Śmiejmy się z głupich, choć i przewielebnych". Pomimo humoru Krasicki przedstawia świat, w którym do-minuje siła, przewrotność i głupota („Jagnię i wilcy", „Malarze", „Wół minister") - jest on przygnębiający.