Miłosz, Różewicz i Herbert o roli poezji

CZESŁAW MIŁOSZ: - poezja jest szansą i ma nieść ocalenie ("Campo di Fiori"), zaangażowanie, moralizatorstwo ("W mojej ojczyźnie"), optymizm, - poetyka prosta, migawki, plastyka, impresja, - "Walc" - pisze nie dla współczesnych, bo oni nie umieją wyjść z koła (nic nie rozumieją, myślą schematami). Poezja musi być zaangażowana, - poeta pamięta - "Który skrzywdziłeś". Poeta winien prowokować i rozliczać, - wskazuje wartości i walczy z ogólną znieczulicą, - stoi na straży człowieczeństwa, jest sumieniem narodu. Ma nieść dobro i piękno, w prosty sposób zapewnić ludzkości rozwój (poezja patriotyczna), - poezji zagraża mitologizacja narodu, a nie może uwolnić się od historycyzmu. Musi ocalić człowieczeństwo ("W Warszawie"), - chce połączyć prozę i poezję. Poetyka immanentna. Chce być i tworzyć poza konwencjami. Poezja musi dotrzeć do odbiorcy (prosta i komunikatywna). Artysta ma opanować zło i czynić dobro. Sztuka ma przekazywać dobre treści ("Ars poetica"). TADEUSZ RÓŻEWICZ: - klasyczny model poezji nie może być kontynuowany przez poetę, który przeżył wojnę, - łączy poezję z prozą, - ma ona zmusić ludzi do zmian własnej osobowości i patrzenia na świat ("Drzewo"), - poezja dzisiejsza to walka o oddech. Oddech to życie, a więc walka o sens życia. Ma pomóc myśleć, stworzyć system wartości ("Zdjęcie ciężaru"). Już nie patriotyczna (płaszcz Konrada), - katharsis, rehabilitacja moralna, spojrzenie w siebie - apel do młodych poetów. Powrót do romantyzmu. Człowiek musi być autentyczny. Poetą jest każdy ("Oczyszczenie"). ZBIGNIEW HERBERT: - moralistyka, - "poezja kultury", - tradycja ("Apollo i Marsjasz"), neoklasycyzm, - ocalić człowieczeństwo przez sprzeciw ("U wrót doliny"). Pasują wszystkie utwory. WISŁAWA SZYMBORSKA: - tradycja, - szukanie prawdy, człowiek przedstawiony przez groteskę i ironię, - atak na schematy, - natura. Pasują wszystkie utwory.