Miłość w literaturze romantycznej

Czym jest miłość? Czy jest to uczucie, które można wyjaśnić słowami? Jakie są rodzaje miłości i czego lub, kogo dotyczą? Na te wszystkie trudne do zinterpretowania pytania próbowali odpowiedzieć romantyczni pisarze, pytania, na które nie są do dziś w stanie odpowiedzieć najwięksi filozofowie tych czasów i wcześniejszych epok literackich. Patrząc na epokę romantyzmu można by stwierdzić ze miłość romantyczna jest miłością dojrzała, jest to miłość z elementami bólu, cierpienia i niespełnienia. W literaturze romantycznej przedmiotem miłości może być ojczyzna lub ukochana kobieta. Miłość była nie koniecznie dobra siła, zamykała ona zakochanego lub zakochana w świecie idealnych wyobrażeń, w świecie cierpienia i niespełnienia. Bohaterowie literaccy tego okresu to z reguły tragiczni, głęboko nieszczęśliwi ludzie, którzy na drodze do szczęścia napotykają na liczne przeszkody. Żaden z romantycznych bohaterów nie odnajduje osobistego szczęścia, choć to uczucie na współ z uczuciem miłości jest celem jego życia, stanowi dla niego największą wartość. W „Konradzie Wallenrodzie” obraz miłości komplikuje się ze względu na dramatyczna koniecznosc wyboru, jakiego musi dokonac Konrad. Wewnetrzny obowiazek i miłość do ojczyzny pogrzebu ja jego szanse na przeżycie prawdziwej miłości. Tragizm tego utworu jest bardzo skomplikowany, ponieważ występują w nim dwa rodzaje tego wspaniałego uczucia, mianowicie miłość do ukochanej Aldony i wewnętrzne sumienie, które nie pozwala zwalczyć wielkiej miłości do ojczyzny. Tragizm objawia się także po spełnieniu powinności, czyli próbie uratowania kraju, dzielny bohater umiera. Koncepcja miłości w tym utworze jest nabrzmiała niespełnieniem, przepełniona fatalizmem przy krajobrazie cierpienia. Konrad to bohater, którego działaniami rządzą silne emocje jak chęć zemsty, wyrzuty sumienia. Jego tragizm polega na nie możności pogodzenia miłości ojczyzny z uczuciem do kobiety. Rozdarcie Konrada objawia się brakiem wewnętrznego spokoju, nienawiść i pragnienie zemsty to uczucia, które skłaniają bohatera do sprzeniewierzenia się rycerskim i chrescijanskim prawom. Poświęcając swój honor, dumę i życie prywatne Wallenrod wypełnia swa historyczna misje, ale jednocześnie przegrywa swoje życie. Adam Mickiewicz w utworze „Dziady cz.IV” przedstawia losy bohatera romantycznego-Gustawa. Niesczesliwa milosc i nadwrażliwość doprowadziły go do samobójczej śmierci. Gustaw, w którym można dopatrzec się podobieństwa do Mickiewicza to dawny uczeń Księdza, indywidualista, po trosze poeta i filozof o bardzo rozbudowanej sferze emocjonalnej. Niespełniona miłość zakończona samobójstwem, nieprzystosowanie do świata i słaba psychika sprawiają wrażenie cierpienia głównego bohatera. Ze schematem miłości niespełnionej, która przepełniona była tragizmem i wielkim cierpienie z powodu zbyt wielkiej niespełnionej miłości próbował przełamać Aleksander Fredro, którego komedie obalają cierpienie i tragizm. Jego „Śluby panieńskie” zrywają z cierpieniem na rzecz szczerej, pięknej i udanej miłości. Bohaterowie tejże komedii przechodzą nie od razu do etapu wielkiej miłości, ale następuje to stopniowo, od pierwszego zauroczenia, pierwszego odrzucenia do wielkiej, wspanialej miłości. Fredro zmusił swoich bohaterów, aby dojrzeli do miłości, nie popchnął ich od razu w wielkie uczucie. Na początku głowni bohaterowie nie SA zainteresowani sobą. Początkowo Gucio nie jest zainteresowany małżeństwem, Klara wodzi za nos Albina, ale nic nie wskazuje na wielka miłość. Poeta dobrał pary w komedii na zasadzie przeciwieństw. Pewnej siebie, bezlitosnej, nieugiętej Klarze podoba się Albin i nic nie wskazuje na pomyślne rozwiązanie. Mila, spokojna, łagodna i pokorna Aniele autor kojarzy z niedojrzałym Gustawem. Zaręczyny obu par przełamują wizje niespełnionej miłości w romantyzmie. Obie pary są szczęśliwe, otacza je miłość i pewność swoich uczuć. Bohaterowie wymyśleni przez Fredra nie cierpią, nie odchodzą od zmysłów, jest to po prostu czysta szczęśliwa miłość. W przekonaniu poety uczucie powinno być silne piękne i mocne, powinno przynosić radość a nie być powodem smutku i rozpaczy. „Śluby panieńskie” to przykład zerwania z dawnym stereotypem miłości, przykład zapoczątkowania nowego spojrzenia na to uczucie, bo przecież egzystencja ludzka nie koniecznie musi być stworzona cierpienia. Czym jest miłość? Znowu nasuwa się pytanie. Myślę ze jest to nie tylko zauroczenie do drugiego człowieka. Ta osoba nie koniecznie musi być osobą, w której się zakochujemy, jak miało to miejsce w romantycznych utworach. Może to być miłość do dzieci, miłość do ojczyzny, do naszych rodziców czy miłość do Boga. Miłość do ukochanej osoby znacznie różni się od miłości do rodziców. O ile ta pierwsza rodzi się w nas i rozkwita, o tyle ta druga czujemy dopiero w okresie zagrożenia osoby, która nas ubiera i wychowuje. Miłość to pojecie szerokie, które trudno jest zinterpretować, trzeba ja przeżyć by zrozumieć, czym jest i móc ja wyjaśnić, bez tego trudno jest o niej mówić, jej po prostu dla niektórych ludzi nie ma...