Liryka - gatunek

W starożytnej Grecji poezja występowała jeszcze z akompaniamentem muzycznym i zależnie od charakteru akompaniamentu dzieliła się na melikę (towarzyszenie fletu) i lirykę (towarzyszenie lutni). Jeszcze w średniowieczu liryka to przez wszystkim teksty pieśniowe, często poeta był jednocześnie kompozytorem i muzykiem-wykonawcą (twórczość trubadurów, truwerów, itp.). Moment uzyskania niezależności od muzyki był w rozwoju liryki przełomowy Klasyczne teorie gatunkowe liryki zwracają już uwagę na język tekstu. W ujęciu romantycznym lirykę wyróżniało to, że miała być mową uczuć, a zatem zwrócono uwagę przede wszystkim na ekspresywność języka. Od momentu pojawienia się symbolistów (zwłaszcza Mallarmé go) kryterium wyróżniania liryki była jej poetycka forma wypowiedzi, a zatem wierszowana forma. Wiek XX na plan pierwszy wysunął odrębność językową poezji, głównie w warstwie semantycznej. Utwór poetycki (liryczny) stał się niejako domeną innego znaczenia w stosunku do konwencji obowiązujących w języku potocznym.