Motyw fascynacji światem i życiem w poezji Tuwima, Leśmiana i Staffa

Plan: 1.Wprowadzenia a)fascynacja dla ludzi światem i życiem to -beztoskie życie -licznie imprezy -lekceważenie wielu spraw b)prawdziwa fascynacja światem objawia się poprzez -odnajdywanie szczęścia w czynnościach zwyczajnych -dostrzeganie niezwykłości natury -cieszenie się z niewielkich sukcesów 2.Wiersz Juliana Tuwima pod tytułem „Szczęście” jako przykład zachwytu czymś pospolitym i zwyczajnym. a)optymistyczna postawa podmiotu lirycznego b)aprobata dla otaczającego nas świata 3. „Czucie niewinne” Leopolda Staffa. a)zachwycanie się pięknem przyrody 4. Wiersz „Ruch” J.Tuwima przykładem sztuki cieszenia się małym sukcesem. 5. „Chwila” Leopolda Staffa a)całkowita akceptacja niezmiennych reguł życia b)odkrywanie niezmienności piękna 6. Pochwała dla piękna w utworze Bolesława Leśmiana pod tytułem „Wiśnia”. 7.Podsumowanie a)najlepiej wyraża się zachwyt dla świata poprzez poezje b)człowiek zachwycony pięknem świata to ten , który go kocha Świat jest piękny, a życie jest wielkim darem. Nie każdy z nas potrafi to dostrzec, również nie każdy z nas potrafi się zachwycić jego urokiem i czarem. Ten dar posiedli nieliczni tacy jak Julian Tuwim, Bolesław Leśmian czy Leopold Staff. W ich poezji można zaobserwować motywy fascynacji światem. Wiele osób powiedziałoby, że fascynacja światem i życiem powinna przejawiać się nie poprzez poezję, ale poprzez czyny. Beztroskie życie, nie przejmowanie się kłopotami, liczne imprezy i spotkania towarzyskie to styl życia osoby, która naprawdę kocha życie. Tylko, że nie każdy zdaje sobie sprawę, że prawdziwą sztuką jest wyrażanie zachwytu dla świata takiego, jaki nas otacza, czyli czasami trochę szarego i brudnego, odnajdywanie szczęścia w czynnościach bardzo przyziemnych, zwyczajnych, cieszenie się z niewielkich sukcesów. Człowieka żyjącego według tych zasad możemy nazwać zafascynowanym światem i życiem. Taki człowiek ma cel w życiu, dla niego nie ma rzeczy bezsensownych. Może są pewne sytuacje i rzeczy, których nie rozumie, ale to nie wpływa na jego pozytywny stosunek do życia. Aby udowodnić, że można postrzegać świat w sposób niezwyczajny przytoczę kilka utworów wyżej wymienionych poetów. Zacznę od wiersza Juliana Tuwima „Szczęście”, jak sam tytuł wskazuje jest to utwór o szczęściu. Podmiot liryczny bardzo optymistycznie patrzy na światu uwielbia go. Nie stara się go zmieniać czy ulepszać. Potrafi docenić to, co ma. Sam mówi „Nieciekaw jestem świata, Ogromnych, pięknych miast: Nie więcej one powiedzą, Jak ten przydrożny chwast.” Powyższy fragment dowodzi tego, że szczęście można osiągnąć nie tylko poprzez przebywanie w pięknych i drogich miejscach. Szczęście można również osiągnąć dzięki rzeczom i czynnościom pospolitym . Szczęście mierzy się zupełnie inną miarką niż bogactwo. Jak mówi podmiot liryczny w kolejnej zwrotce „Wystarczy mi byle kto”. Jednak po przeczytaniu kolejnych zwrotek nasuwa się pytanie. Czy, aby na pewno podmiot liryczny czyje się szczęśliwy, jak sugeruje tytuł? Czy przypadkiem nie czuje się tak beznadziejnie, że jest mu wszystko jedno, z kim będzie rozmawiał? Otóż nie! Ostatnia zwrotka potwierdza nasze pierwotne przypuszczenia. Podmiot liryczny jest zadowolony z sytuacji, w jakiej się znajduje. Docenia to, co otrzymał od Boga. Dlatego zwraca się do Stwórcy w ten sposób „O Boże! O, szczęście moje! Jakże dziękować Ci mam?” Poprzez tą apostrofę wyraża swój zachwyt dla świata. Nawet tak szarego i mogłoby się wydawać mało ciekawego. Drugim z poetów, którego