Krótka interpretacja wiersza "Poezja" Broniewskiego

„Poezja”. Wiersz programowy. W dwu pierwszych zwrotkach charakteryzuje poeta dotychczasową poezję. W tradycyjnym rozumieniu jest to poezja nastroju, kontemplacji, podziwiania piękna świata. Wyraźnie nawiązuje poeta do twórczości sentymentalnej, młodopolskiej, romantycznej. Opiewała majowe noce, zapach jaśminu, światło księżyca, szepty, szelesty, deszcze. Poeta krzyczy, że to „za mało! za mało!”. Taka poezja nie mówi prawdy o świecie. Oprócz piękna przyrody jest jeszcze inna strona życia. Poezja nie może „tumanić i kłamać”, musi włączyć się do walki o lepszy świat. Przecież jest gdzieś „radość ludzka, zwyczajna, jest jasne i piękne życie”. Aluzja odsyła nas do „Ody do młodości”. Aby poezja mogła się włączyć do walki o lepszy świat musi przemawiać do ludzi prostych, do mas, słowa poezji muszą być jak chleb powszedni. Poezja musi być jak werbel do marszu (słowa Żeromskiego „byłem zawsze jak dobosz”), ma być jak sztandar do walki, jak w wichrze pochodnie (odwołanie do „Testamentu” Słowackiego „lecz zaklinam…”). Poezja ma wskazywać cenę, drogi, ideały, ma oświecać, uświadamiać i prowadzić. Oddziaływanie poezji musi być silne, musi ona sprawić, że zwykli ludzie gotowi będą „żyły na struny wyszarpać” (podobnie Słowacki w „Testamencie” zaznaczał, że „zjadaczy chleba w aniołów przerobi”). Kiedy już osiągnie się cel i zniknie krzywda, przyjdzie czas na poezję radosną, spokojną, ale i wtedy trzeba być czujnym, pamiętać o bohaterach, herosach i wyciągać wnioski z historii.