Krótkie streszczenie ballady "Romantyczność" Mickiewicza

Otwierający cykl Ballad i romansów utwór Romantyczność, jest uznawany za manifest ideowy i poetycki w twórczości Adama Mickiewicza. Pierwsza część ballady to krótkie opowiadanie o obłąkanej, wiejskiej dziewczynie, której na imię Karusia. Przed laty straciła ukochanego, a teraz rozmawia z nim, śmieje się do niego i próbuje dotknąć. Wierzy bowiem, że zmarły Jasiek ciągle jest przy niej, że pomiędzy światem zmarłych, a naszym światem żywych istnieje łączność. U Karusi możemy także dostrzec charakterystyczną cechę bohatera romantycznego - odwrócenie się od świata i bunt przeciwko niemu: Nie lubię świata, Źle mnie w złych ludzi tłumie. Targają nią sprzeczne uczucia: boi się ducha ukochanego gdyż jest zimny i wygląda jak trup, ale chce, aby z nią pozostał, bo go kocha. W pierwszej części utworu widać nawiązanie Mickiewicza do ludowych wierzeń o możliwości kontaktowania się ludzi żywych z duchami zmarłych. Część druga Romantyczności, rozpoczynająca się od słów utożsamiających poglądy autora z poglądami tłumu (...I ja to słyszę, i ja tak wierzę...), to polemika narratora ze starcem, przedstawicielem oświecenia, czyli osobą reprezentującą umiarkowaną, racjonalną postawę klasyków. Starzec odrzuca wszystko to, czego nie da się dowieść rozumowo i naukowo uzasadnić, drwi z urojeń obłąkanej dziewczyny. Lekceważąc wierzenia ludowe, przestrzega zebranych wieśniaków, aby nie wierzyli w jej wizje: ...Ufajcie memu oku i szkiełku, nic tu nie widzę dokoła. Jednakże podmiot liryczny, którym w wierszu jest poeta, wyraźnie opowiada się za wiarą prostego ludu: ...I ja to słyszę, i ja tak wierzę..., stwierdzając, że czucie i wiara silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko. Wyobrażenia Karusi uważa za coś normalnego i oczywistego, a nawet solidaryzuje się z nią w jej cierpieniu. Narrator uważa, że uczucia są najważniejsze. Krytykuje starca i jego martwe prawdy, stwierdza, że nigdy nie pozna on prawd żywych, toteż radzi jemu i innym: Miej serce, patrzaj w serce!. Myślę, że to kończące utwór wezwanie należy traktować jako wyraz poglądów młodego Mickiewicza, określenie jego sposobu widzenia i rozumienia świata oraz otaczającej go rzeczywistości. W końcu świat, według romantyków, poznaje się dzięki uczuciom i duszy. Warto też zwrócić uwagę na zaczerpnięte z twórczości Shakespear'a motto utworu: Zdaje mi się, że widzę przed oczyma duszy mojej. Reprezentuje ono irracjonalny, mickiewiczowski stosunek do świata. Według mnie, ma ono na celu udowodnienie odbiorcy, że wrażenia irracjonalne, duchowe, uczuciowe należy traktować na równi z racjonalnymi. Głosi ono, że uczucie jest tak samo ważne, jak myślenie i rozum.