Krótka interpretacja "Z lasu" Baczyńskiego

Wiersz ten jest wyrazem rozterek poety związanych z decyzją włączenia się do walki zbrojnej, do której przygotowywał się w Szkole Podchorążych Rezerwy i którą potem prowadził jako uczestnik powstania warszawskiego. Baczyński był rozdarty wewnętrznie: subtelny poeta musiał godzić się z koniecznością zabijania. Swoje wahania przedstawił między innymi w tym wierszu. Ukazany tu świat czasu wojny to obraz spełnionej Apokalipsy. Poeta wyraźnie nawiązuje do biblijnej wizji końca świata, ukazując wzburzone żywioły i wstającą z posad ziemię: "Ciężkie kolumny mroku się wznoszą. Otchłanie puste z ciemności płoszą Krzyk zły, wysoki jak ze snu. (...) Spod stóp jak morze wydęte grozą nie ujarzmiona piętrzy się ziemia i głosy ciemne leżą w przestrzeniach jak to co czeka obce i złe. (...) a moce ciemne trą się i gniotą lądy się łamią, sypie się złoto i chyba pancerz ziemi za ciasny pęka, rozsadza i grzmi i grzmi." Przedstawiony obraz świata jest groźny, niebezpieczny, złowrogi. Ukazany został w ciemnych barwach i pełen jest elementów budzących lęk (np. wysoki przenikliwy krzyk i grzmot). Jakieś potężne złowrogie siły rządzą światem. Przeciwko nim postawieni zostali "żołnierze smukli" o jasnych twarzyczkach - chłopcy delikatni i jeszcze dziecięcy, którzy są zbyt słabi, by przeciwstawić się potędze zła. Mogą tylko kochać, ale to za mało, miłość nie uratuje już świata. I mogą ginąć - to jednak świadczy jedynie o ich słabości. Stąd pytanie poety będące wyrazem jego własnych dylematów: "O moi chłopcy, jakże nam światy odkupić jedną rozdartą duszą ?" Jest to pytanie retoryczne zawierające odpowiedź: odkupienia nie ma. Stąd uczucie bezradności, bolesnej niemocy. "To tak jak dziecko, kiedy umiera i tak jak ojciec, który żyć musi." Ogólnie rzecz biorąc przeznaczeniem "żołnierzy smukłych" jest przejść i przepaść, czyli śmierć i zapomnienie.