Miłość w "Nowej Helozie"

Obraz miłości w „Nowej Heloizie”: sytuacja społeczna bohaterów, sposób przeżywania, wrażliwość. Związek utworu z poglądami J. J. Rousseau. W „Nowej Heloizie” młodzi bohaterowie są wybierani przez rodzinę (do połączenia węzłem małżeńskim). Wybierając ich rodzice brali pod uwagę stan zamożności i pochodzenie. Nie jest to naturalne i dlatego Rousseau zwraca na to uwagę. Wszystko jest tu jednak potraktowane ze spokojem i czułością. Przyroda jest natomiast tłem, zabarwieniem, człowiek przeżywa swe uczucia w kontakcie z naturą. Pomimo rozłączenia ludzi kochających się nie ma w utworze elementów buntu. Miłość ta jest jednak miłością dramatyczną, skazaną na niepowodzenie i niemożność realizacji. Dla Julii i Abelarda liczy się tylko uczucie, wszystko inne można przezwyciężyć, podporządkować bezgranicznej miłości. Inaczej sądzi otoczenie. Tym dwojgu po prostu nie wypada się spotykać zbyt wiele ich dzieli, nie są dla siebie stworzeni, prezentują inne sfery społeczeństwa, zasady moralne, czy też stan posiadania. To dla głównych bohaterów nie jest ważne, innego zdania są jednak konserwatywni rodzice. Miłość kochanków pozostaje w konflikcie z normami społecznymi i konwenansami. Abelard jest człowiekiem bardzo wrażliwym, czułym, analizującym miłość do drugiej osoby, wspólnie spędzone chwile. Zachwyca się pięknem krajobrazów miejskich, ale także urodą ukochanej, potrafi wyobrażać sobie jej postać, tęsknić i myśleć o niej. Jest typowym sentymentalnym kochankiem. Rousseau był twórcą teorii „powrotu do źródeł”, zwracał uwagę na czułość i dobroć jako pierwotne wartości natury ludzkiej, nie skażonej przez cywilizację. Za najważniejszą cnotę człowieka uważał prostotę. Nieustające przyczyny zła widział w układzie stosunków społecznych (korzystnych jedynie dla uprzywilejowanej klasy rządzącej) i opartej na nich etyce. Inspirował pisarzy do zwrócenia uwagi na człowieka jako jednostkę przeżywającą podwójny konflikt: wewnętrzny między pierwotną „naturą” a „kulturą” oraz zewnętrzny - ze społeczeństwem.