Myśl satyryczna i fabuła "Monachomachii"

Fabuła i myśl satyryczna P.I. Tekst rozpoczyna seria obrazowych sentencji: “Nie wszystko złoto, co się świeci”, “Zewnętrzna postać nie czyni natury” itp. Później następują: • inwokacja o pseudopatetycznej tonacji: “Wojnę śpiewam więc i głoszę,/ Wojne okrutną bez broni, bez miecza, (...) Wojnę mnichowską...”; • opis miasteczka; • ogólna charakterystyka środowiska mnichów (klasztor dominikanów): — głęboko tkwiących w tradycji “zawołanej ziemiańskiej stolicy”, — wiodących zbytkowne życie (przeor jeżdżący czwórką koni, ojcowie zasypiający w puchach, posilający się, z namaszczeniem, “w pocie czoła”, ojciec doktor), dzięki Świętej prostocie”, “wiernemu ludowi”, który łoży na utrzymanie klasztoru (określanie mnichów: oksymoronem “wielebne głupstwo”, epitetem “święci próżniacy”; ironiczna apostrofa: “Święta prostoto! Ach, któż cię wychwali! Wieku szczęśliwie”; znakomite, sugestywne obrazki mnichów, np. w. 85 - 88) W spokojne życie wdziera się nagle Jędza niezgody (“widząc fortunny los spokojnych mężów”), która wywołuje zamieszanie. Spór wybucha pomiędzy dwoma zakonami żebrzącymi: dominikanami i karmelitami. Słabą stroną “rozruchu” jest błahość sporu (nie poznajemy jego przedmiotu). Ma on być rozstrzygnięty przez dysputę. • Wszyscy gromadzą się w reflektarzu; — przeor obawia się zagrożenia podstawowych dóbr (“Czy do piwnicy wkradli się złodzieje? Czy wyschły kufle, gęsiory i dzbany?”), — o. Gaudenty przypomina o odwiecznym konflikcie z karmelitami i niczym Antenor nawołuje “Pókiśmy w siłach, na wszystkich uderzmy”, — “ojciec Pankracy, Nestor różańcowy” głosi chwałę dawnych zwyczajów (strofa “O mili bracia...” poważna refleksja o upadku państwa) P.II. Akcja toczy się w klasztorze karmelitów, o świcie. Zły omen (zgubienie pantofla) wróży o. Rajmundowi, furtjanowi, nadchodzące wydarzenia. I to właśnie (nie fakty, lecz przeczucia) jest przyczyna zwołania przez o. Rafała starszyzny. “Zeszło się ojców więcej niż trzydzieści” (wątpliwa pobożność mnichów zaznaczono wiążąc ich imiona z uroczystościami religijnymi albo świętymi patronami, w. 49-56). • nużąco przemawia przeor “kaczkowatym głosem”, • pojawia się poselstwo “białokapturnych” (dominikanów), o. Gaudentego i Hiacynta, którzy przynoszą wyzwanie na dysputę (zakon “wyznacza bitwy plac na łonie zgody”, posłowie dwornie zaznaczają “równego dzielność pragnie adwersarza”), której temat obrać mają wyzywani, • przeor karmelitów przyjmuje wyzwanie i odpowiada posługując się terminami wojskowymi (“Stawam się w miejscu, które mianujecie. Jeszcze nam siły na te wojnę stanie, jeszcze broń dobra...”), • po odejściu posłów mnichów ogarnia gorączka sprzecznych opinii (paralelizm: starzy - młodzi), godzi zaś - dzwon na obiad (ironia). P.III. Część tę rozpoczyna sentencja, pozorna drwina, a w rzeczywistości pochwała pracy umysłowej “o chlebie i wodzie”, oraz pozorna pochwała - a w istocie drwina - łakomstwa i opilstwa. • o. Gerwazy radzi zmienić dysputę na pojedynek pijacki, • doświadczeńszy o. Hilary dowodzi, że przepić dominikanów - rzecz niemożliwa (hiperboliczność pochwały, w. 29 - 32), • o. Eliziusz, żałując dawnych czasów (“Trzeba się uczyć, upłynął wiek złoty!”; apostrofa okolicznościowa do Stanisława Augusta - inwektywa przeciw królowi, jako pogromcy pijaństwa) radzi odszukać zapomnianą bibliotekę i przygotować się do dysputy, • zakonnicy nie pamiętają, gdzie