Leasing tenencyjny a zwrotny

Nazwa leasingu tenencyjnego pochodzi od łacińskiego słowa „tenere”, czyli trzymać, dzierżyć. W leasingu zwrotnym leasingobiorca jest dostawcą przedmiotu leasingu, natomiast w leasingu tenencyjnym leasingobiorca należy do grupy kapitałowej, w której uczestniczy dostawca, czyli oba podmioty są ze sobą powiązane. leasing tenencyjny Transakcja leasingu tenencyjnego przedstawia się następująco: składa się on z właściwej umowy leasingowej, ponadto zawiera umowę tenencji oraz dodatkowo umowę użytkowania. Przedmiotem tej tranzakcji mogą być nieruchomości, gdzie zastosowanie leasingu tenencyjnego może być szczególnie korzystne. Przedmiotem tranzakcj tenencyjnej oddaje się do używania za odpłatnością, na zasadach zbliżonych do leasingu zwrotnego. W tym przypadku jednak potrzeby przenoszenia praw własności na firmę leasingową. Ponadto pozostawia się możliwość korzystania z przedmiotu transakcji innemu niż właściciel podmiotowy. Kiedy przedmiotem umowy jest nieruchomość, leasing tenencyjny jest szczególnie korzystny, gdyż oszczędza się koszty przejścia praw własności (opłaty skarbowe, notarialne, sądowe), tj. opłaty, jakie należy uiścić od umowy sprzedaży, a należy pamiętać, iż przy umowie sprzedaży nieruchomości są one wysokie. Oszczędność jest istotna, koszty opłaty skarbowej przy transakcji tenencji to zaledwie 1% podstawy jej wyliczenia, a przy sprzedaży ponosimy koszty: notariusza, opłat sądowych, tenencyjnej, staje się dysponentem możliwie najszerszego prawa rzeczowego. Ponadto w umowie strony mogą zastrzec określone zabezpieczenia spłaty rat w postaci weksla, poręczenia czy hipoteki. Czynsze leasingowe są kosztem uzyskania przychodów, właściciel rzeczy wciąż może dokonywać odpisów amortyzacyjnych, a leasingodawca kompensuje osiągane przychody kosztami, które musi uiścić właścicielowi rzeczy w związku z transakcją pozostawiając sobie określoną stopę zysku. leasing zwrotny Leasing zwrotny (sal and lease back) stanowi szczególną odmianę transakcji leasingu finansowego, która wykształciła w praktyce gospodarczej USA. Istotą transakcji zawieranych tą metodą jest powiązanie umowy leasingu z poprzedzającą ją umową sprzedaży. Leasingobiorca sprzedaje nabyte przez siebie środki inwestycyjne firmie leasingowej, z równoczesnym zastrzeżeniem dla siebie prawa jego dalszego użytkowania na warunkach ustalonych w umowie leasingu. Według tej formuły przedmiotem umowy leasingu jest zmiana prawa własności danego dobra na takie prawo, które pozwoli na korzystanie z niego po cenie, która odzwierciedla jego bieżącą wartość rynkową. „Sale and lease back” pełni wyjątkowo silną funkcją kredytową, bowiem firma, będąc w trudnej sytuacji finansowej (np. wskutek zagrożenia lub utraty bieżącej płynności finansowej) może sprzedać własne środki trwłe, powiększając tym samym znacznie swą płynność. W ten sposób następuje zmiana właściciela określonego dobra- od chwili bowiem zawarcia umowy sprzedaży jest nim leasingodawca (nabywca), natomiast posiadaczem pozostaje leasingobiorca (sprzedawca). Dzięki takiej konstrukcji leasingodawca może nadal z rzeczy korzystać, zaś uzyskaną z jej sprzedaży cenę może przeznaczyć na inne cele. Konsekwencją bowiem transakcji jest zwiększenie aktywów obrotowych leasingobiorcy, które może on wykorzystać tak, aby przynosiły szybszy i wyższy dochód, przy jednoczesnej możliwości ze zbytych środków trwałych. Leasing zwrotny jest korzystny dla tych przedsiębiorców, którzy wykazują wysoką wartość środków trwałych, przy jednoczesnych niedostatkach kapitału obrotowego, bądź też chcących w krótkim czasie pozyskać kapitał na dalsze inwestycje. Podobny do formy „ sale and lease back” jest „supples leasing”, w którym dotychczasowy właściciel sprzedaje środki trwałe firmie leasingowej, a następnie przejmuje je od niej w leasing, jednak sam ich nie wykorzystuje, a jedynie przekazuje – w drodze umowy – do korzystania ostatecznemu użytkownikowi.