cenił życie wysoko jest Leopold Staff. Jest on twórcą przepięknego wiersza pod tytułem „Czucie niewinne”. W tym utworze podmiot liryczny przedstawia otaczający go świat jako raj. Zachwyca się pięknem przyrody. Słucha brzękania pszczół, śpiewu ptaków. Nie liczy się dla niego nic poza przyrodą i odgłosami, jakie ona wydaje. Podmiot liryczny uważa, że „Najpiękniejszy bowiem jest, kiedy Piękna nie czuje się zgoła I tylko jest się, po prostu Tak, jak jest wszystko dookoła.” Czyli najlepszym sposobem na szczęśliwe życie jest po prostu bycie, zachwycanie się pięknem przyrody. Tak jak jest wszystko dookoła, tak samo powinniśmy być my, ale należy zauważyć, że ten cały piękny świat jest bardzo wesoły, więc jeśli mamy być tacy sami, jeśli mamy być cząstką tego świata musimy tak samo się zachowywać. Według Tuwima życie jest tak piękne, że wszystkim można się zachwycać, nawet takimi przyziemnymi czynnościami jak poruszanie się. W wierszu „Ruch” podmiot liryczny jest zafascynowany ruchem. Podmiot liryczny stara się zrozumieć, dlaczego ludzie migrują. Jaki jest cel tego ciągłego wchodzenia i wychodzenia? Z drugiej strony w ogóle nie przejmuję się faktem, że nie jest w stanie poznać celu tych „wędrówek”. „ O, jak śmiesznie! Bo nie wiem, dlaczego.” Tak mówi w ostatnim wersie. Oznacza to, że podmiot liryczny akceptuje taki stan rzeczy. Zgadza się z tym, że nie można wszystkiego poznać. Podmiot liryczny zdaje sobie również sprawę z tego, że żyjemy w świecie gdzie nie wszystko jest osiągalne i poznawalne. Jednakże nie ma to wpływu jego nastrój. Jak powiedział Phil Bosmans „Sztuka życia – to cieszyć się małym szczęściem”. Tak też zrobił podmiot liryczny. Cieszył się z tego, co miał. Bardzo podobny nastrój ma wiesz Leopolda Staffa pod tytułem „Chwila”. Każdy, kto przeczytał ten wiersz zaobserwował, że podmiot liryczny akceptuje obecny porządek świata. Mimo tego, że chwila tak szybko mija i jest ulotna podmiot liryczny nie stara się jej zatrzymać. Nie próbuje na siłę zmieniać świata, ponieważ wie, że istnieją pewne reguły niezmienne. Zdaje sobie sprawę, że „Od tego chwila, by minęła”. Chwila mija, ale nadal pozostaje piękno, coś, co zachwyca podmiot liryczny. Ten urok uosabiają „kąpiące się gwiazdy i dziewczęta.” Niewątpliwie opisy przyrody są najlepszym sposobem na wyrażenie zachwytu dla świata. W balladzie pod tytułem „Wiśnia” Bolesław Leśmiana możemy przeczytać przepiękną pochwałę dla wiśni. Wydawałoby się, że jest to tylko zwyczajne drzewo, ale w oczach narratora staję się kochanką, która pragnie „skosztować”. Takie zwroty jak „ A ja ciebie będę czcił w twej krasie, Wiśnio, wiśnio! Już ku zmierzchom ma się!” Utwierdzają nas w przekonaniu, że jest ona niezwykle piękna i godna podziwu. Dla narratora staje się bóstwem, muzą, obiektem westchnień, a ponieważ jest ona jednym z elementów otaczającego nas świata, dlatego cały świat od razu staje się taki sam. Tak samo jak tę wiśnię chcemy go zasmakować, chcemy się nic cieszyć i go podziwiać. Czy można lepiej wyrazić swój zachwyt dla świata jak nie przez poezje? Wydaje mi się, że nie. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że nie każdy posiada zdolności literackie, ale czy każdy potrafi docenić to, co dostał od Boga? Raczej nie. Tuwim, Staff czy Leśmian poprzez swoją poezje stworzyli wzorzec człowieka, który kocha i potrafi docenić piękno przyrody, cieszy się z błahostek, nie próbuje zmieniać świata, akceptuje go takim, jakim jest. Po prostu kocha świat, a miłość to takie uczucie, które sprawia, że wszystko widać w kolorowych barwach.