Motyw piekła w literaturze

Piekło Piekło - Piekło to miejsce, gdzie według chrześcijaństwa cierpią dusze ludzi po¬tępionych. Największą karą jest nieobe¬cność Boga. W literaturze piekłem może się stać każde miejsce. Zależy to od człowieka albo od okoliczności. Biblia - Piekło to miejsce wiecznego potępienia grzeszników, cierpiących w nim niewysłowione katusze, z których największą jest świadomość nieskoń¬czoności mak. Średniowieczne moralitety - Piekło wyobrażane było jako miejsce, w któ¬rym płonie wieczny ogień trawiący du¬sze grzeszników. Dante Alighieri „Boska Komedia" - Piekło składa się z dziewięciu kręgów. W każdym z nich cierpią dusze innego rodzaju grzeszników. Kary uzależnione są od charakteru win. Każdy z kolejnych kręgów leży niżej, a na samym dnie znajduje się Kaima, miejsce kary naj-większych grzeszników - Judasza, Kas-jusza i Brutusa. Tuż za bramą piekielną, na której widnieje napis: Wy, którzy tu wchodzicie, żegnajcie się z nadzieją, umiejscowione jest Przedpiekle, gdzie przebywają dusze ludzi sprawiedliwych nie wyznających prawdziwej wiary w Chrystusa. Krainę potępionych opły¬wają trzy rzeki, których nazwy zaczerp¬nął Dante z mitologii greckiej. J. Milton „Raj utracony" - Piekło jest siedzibą Szatana. Nie ma w nim jeszcze ludzi, bo dopiero zostali stworzeni i nie popełnili jeszcze żadnego grzechu. Stąd wyrusza Szatan, by nakłonić ich do nieposłuszeństwa wobec Boga. J. Słowacki „Anhelli" - Syberia, którą wraz z Szamanem przemierza Anhelli, jest piekłem cierpienia i upokorzenia dla wygnańców. Młodzieniec wędruje po niej, poznając kolejne „kręgi piekielne", jak Dante w „Boskiej Komedii". Z. Krasiński „Nie-Boska komedia" - Obóz rewolucjonistów, w którym wszy¬scy dyszą chęcią zemsty, a nienawiść przybiera monstrualne rozmiary, jest piekłem. Hrabia Henryk z przerażeniem patrzy na ludzi przenikniętych żądzą krwi. J. Drda „Igraszki z diabłem" - Piekło to miejsce, gdzie stoją wielkie kotły, w których wrze smoła. Jednocześnie kwitnie tu biurokracja, a Belzebub jest zidiociałym starcem, który ulega wpły¬wom różnych wysoko postawionych diabłów i nie potrafi podjąć samodziel¬nie żadnej decyzji. E.M. Forster „Maurycy" - Życie głó¬wnego bohatera staje się piekłem, kiedy uświadamia on sobie, że dla człowieka, którego pokochał, romans z nim był jedynie przygodą. Literatura obozowa - Niemieckie obo¬zy koncentracyjne i sowieckie łagry są piekłem dla ludzi skazanych na nie. Nie obowiązują tu zasady moralne normal¬nego świata. Człowiek zostaje ograni¬czony do elementarnych potrzeb bio-logicznych. Żyje w stanie nieustannego zagrożenia. K. Moczarski „Rozmowy z katem" - Jiirgen Stroop zgotował Żydom w war¬szawskim getcie piekło na ziemi: spec¬jalnie sprowadzone miotacze ognia pod¬palały domy z ludźmi, do skaczących z okien żołnierze niemieccy strzelali jak do kaczek. Patrz: apokalipsa, kat. G. Orwell „Rok 1984" - Świat pokaza¬ny przez Orwella to piekło, w którym człowiek ani przez moment nie może być naprawdę sam, bo nieustannie śledzą go teleekrany. Życie staje się kosz¬marem nieustannej inwigilacji - nawet własne dzieci mogą złożyć donos. W. Golding „Władca much" - Piękna wyspa, na której znaleźli się chłopcy, za sprawą tkwiącego w ludzkiej naturze zła, przekształca się w piekło - Ralf musi walczyć o życie i uciekać przed zgrają fanatycznych myśliwych - jesz¬cze niedawno jego przyjaciół. Z. Herbert „Co myśli Pan Cogito o piekle" -Najniższy krąg piekielny (...) jest to azyl artystów, pelen luster, in-strumentów i obrazów. Życie artystycz¬ne kwitnie, powstają ciągle nowe kie¬runki, a awangarda święci nieustanne sukcesy. Belzebub popiera sztukę. Zape¬wnia swym artystom spokój, dobre wyży¬wienie i absolutną izolację od piekiel¬nego życia. * „Chciałbym iść do raju ze względu na klimat, ale piekło musi być o wiele przyjemniejsze ze względu na towarzystwo". (T. Bernard) * „Prawdziwe piekło jest chyba lepsze od sztucznego nieba". (E. M. Forster)