Krótka interpretacja wiersza pt. "Historia" Baczyńskiego

Jak wskazuje tytuł, przedmiotem rozważań w tym wierszu jest historia - prawa rządzące dziejami ludzkości. Wydarzenia wojenne każą poecie zastanowić się nad ich miejscem w historii. Główną zasadą, którą dostrzega Baczyński, jest powtarzalność sytuacji sprzeciwiająca się idei postępu. Poeta ukazuje obraz przeszłości wojennej, walecznej. Miniony, dawny charakter ukazanej rzeczywistości podkreśla użyte słownictwo - "arkebuzy" (nazwa dawnej broni palnej z XVI i XVII wieku), "kanonier", "rapier", "czako" (wysokie nakrycie głowy noszone przez żołnierzy w XIX wieku), nawiązujące do militarnej przeszłości. Przeszłość powtarza się mimo upływającego czasu: "Czas tylko tak warczy jak lew przeciągając obłoków wełną." Upływ czasu jest jedyną zmianą, losy ludzi natomiast pozostają takie same: "to krew ta sama spod kity czy hełmu (...) Płacz, matko, kochanko, przebacz, bo nie anioł, nie anioł prowadzi. Wy te same drżące u nieba wy te same róże sadzić jak głos na grobach przyjdziecie..." Przeszłość odradza się w teraźniejszości i przyszłości. To co minione jest obecne teraz i tutaj. Prawa historii są niezmienne w swoim przebiegu. Jedyna różnica pomiędzy doświadczeniami obecnymi - z tej wojny - i pamięcią o wojnach dawnych, to brak kolorowej, upiększającej okrutną rzeczywistość otoczki, stworzonej przez legendę romantyczną. "Ach, pułki kolorowe, kity u czaka, pożegnania wiotkie jak motyl świtu i rzęs trzepot, śpiew ptaka, pożegnalnego ptaka w ogrodzie." Jest to wyidealizowana wersja wojny, która nie ma nic wspólnego z prawdą - bo przecież " nie anioł prowadzi ". Wojna to nie kolorowe mundury, to nie subtelne, czułe szepty w chwili pożegnania - to krew, okrucieństwo, ból i śmierć. Historia to nieustanny pochód pokoleń ku nicości, to cierpienie, śmierć, ofiary zasypywane piaskiem niepamięci.