Michał Bułhakow – życie i twórczość

Michał Bułhakow – życie i twórczość Autor słynnej powieści Mistrz i Małgorzata jest twórcą ciągle na nowo odkrywanym i budzącym wielkie zainteresowanie badaczy literatury i czytelników gustujących w lekturze wymagającej od nich pewnego wysiłku intelektualnego. Długie lata Michał Bułhakow był dramaturgiem odrzucanym przez teatr, nie tylko w Rosji, nowelistą i powieściopisarzem mało znanym. Jego udziałem stał się los pisarza odrzuconego, skazanego na swoistą śmierć cywilną we własnym kraju, nie mogącego się przebić ze swoją twórczością przez gęste sito cenzury, ani pokonać granic, by zaprezentować swoje utwory poza Rosją wchodzącą wówczas w skład Związku Radzieckiego. Bułhakow nie tylko nie podjął zadań określonych przez organizacje literackie ukierunkowane na propagandę sukcesu Kraju Rad, ale w swojej prostodusznej uczciwości dostrzegał i przedstawiał patologie ówczesnego życia społecznego. Zresztą zwyczajny, powszedni dzień niósł obserwacje, które zasługiwały na krytykę – wcale nie trzeba było szukać szczególnych wynaturzeń społecznych. Biografię Michała Afanasjewicza Bułhakowa (1891-1940)1 można w uproszczeniu podzielić na trzy etapy: zdobywanie wykształcenia, czas praktyki lekarskiej i lata twórczości literackiej w zakresie epiki i dramatu. Michał urodził się i zdobywał wiedzę w Kijowie. Ojciec, profesor Kijowskiej Akademii Duchownej, był wybitnym historykiem religii. Wcześnie zmarł, cierpiąc na nerczycę (później dotknie ona Michała, najstarszego syna). Matka zajmowała się domem i wychowywaniem siedmiorga dzieci. Po ukończeniu studiów uniwersyteckich na wydziale medycznym w Kijowie (1916) Michał zajmował się leczeniem chorych. Jego prawdziwą pasją była jednak literatura, dla której porzucił wyuczony zawód w 1919 r. Drugą życiową namiętnością autora Mistrza i Małgorzaty był teatr. Ta fascynacja ma swoje źródło w tradycji domu rodzinnego, w którym wychował się przyszły pisarz. Obydwie te dziedziny sztuki były jednak pod przemożny wpływem ideologii socjalizmu. Mecenat państwa szybko stał się przyczyną zniewolenia artystów. Nieliczni, którzy trzeźwo oceniali sytuację i nie ukrywali swoich opinii, byli skazani na odrzucenie, a nawet represje i śmierć. Już jako żonaty mężczyzna (ślub w 1913 r.) Michał angażuje się jako lekarz w szpitalach wojskowych w Kamieńcu Podolskim i Czerniowcach. Skutecznie walczy z uzależnieniem od morfiny. Kolejnym etapem jego biografii jest medyczna pomoc ludności wiejskiej (Nikolskoje). Zainteresowanie polityką budzą w nim obrazy zniszczeń, torturowania ludzi zaobserwowane podczas podróży do Moskwy w porze przewrotu 1917 r. Lata 1918-1919, znaczone kłopotami mieszkaniowymi i finansowymi, przynoszą pierwsze utwory literackie. Życie młodego lekarza ciągle dalekie jest od spokoju i stabilizacji. Podróżuje (Kaukaz, Gruzja), by znowu wrócić do Moskwy wraz z żoną Tatianą. Coraz bardziej wyczulony na aktualne problemy uprawia propagandową publicystykę. Znajomość z żoną dziennikarza Lubow Białozierską przeradza się w nowy związek małżeński. Równocześnie Bułhakow zaznacza swoją obecność w życiu literackim Moskwy, ujawniając przy tym zmysł obserwacyjny i skłonność do krytycznej, często satyrycznej, prezentacji rzeczywistości (Diaboliada, Fatalne jaja). Taka postawa musiała wywołać oburzenie literatów popierających nowe metody sprawowania władzy i efekty tych działań. W twórczości Bułhakowa nie brakuje również elementów auto-biograficznych (Zapiski młodego lekarza, Morfina). Powszechnie znanym utworem stała się powieść Biała gwardia (1925, kompletne wydanie – Paryż 1927-29), na podstawie której Bułhakow napisał sztukę Dni Turbinów (wystawioną w 1926 r. na scenie MchAT-u (utwór mówi o upadku przedrewolucyjnego świata i pokazuje nową rzeczywistość). Słynny MChAT – to Moskiewski Teatr Artystyczny, którym kierowali Konstanty Stanisławski i Włodzimierz Niemirowicz-Danczenko, Na tej scenie wystawiano (albo deklarowano takie zamiary) dramaty Michała Bułhakowa. Ich sceniczny los był jednak krótkotrwały. Tu ich autor znalazł zatrudnienie po usilnych staraniach o pracę. Oficjalna krytyka, cenzura i twórcy literatury skazali Bułhakowa na przymusowe milczenie. On jednak, w swojej prawdomówności, w świetle wyznawanej hierarchii wartości, gdzie szczególne miejsce zajmowała prawda i uczciwość, domagał się sprawiedliwości. Życie Bułhakowa było znaczone kolejnymi próbami, staraniami i krachami, znowu nadziejami itd. Atakowano go seriami pamfletów krytycznych. Nie mogąc odpowiedzieć praktyką literacką, Bułhakow miotał się, aż napisał list do rządu, zakończony słowami: „Proszę o zatrudnienie mnie na stanowisku asystenta reżysera w MchAT-cie. [...] Jeśli nie otrzymam stanowiska reżysera, proszę o etat statysty. Jeśli nie wolno być także statystą – proszę o stanowisko w brygadzie technicznej. Jeśli i to jest niemożliwe, proszę Radziecki Rząd, by postąpił ze mną, jak uzna za stosowne, byleby jakoś postąpił”.2 Zaskoczony Stalin rzeczywiście ułatwił desperatowi wejście do MchAT-u. Chociaż niepokorny pisarz nie został rzecznikiem obowiązującego sposobu myślenia, a nawet buntował się przeciwko niemu coraz bardziej, nie podzielił losu zesłańców i straceńców. W liście do Maksyma Gorkiego we wrześniu 1929 r. Bułhakow pisał: wszystkie moje sztuki zostały zakazane, nikt nie wydrukuje mi ani linijki, żadnej gotowej pracy nie mam, nie otrzymuję ani kopiejki honorarium. Żadna instytucja ani osoba nie odpowiada na moje prośby. Jednym słowem wszystko, co napisałem w ciągu dziesięcioletniej pracy w ZSRR zostało zniszczone. Pozostaje jeszcze zniszczenie ostatniego – mnie samego. Proszę o podjęcie humanitarnej decyzji i wypuszczenie mnie.3 Nie powiodły się plany opuszczenia kraju, ale też pisarz nie przypłacił życiem marzeń o wolności i niezależności – choćby na obcej ziemi. Michał Bułhakow nie mógł zaakceptować nowej, „podszytej diabłem”, rzeczywistości. Nie umiał podporządkować się programom literackim głoszonym przez literatów zrzeszonych w organizacjach finansowanych przez władze (jak choćby wykpiony w Mistrzu i Małgorzacie Massolit). Nie mógł pogodzić się ze zniewoleniem prasy, wydawnictw, teatru. Satyrycznie dobitna wizja i ocena tego stanu rzeczy wzburzała krzewicieli nowej ideologii na gruncie literatury. Mimo wielu kłopotów i przykrych doświadczeń Bułhakow potwierdził swoją opinię o społeczeństwie rosyjskim, środowisku twórców literatury i teatru w najsłynniejszym dziele – tajemniczej powieści Mistrz i Małgorzata.