Mit o Potopie

Po stracie Prometeusza , ludzie , nękani cierpieniami, pełni żądzy , której nie umieli opanować , stawali się źli. Ilekroć któryś z bogów schodził na ziemie spotykały ich tylko obelgi i zniewagi. Pewnego razu gdy Zeus spotkała niewybaczalna obraza król Lykaon po częstował go mięsem ludzkim podczas wieczerzy na radzie niebieskiej postanowiono wytępić rodzaj ludzki zsyłając na nich potop. Wszystkie rzeki i morza wystąpiły z brzegów .Najwyższe chaty były zatopione wodą. Granica między morzem a ziemia nie istniała. Ludzie żeglowali po polach po których nie dawno chodzili z pługiem. Ptaki znużone lotem , nie widzą nigdzie ziemi, spadały w głębie. Ziemie opanowała pustka i przerażająca cisza Najwyższe góry znikły pod wodą. Na bezbrzeżnym oceanie kołysało się nędzne czółno, a w nim drżało z trwogi dwoje prawdo podobnie ostatnich ludzi : Deukaliona syn Prometeusza i Pyrra córka Epitemiusza i Pandory .Po dziewięciu dniach dryfowania czółno stanęło na szczycie Parnasu. Wody zaczęły opadać. Zaczynano widać szczyty gór ,potem niziny w których leżały trupy ludzi i zwierząt. Staruszkowie chcąc odnowić rodzaj ludzki zeszli do groty delfickiej po rade jak to zrobić. Z wróżebnej pieczary usłyszeli głos : Idźcie ,twarze zasłoną przykryjcie rzucajcie poza siebie kości waszej matki. Lecz Pyrra ni zgodziła się mówiąc : że nie godną jest rzeczą rozrzucać szczątki rodziców. Daukalion zrozumiał , że bóstwo ni morze doradzać złych uczynków i tak sprawę wyjaśnił. Matką wszystkiego co żyje jest ziemia a kośćmi jej są kamienie. I uczynili tak jak postanowili. Z kamieni rzucanych przez Daukliona powstawali mężczyźni a z kamieni Perry powstawały kobiety. I tak odrodził się gatunek ludzki . A o potopie już nikt nie wspominał.