mieści się biblioteka, a do jej odszukania wyznaczają krawca i aptekarza, • w starożytnej baszcie, spróchniałym lamusie odnaleziono “księgarnię, (znakomity opis zaniedbanego pomieszczenia, w. 65 - 72; parodia “Hymnu o miłości ojczyzny”), • mnisi poczynają studiować druki (“Ustał brzęk kuflów i radość obfita...”; zaskakujące porównanie homeryckie zaczytanych mnichów do kuźni Wulkana) P.IV. Dysputę poprzedza apostrofa do Arystotelesa (metafory ukazujące postać filozofa z szacunkiem, np. lew, matka hoża, cedr, ale potępiające “łby twarde”, które wypaczyły jego poglądy, np. osioł w lwiej skórze, kąkol). Miejscem dysputy jest refektarz klasztoru dominikanów. Schodzą się mnisi (ironia: “Tuman mądrości nad łbami unosi”; szydercza charakterystyka bezpośrednia: “Zazdrość i Pycha zjadłe oczy żarzy”) porównani do rzymskich senatorów. • panegiryczna przemowa ojca “defendensa”, urzędowego obrońcy tez będących przedmiotem dysputy (naszpikowana greczyzną, metaforami i hiperbolami pochwała zalet mecenasa - przewodniczącego dysputy, urzędnika starostwa grodowego, który obeznany z prawem pełni funkcję wykonawcy wyroków sądowych), • czytelnik poznaje tylko jak wyglądał formalny przebieg sporu, żarliwie przygotowywana dysputa jest tylko pretekstem do satyrycznego zobrazowania wynaturzeń scholastyki i wykazania obskurantyzmu uczestników (migawkowe fragmenty dialogu) — o. Łukasz od Trzech Królów “wziąwszy stronę przeciwną na oko/ Nabił argument i strzelił z Baroko”, — “defendentus” odparowuje cios za pomocą chwytu dialektycznego zarzucając wieloznaczność tezie oponenta, • awantura przerywa dyskusję (trzy strofy wrażeń słuchowych), scena epizodyczna ukazująca pięknego o. Hiacynta rozmawiającego w mieszkaniu wicesgerenta z jego żoną, dewotką. Wrzask sprawia, że mnich pędzą na plac boju. P. V. Początek jest znowu refleksyjny i sentencjonalny (wyjaśnienie dydaktycznego charakteru poematu “Szanujmy mądrych, przykładnych, chwalebnych/ Śmiejmy się z głupich, choć i przewielebnych”). Cała natomiast pieśń to opis batalistyczny. Jako broni użyto sandałów, trepów, pasów, kufli od piwa a nawet książki “Wojsk afektów zarekrutowanych”, duże usługi oddaje kropidło. Zmoczone w święconej wodzie pozwala zalewać oczy przeciwnikowi. Bije się każdy z każdym. Instrumentem zgody staje się potężny puchar, którego funkcję narrator porównuje hiperbolicznie do roli posągu Pallady w Troi i ognia Westy w Rzymie. Zakonnicy odnoszą się do niego jak do relikwii (monstrancji). Scena wzniesienia puchara (w. 89 - 120) to trawestacja uroczystej procesji. P. VI. Wstępem do ostatniej pieśni pragnie autor jakby uśmierzyć gniew ojców zakonnych, którzy mogli poczuć “smak w przykrej mowie”, ale też broni prawa do krytyki. “Dzban nad dbany” postawiono w miejscu widocznym. Imponujący puchar spełnia swoją funkcję, przede wszystkim zachwyca ozdobnością i rozmiarami (naśladowanie opisu tarczy Achillesa z XVIII ks. “Iliady”): • obszerny opis rzeźb na bokach naczynia przedstawiających pory roku - pięć oktaw (w. 17 - 56) to gospodarsko-sentymentalne lub żartobliwe scenki wiejskie, • osobna oktawa to opis rzeźby na wierzchu dzbana (grono prałatów, uczta, złośliwy epitet “pulchnokarczysty”), Mnisi koją emocje winem. Oktawa zamykająca poemat zawiera propozycję przyjęcia utworu, zgłoszoną na ręce przeora: “Czytaj i pozwól niech czytają twoi”, przy wskazaniu: “Prawdziwa cnota krytyk się nie boi